Vorige week hebben pastor Paul en ikzelf voor de eerste keer een Pastorale brief geschreven in deze tijd waarin wij elkaar, vanwege de veiligheidsmaatregelen rond het Corona-virus, niet in de kerk of anderszins kunnen ontmoeten. Wij hebben deze brief verspreid via de website en via een link in de Zondagskrant. Deze week zullen wij de brief daarnaast ook verzenden naar alle mailadressen die wekelijks de Zondagskrant ontvangen.

Sinds vorige week heeft de bisschoppenconferentie, in aansluiting bij de maatregelen van de burgerlijke overheid, alle publieke liturgische vieringen voor de gehele Paastijd, tot en met Pinksteren (op 31 mei) afgelast. Besloten vieringen zijn alleen nog mogelijk in aanwezigheid van de daarvoor strikt noodzakelijke bedienaren en zonder deelname van andere gelovigen. Voor uitvaarten gelden uitzonderingsmaatregelen, de katholieke kerk volgt hierin grotendeels het beleid van de Uitvaartsector. Pastor Paul en pastor Jan nemen zich voor om, zoveel als mogelijk, op zondag Eucharistie te vieren, vooralsnog in de kerk in Dokkum. Eventuele intenties kunnen per mail, of eventueel telefonisch, doorgegeven worden aan pastor Paul. Jullie kunnen helaas niet in persoon aanwezig zijn bij deze viering, maar jullie zullen -in onze gedachten- bij ons aanwezig zijn.

Wij sturen deze Pastorale brief om contact met jullie te houden en het geloofsleven in deze spanningsvolle tijd te ondersteunen. Wij willen jullie ook laten weten dat jullie alle dagen in onze gedachten en gebeden zijn.
Deze brief bevat: - korte informatie over de Eucharistieviering op zondag, - een gebed, - de Evangelielezing van de zondag, - een overweging door één van de pastores en - een rubriek ‘tekens van hoop en troost’. Deze rondzendbrief is een ‘werk in uitvoering’, misschien is het wenselijk om hier -in de loop van de tijd- wat dingen aan te veranderen. Misschien willen jullie ook zelf iets met ons delen. Als jullie suggesties hebben, horen wij die graag.

(Tussen haakjes: Misschien kennen jullie mensen die deze rondzendbrief graag zouden lezen en die geen toegang hebben tot internet. Zouden jullie dan, als dat kan, deze tekst willen uitprinten en bij hen in de bus gooien. Alvast onze hartelijke dank).
Printversie kun je hier downloaden.

Mede namens pastor Paul Verheijen wens ik jullie een goede week. Mocht iemand behoefte hebben aan contact, weet dan dat jullie ons altijd kunnen bellen of mailen:
pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Gebed
Deze week een gebed rond de huidige situatie van de hand van theoloog en leken-dominicaan prof.dr. Erik Borgman:

U, God van leven,
die het welzijn wil van mensen
en niet hun ongeluk, niet hun dood,
wees ons nabij en draag ons.

Wees ons nabij nu wij bezorgd zijn
over de gezondheid van elkaar,
over de gezondheid van onze naasten,
over de gezondheid van onszelf.

Draag ons als wij zorg dragen
voor het welzijn van elkaar,
voor het welzijn en de genezing van onze naasten,
voor onze eigen genezing.

Wees nabij en draag hen die onder ogen moeten zien
dat zij een naaste kunnen verliezen aan de dood,
dat zij een geliefde uit handen zullen moeten geven,
dat zij niet aanwezig kunnen zijn bij de uitvaart van een vriend of vriendin.

Gedenk de stervenden,
gedenk de gestorvenen,
gedenk dat U hoe dan ook
een God van levenden bent.

Doe al Uw mensen opstaan
in de kracht van Uw levengevende Geest,
in de naam van Jezus de Verrezene,
in het licht van Uw aanwezigheid.

Amen.

Het Evangelie van de vijfde Zondag in de Veertigdagentijd
Johannes 11: 1-45 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

Er was iemand ziek, een zekere Lazarus uit Betanië, het dorp waar Maria en haar zuster Marta woonden – dat was de Maria die Jezus met olie gezalfd heeft en zijn voeten met haar haar heeft afgedroogd; de zieke Lazarus was haar broer. De zusters stuurden iemand naar Jezus met de boodschap: ‘Heer, uw vriend is ziek.’ Toen Jezus dit hoorde zei hij: ‘Deze ziekte loopt niet uit op de dood, maar op de eer van God, zodat de Zoon van God geëerd zal worden.’ Jezus hield veel van Marta en haar zuster, en van Lazarus. Maar toen hij gehoord had dat Lazarus ziek was, bleef hij toch nog twee dagen waar hij was. Daarna zei hij tegen zijn leerlingen: ‘Laten we teruggaan naar Judea.’ ‘Maar rabbi,’ protesteerden de leerlingen, ‘de Joden wilden u stenigen, en nu wilt u daar toch weer naartoe?’ Jezus zei: ‘Telt een dag niet twaalf uren? Wie overdag loopt, struikelt niet, want hij ziet het licht van deze wereld, maar wie ’s nachts loopt, struikelt doordat hij geen licht heeft.’ Nadat hij dat gezegd had zei hij: ‘Onze vriend Lazarus is ingeslapen, ik ga hem wakker maken.’ De leerlingen zeiden: ‘Als hij slaapt, zal hij wel beter worden, Heer.’ Zij dachten dat hij het over slapen had, terwijl Jezus bedoelde dat hij gestorven was. Toen zei hij hun ronduit: ‘Lazarus is gestorven, en om jullie ben ik blij dat ik er niet bij was: nu kunnen jullie tot geloof komen. Laten we dan nu naar hem toe gaan.’ Tomas (dat betekent ‘tweeling’) zei tegen de anderen: ‘Laten ook wij maar gaan, om met hem te sterven.’
Toen Jezus daar aankwam, hoorde hij dat Lazarus al vier dagen in het graf lag. Betanië lag dicht bij Jeruzalem, op een afstand van ongeveer vijftien stadie, en er waren dan ook veel Joden naar Marta en Maria gekomen om hen te troosten nu hun broer gestorven was. Toen Marta hoorde dat Jezus onderweg was ging ze hem tegemoet, terwijl Maria thuisbleef. Marta zei tegen Jezus: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn. Maar zelfs nu weet ik dat God u alles zal geven wat u vraagt.’ Jezus zei: ‘Je broer zal uit de dood opstaan.’ ‘Ja,’ zei Marta, ‘ik weet dat hij bij de opstanding op de laatste dag zal opstaan.’ Maar Jezus zei: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, en ieder die leeft en in mij gelooft zal nooit sterven. Geloof je dat?’ ‘Ja Heer,’ zei ze, ‘ik geloof dat u de messias bent, de Zoon van God die naar de wereld zou komen.’
Na deze woorden ging ze terug, ze nam haar zuster Maria apart en zei: ‘De meester is er, en hij vraagt naar je.’ Zodra Maria dit hoorde ging ze naar Jezus toe, die nog niet in het dorp was, maar op de plek waar Marta hem tegemoet was gekomen. Toen de Joden die bij haar in huis waren om haar te troosten, Maria zo haastig zagen weggaan, liepen ze achter haar aan, want ze dachten dat ze naar het graf ging om daar te weeklagen.
Zodra Maria op de plek kwam waar Jezus was en hem zag, viel ze aan zijn voeten neer. Ze zei: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn!’ Jezus zag hoe zij en de Joden die bij haar waren weeklaagden, en dat ergerde hem. Diep bewogen vroeg hij: ‘Waar hebben jullie hem neergelegd?’ Ze zeiden: ‘Kom maar kijken, Heer.’ Jezus begon ook te huilen, en de Joden zeiden: ‘Wat heeft hij veel van hem gehouden!’ Maar er werd ook gezegd: ‘Hij heeft de ogen van een blinde geopend, hij had nu toch ook de dood van Lazarus kunnen voorkomen?’ Ook dit ergerde Jezus. Hij liep naar het graf, een spelonk met een steen voor de opening. Hij zei: ‘Haal de steen weg.’ Marta, de zuster van de dode, zei: ‘Maar Heer, de stank! Hij ligt er al vier dagen!’ Jezus zei tegen haar: ‘Ik heb je toch gezegd dat je Gods grootheid zult zien als je gelooft?’ Toen haalden ze de steen weg. Daarop keek hij omhoog en zei: ‘Vader, ik dank u dat u mij hebt verhoord. U verhoort mij altijd, dat weet ik, maar ik zeg dit ter wille van al die mensen hier, opdat ze zullen geloven dat u mij gezonden hebt.’ Daarna riep hij: ‘Lazarus, kom naar buiten!’ De dode kwam tevoorschijn, zijn handen en voeten in linnen gewikkeld, en zijn gezicht bedekt door een doek. Jezus zei tegen de omstanders: ‘Maak de doeken los, en laat hem gaan.’
Veel Joden die naar Maria toe gekomen waren en gezien hadden wat Jezus deed, kwamen tot geloof in hem.

Overweging door pastor Jan

I.
‘Er was iemand ziek, een zekere Lazarus uit Betanië’. Zoals vele van jullie misschien al weten hebben bijbelse namen vaak een betekenis. Over de betekenis van ‘Betanië’ is enige discussie onder bijbelgeleerden, maar waarschijnlijk betekent ‘Betanië’ ‘huis van verdriet’. En met die naam ‘huis van verdriet’ is de verbinding tussen het Evangelie van toen en onze situatie hier-en-nu meteen gelegd.

In ons persoonlijk leven en ons kerkelijk leven zien wij om naar elkaar, hebben wij aandacht voor elkaar, zijn wij elkaar nabij in de wederwaardigheden van het leven. Juist die aandacht en nabijheid worden door de huidige crisis op hun kop gezet. Dat maakt ons allemaal onzeker en angstig, het maakt mensen -elk in haar of zijn eigen huis- eenzaam en verdrietig. Onze huizen zijn in deze tijd voor velen tot een nieuw Betanië, tot ‘huis van verdriet’ geworden.

II.
En in deze tijd van verdriet wordt ons, in dit lange Evangelie van de zondag, het verhaal voorgehouden dat bekend staat als ‘de opwekking van Lazarus’. Als je de tekst goed bekijkt zul je meteen opmerken dat de opwekking van Lazarus door Jezus maar een klein deel is van dit verhaal. Het wonder van de opwekking van Lazarus is weliswaar het hoogtepunt van het verhaal, maar niet het middelpunt. De gesprekken die Jezus voert met Marta en Maria, terwijl Hij onderweg is naar het graf van Lazarus, staan centraal in het verhaal. Deze gesprekken zijn erop gericht de lezer te laten zien dat het in het verhaal niet in de eerste plaats om een medisch wonder gaat, maar dat de opwekking dient als een demonstratie van Gods kracht ten leven.

De kern van het verhaal ligt in het gesprek tussen Marta en Jezus. Marta’s openingswoorden drukken zowel een klacht als vertrouwen uit: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn. Maar zelfs nu weet ik dat God u alles zal geven wat u vraagt.’ Marta’s sterke geloof geeft haar de kracht openhartig met Jezus te spreken. En Jezus belooft Marta dat Lazarus weer zal opstaan, maar Marta begrijpt Hem verkeerd, zij denkt dat Jezus spreekt over de opstanding aan het Einde der tijden. Jezus zegt vervolgens tegen Marta: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, …’. Jezus daagt Marta uit om anders te gaan denken, om de in die tijd gebruikelijke denkpatronen te verlaten. De overwinning op de dood, het nieuwe leven waar Jezus over spreekt, is -voor iedereen- in de persoon van Jezus beschikbaar. Nu al en niet alleen in een verre toekomst. Het vergt alleen een radicaal andere manier van denken, een andere manier van tegen de werkelijkheid aankijken. Het vergt geloof.

De kern van het verhaal over de opwekking van Lazarus ligt niet in het wonderverhaal, maar in de volheid van het nieuwe leven, waaraan wij allemaal deel kunnen hebben. De twee vrouwen, Marta en Maria leven het ons voor: zij nemen het initiatief om Jezus te laten komen, zij tonen Hem hun geloof en vertrouwen, zij brengen hun pijn en verdriet naar Jezus, zij zijn bereid om met Jezus een gesprek aan te gaan over leven, dood en geloof en tenslotte: zij hebben een onwankelbare liefde voor Jezus. Marta en Maria staan daarom model voor de manier waarop mensen worstelen om zichzelf te bevrijden van de machten van dood en duisternis, die hen bepalen en beperken. Marta en Maria komen in beweging om de nieuwe beloften en mogelijkheden voor het leven, die Jezus aanbiedt, aan te grijpen.

III.
Wat kunnen wij met dit verhaal in ons hier-en-nu, in ons eigen ‘huis van verdriet’, wat kunnen wij met dit verhaal nu wij elkaar niet langer nabij kunnen zijn, zoals wij graag zouden willen, wat kunnen wij met dit verhaal als wij onzeker zijn en angstig, als wij ons eenzaam voelen of verdrietig.

Iedere crisis biedt ons altijd weer kans op bezinning en op nieuwe uitdagingen. Het verhaal van de opwekking van Lazarus is een weg door een diepe crisis heen naar nieuw leven. Wij worden opgeroepen om ons aan te sluiten bij Marta en Maria, wij worden opgeroepen om ons te verzetten tegen de machten van dood en duisternis, om ons teweer te stellen tegen gevoelens van angst en eenzaamheid. Wij worden uitgenodigd te kiezen voor het leven. Dat kunnen wij doen door te zien naar de positieve tekens in onze omgeving, door onszelf op een positieve manier in te zetten voor onze medemensen.

Op kleine schaal merken we hopelijk allemaal dat er in onze buurt meer naar elkaar wordt omgezien. Maar ook op grote schaal zijn er hoopvolle tekens: Als alles in de samenleving loopt zoals het altijd loopt let je er misschien niet op. Maar de afgelopen weken ben ik onder de indruk geraakt van de motivatie en de inzet van zorgmedewerkers, van artsen, verpleegkundigen, schoonmakers, thuiszorgmedewerkers, laboranten en technici, die nu massaal alles op alles zetten om de verwachte toevloed aan patiënten het hoofd te bieden en iedereen de best mogelijke zorg te geven. De afgelopen weken ben ik onder de indruk geraakt van de creativiteit en de flexibiliteit van het onderwijzend personeel dat nieuwe wegen zocht en vond om ‘hun’ leerlingen onder de huidige omstandigheden nog zo veel mogelijk en zo goed mogelijk onderwijs te geven. En op deze manier zou ik nog even door kunnen gaan. Je ziet het alleen als je het wilt zien en het kunt zien.

Vandaag, op weg naar Pasen, vraagt Jezus aan ons: Durf jij uit jouw ‘huis van verdriet’ op te staan en weer vooruit te kijken? Durf jij, midden in de winter, te geloven dat het weer lente zal worden? Durf jij te geloven dat angst en verdriet minder worden als je ze samen deelt? Durf jij te geloven dat de wereld beter wordt als mensen samenwerken, als mensen elkaar helpen?
Het kan, als wij erin geloven, als wij doen wat Jezus ons heeft voorgedaan.

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Ook deze week zijn er weer hartverwarmende tekens van troost en hoop te melden. Ook afgelopen woensdag klonken, zoals op alle woensdagen zolang deze crisis voortduurt, van 19.00 tot 19.15 uur de klokken van vele, zo niet alle kerken. Zij brengen een boodschap van hoop en troost, een boodschap van bemoediging en perspectief aan mensen, over de grenzen van sociaal isolement heen.
Afgelopen woensdag om 12.00 uur zond de Evangelische Omroep het wereldwijd bidden van het Onze Vader, onder leiding van de paus, rechtstreeks vanuit Vaticaanstad via een livestream uit. Een teken van eenheid tussen veelal verdeelde christenen.

Het ziekenhuis van Drachten, Nij Smellinghe, was één van de eerste ziekenhuizen die reageerde op een noodoproep, vrijdag 20 maart, van Brabantse ziekenhuisartsen dat zij met de rug tegen de muur stonden en dat de situatie op hun intensive-careafdelingen onhoudbaar werd. Vanuit Drachten bood men aan ernstig zieke patiënten uit Brabant over te nemen om zo de artsen in Brabant weer wat ‘lucht te geven’. En zo geschiedde. Uit dankbaarheid hiervoor stuurde een Tilburgse cultuurstichting 150 Bossche Bollen, van een gerenommeerde patisserie uit Den Bosch, naar Nij Smellinghe met de tekst: ‘Tige tank Fryslân foar de soarch foar de Brabânske pasjinten. Wy sille dit net ferjitte’. Een prachtig voorbeeld van solidariteit tussen landstreken en tussen ziekenhuizen en een mooi gebaar terug.

Ik zou zo nog een tijd door kunnen gaan. Gelukkig zorgen de nieuwskanalen ervoor om ook dit soort positief en ontroerend nieuws naar voren te brengen. Mocht je jezelf eenzaam of somber voelen, probeer dan ook dit soort nieuws te lezen en op je in te laten werken. Wij mogen ons blijvend laten leiden door de hoop, de christelijke hoop. Wat ons nu overkomt is echt en het is erg. Net als het gebeuren van Goede Vrijdag. Maar na Goede Vrijdag komt Pasen, onstuitbaar. Dat zal ook nu gebeuren, dat zal ook in deze situatie gebeuren. Ook wij zullen uit deze situatie opstaan, al weten wij nu nog niet wanneer.

Ter afsluiting: Via verschillende kanalen kregen pastor Paul en ik dezelfde tekst doorgestuurd. Het is een mooie en inspirerende tekst, geschreven door Susan Blanco (de Taalrecycler) die ik graag met jullie deel:

Maar de lente wist het niet …

Het was begin 2020 …
De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug.
Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen.
De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen,
alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen …
En toen werd het Maart …

Het was Maart 2020 …
De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten,
de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg,
de mensen kwamen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld.
Landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde,
het was zo surrealistisch … .
Iedereen wist wat er aan de hand was.

Maar de lente wist het niet … .
En de bloemen bleven bloeien.
En de zon scheen … .
De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan.
En de zwaluwen kwamen terug.
En de lucht werd roze en blauw.
Het werd later donker
en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen

Het was Maart 2020 …
De jongeren studeerden online, vanuit huis.
Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis.
Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen.
Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen
of om de hond uit te laten.
Bijna alles was gesloten … .
Zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars.
Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken.
Mensen moesten vanuit huis gaan werken.
Ondernemers kwamen in de problemen.
De meeste kinderen konden niet meer naar school.
Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen,
operaties en onderzoeken werden uitgesteld … .
Iedereen wist het.

Maar de lente wist het niet … en het ontsproot.
Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af.
Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren.

Het was Maart 2020 …
Iedereen zat thuis in quarantaine, om gezondheidsredenen of preventief.
Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten.
Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging.
Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk.
In de supermarkt waren allerlei schappen leeg.
Allerlei leuke dingen gingen niet meer door,
daar werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon.
Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was.
Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk … .
Er was isolatie, ziekte en paniek … .
Toen werd de angst pas echt !!!

En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit … .
En de weken duurden ineens veel langer … .
En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen … .
De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held … .
De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was,
niemand had dit verwacht … .
Iedereen wist wat er gebeurde.

Maar de lente wist het niet … en de rozen bleven bloeien.
De magnolia stond in de knop.
De vogeltjes begonnen aan hun nestjes.

En toen …
Het plezier van koken en samen eten werd herontdekt.
Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen.
Er was weer tijd om te schrijven en te lezen,
mensen lieten hun fantasie de vrije loop
en verveling ontsproot in creativiteit.
Sommigen leerden een nieuwe taal.
Sommigen ontdekten kunst.
Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden
en vonden de weg naar zichzelf terug.
Anderen stopten met onwetend onderhandelen.
Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin.
Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen.
Anderen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te vinden.
Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken.
Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was, deze mensen werden helden,
ze werden meer gewaardeerd dan ooit.
Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken
of zingen om op deze manier samen te zijn.
Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen.
Mensen herstelden van hun stressvolle leven.
Mensen die elkaar niet kenden begonnen spontaan een praatje met elkaar.
Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop
zodat eenzame mensen ze konden bellen.
De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen
zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan.
Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de Zorg.
Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen.
Om 20:00 uur s ‘avonds gingen mensen uit allerlei landen
klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel
die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden.

Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding,
van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping,
dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen …
En de economie ging bijna kopje onder,
maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit.
Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen,
het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen … .
Dat wisten we allemaal.

En de lente wist het niet …
En de bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit.
En het werd steeds warmer.
En er waren veel meer vogels.

En toen kwam de dag van bevrijding … .
De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was.
En dat het virus had verloren !!!
Dat iedereen SAMEN had gewonnen !!!
En toen ging iedereen de straat op … .
Met tranen in de ogen … .
Zonder maskers en handschoenen … .
De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was.
En de wereld was mooier en liefdevoller geworden.
En de mensen waren humaner geworden.
En ze hadden weer waarden en normen.
De harten van mensen waren weer open, en dat had positieve gevolgen.
Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen,
ook zij was genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan.

En toen kwam de zomer … .
Omdat de lente het niet wist …
En hij was er nog steeds.
Ondanks alles.
Ondanks het virus.
Ondanks de angst.
Ondanks de dood.

Omdat de lente het niet wist,
leerde iedereen
de kracht van het leven … .

Susan Blanco

‘Geïnspireerd door mensen’

Tenslotte: Pas goed op jezelf en op elkaar.
Mede namens pastor Paul: Graag tot volgende week.
pastor Jan van Beek

Wij leven in een bijzondere en heel onzekere tijd. De situatie waarin wij ons nu bevinden is ongekend en voelt heel vreemd aan. De invloed van het Corona-virus heeft vergaande consequenties voor het maatschappelijk en kerkelijk leven. Voor veel mensen fungeren kerken als plaatsen van eendracht en hoop. Juist in deze tijd hebben mensen behoefte aan tekens van hoop en uitkomst, nu mensen van allerlei generaties (tijdelijk) sociaal geïsoleerd raken. Ook de kerken kunnen nu niet gebruikt worden om aan mensen een boodschap van hoop en perspectief te verkondigen, en dat is heel bijzonder. Zoals ds. Sytze Ypma in de kerkdienst van afgelopen zondag op Omroep Friesland al opmerkte: ‘Zelfs in de Tweede Wereldoorlog zijn de kerkdiensten doorgegaan’.
Op het moment van schrijven is het zo dat alle publieke kerkelijke vieringen tot en met Tweede Paasdag 13 april a.s., dus inclusief de vieringen van de Goede Week, door de Nederlandse bisschoppen -met pijn in het hart- zijn afgelast. Nu het in deze tijd niet mogelijk is om in de kerk samen te komen om te vieren -of zelfs maar om samen koffie te drinken of als koor te repeteren- zoekt het pastoraal team naar wegen om contact te houden met u en jullie als parochianen, om het geloofsleven te ondersteunen en zo samen de kerk op te bouwen. Wij willen jullie ook laten weten dat jullie alle dagen in onze gedachten en gebeden zijn. Wij nemen ons daarom voor, zolang dit nodig en mogelijk is, wekelijks een Pastorale brief te schrijven.
In de Pastorale brief staan: - korte informatie over de Eucharistieviering op televisie, - een gebed, - de evangelielezing van de zondag, - een overweging door één van de pastores en - een rubriek ‘tekens van hoop en troost’. Vanzelfsprekend is dit een ‘werk in uitvoering’, misschien is het wenselijk om hier in de loop van de tijd wat dingen aan te passen. Als jullie suggesties hebben, horen wij die graag.

Gebed

De Nederlandse bisschoppen vragen de gelovigen om hun gebed. In deze tijd bevelen zij het onderstaande gebed aan:

God, toevlucht in onze nood,
kracht in onze vertwijfeling en angst,
vertroosting in ziekte en lijden.
Wees ons, uw volk, nabij en genadig
nu wij allen de gevolgen ondervinden
van het uitgebroken Corona-virus.
Wees een Beschermer voor hen
die dit virus hebben opgelopen,
wij bidden voor hen om hoop en genezing.
Wij bidden voor hen die aan de gevolgen van dit virus
zijn overleden, dat zij bij U geborgen mogen zijn.
Wij bidden voor allen die werkzaam zijn
in de gezondheidszorg en het openbaar bestuur,
dat zij uw nabijheid en zegen mogen ervaren in hun werk
ten dienste van heel de samenleving.
Doe ons beseffen hoe groot uw liefde is voor ieder van ons
en dat Gij met ons zijt
nu wij de kwetsbaarheid van ons bestaan ervaren.
Versterk ons geloof en onze hoop
zodat wij ons altijd zonder aarzelen overgeven
aan uw vaderlijke voorzienigheid.
Door Christus onze Heer.
Amen.

Het Evangelie van de vierde Zondag in de Veertigdagentijd
Johannes 9: 1-41
(Dit is de ‘lange’ versie, gekozen in verband met de overweging van pastor Paul).

In die tijd zag Jezus in het voorbijgaan een man die blind was van zijn geboorte af. Zijn leerlingen vroegen Hem: ‘Rabbi, wie heeft gezondigd, hijzelf of zijn ouders, dat hij blind geboren werd?’ Jezus antwoordde: ‘Noch hij, noch zijn ouders hebben gezondigd, maar de werken Gods moeten in hem openbaar worden. Wij moeten de werken van Hem die Mij gezonden heeft verrichten zolang het dag is. Er komt een nacht en dan kan niemand werken. Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het licht der wereld.’ Toen Hij dit gezegd had, spuwde Hij op de grond, maakte met het speeksel slijk, bestreek daarmee de ogen van de man en zei tot hem: ‘Ga u wassen in de vijver van Siloam,’ - wat betekent: gezondene.- Hij ging ernaar toe, waste zich en kwam er ziende vandaan. Zijn buren nu en degenen die hem vroeger hadden zien bédelen, zeiden: ‘Is dat niet de man, die zat te bédelen?’ Sommigen zeiden: ‘Inderdaad, hij is het.’ Anderen: ‘Neen, hij lijkt alleen maar op hem.’ Hijzelf zei: ‘Ik ben het.’ Toen vroegen ze hem: ‘Hoe zijn dan uw ogen geopend?’ Hij antwoordde: ‘De man die Jezus heet, maakte slijk, bestreek daarmee mijn ogen en zei tot mij: Ga naar de Siloam en was u. Ik ben dus gegaan, waste mij en kon zien.’ Ze vroegen hem toen: ‘Waar is die man ?’ Hij zei: ‘Ik weet het niet.’ Men bracht nu de man die blind geweest was bij de Farizeeën; de dag waarop Jezus slijk had gemaakt en zijn ogen geopend, was namelijk een sabbat. Ook de Farizeeën vroegen hem dus, hoe hij het gezicht herkregen had. Hij zei hun: ‘De man die Jezus heet, deed slijk op mijn ogen, ik waste mij en ik zie.’ Toen zeiden sommige Farizeeën: ‘Die man komt niet van God, want Hij onderhoudt de sabbat niet.’ Anderen zeiden: ‘Hoe zou een zondig mens zulke tekenen kunnen doen?’ Zo was er verdeeldheid onder hen. Zij richtten zich opnieuw tot de blinde en vroegen: ‘Wat zegt gijzelf van Hem, daar Hij u toch de ogen geopend heeft?’ Hij antwoordde: ‘Het is een profeet.’ De Joden wilden niet van hem aannemen, dat hij blind was geweest en het gezicht herkregen had, eer zij de ouders van de genezene hadden laten komen. Zij stelden hun toen de vraag: ‘Is dit uw zoon, die volgens uw zeggen blind geboren is? ‘Hoe kan hij dan nu zien?’ Zijn ouders antwoordden: ‘Wij weten, dat dit onze zoon is en dat hij blind is geboren, maar hoe hij nu zien kan, weten we niet; of wie zijn ogen geopend heeft, wij weten het niet. ‘Vraagt het hemzelf, hij is oud genoeg en zal zelf zijn woord wel doen.’ Zijn ouders zeiden dit omdat zij bang waren voor de Joden, want de Joden hadden reeds afgesproken dat alwie Hem als Messias beleed, uit de synagoge gebannen zou worden. Daarom zeiden zijn ouders: Hij is oud genoeg, vraagt het hemzelf. Voor de tweede maal riepen de Farizeeën nu de man die blind was geweest, bij zich en zeiden hem: ‘Geef eer aan God. ‘Wij weten dat die man die Jezus heet, een zondaar is.’ Hij echter antwoordde: ‘Of Hij een zondaar is, weet ik niet. Eén ding weet ik wel: dat ik blind was en nu zie.’ Daarop vroegen zij hem wederom: ‘Wat heeft Hij met u gedaan? Hoe heeft Hij uw ogen geopend?’ Hij antwoordde: ‘Dat heb ik al verteld, maar gij hebt niet geluisterd. Waarom wilt gij het opnieuw horen? Wilt ook gij soms leerlingen van Hem worden? Toen zeiden zij smalend tot hem: ‘Jij bent een leerling van die man, wij zijn leerlingen van Mozes. Wij weten dat God tot Mozes gesproken heeft, maar van deze weten we niet waar Hij vandaan is.’ De man gaf hun ten antwoord: ‘Dit is toch wel wonderlijk, dat gij niet weet vanwaar Hij is; en Hij heeft mij nog wel de ogen geopend. Wij weten dat God niet naar zondaars luistert, maar als iemand godvrezend is en zijn wil doet, dan luistert Hij naar zo iemand. Nooit in der eeuwigheid heeft men gehoord, dat iemand de ogen van een blindgeborene heeft geopend. Als deze man niet van God kwam, had Hij zo iets nooit kunnen doen.’ Zij voegden hem toe: ‘in zonden ben je geboren, zo groot als je bent, en jij wilt ons de les lezen ?’ Toen wierpen ze hem buiten. Jezus vernam dat men hem buitengeworpen had en toen Hij hem aantrof, zei Hij: ‘Gelooft ge in de Mensenzoon?’ Hij antwoordde: ‘Wie is dat, Heer? Dan zal ik in Hem geloven.’ Jezus zei hem: ‘Gij ziet Hem, het is Degene die met u spreekt.’ Toen zei hij: ‘Ik geloof, Heer.’ En hij wierp zich voor Hem neer. En Jezus sprak: ‘Tot een oordeel ben Ik in deze wereld gekomen, opdat de niet-zienden zouden zien en de zienden blind worden.’ Enkele Farizeeën die bij Hem stonden, hoorden dit en zeiden tot Hem: ‘Zijn ook wij soms blind?’ Jezus antwoordde: ‘Als gij blind waart, zoudt gij geen zonde hebben, maar nu gij zegt: wij zien, blijft uw zonde.’

Overweging door pastor Paul
Zusters en broeders,
Een ongewone manier van u benaderen. Wat ik nu opschrijf zou ik normaal gesproken tijdens de Eucharistieviering tot u gezegd hebben. We leven in een uitzonderlijke tijd, waarbij alle normale regels even aan de kant gezet zijn. Onze kerken blijven tot en met de Tweede Paasdag gesloten. De bijzondere vieringen in de Goede Week moeten we voorbij laten gaan. Gelukkig hebben we nog de televisie-uitzendingen. Deze zondag voorgegaan door kardinaal Eijk met daarna een bijzondere uitzending van een keten van gebeden. Daarbij gaat de afdeling godsdienst van de KRO bij alle bisdommen langs. Elke bisschop, te beginnen met onze eigen bisschop Van den Hout in de Bonifatiuskapel van Dokkum, gaat voor in gebed. Zo klinkt er een keten van gebeden op naar God. Hopen en bidden: dat zijn onze wapens waarmee we als gelovigen de strijd tegen het virus aangaan.
In het Evangelie komen we een man tegen die al vanaf zijn geboorte blind is. Jezus zag hem in het voorbijgaan. Waar en wanneer dat was vermeldt het Evangelie niet. Het lijkt erop dat de evangelist ons vooral wil laten zien dat Jezus onderweg is.
Het gaat om een arme man die al jaren op dezelfde plek zit waar hij om een aalmoes vraagt. Velen hebben hem daar zien zitten. Alleen een enkeling heeft van tijd tot tijd even bij hem stilgehouden om hem wat kleingeld te geven en vervolgens verder te gaan. Jezus ZIET deze man en blijft bij hem staan. Meer niet! Ook de leerlingen blijven stil staan en ze kijken naar hem, maar met een heel andere blik dan Jezus. Voor de leerlingen wordt hij een ‘geval’ waarover je met elkaar kunt discussiëren. Zij zijn meer geïnteresseerd in het theoretische probleem dan in de noodsituatie van de blinde. Het gaat in de ogen van de leerlingen om een nogal belangrijk probleem: “Rabbi wie heeft gezondigd, hijzelf of zijn ouders, omdat hij blind geboren werd?” (vers 2)
in het jodendom van die tijd was de handicap het gevolg van zonde. God zou de mens straffen naar de mate waarin hij schuldig was. Ook deze week las ik nog in een krant de vraag of de Corona pandemie geen straf van God zou zijn voor de goddeloze ontrouw van ons mensen aan God. Twintig eeuwen later nog steeds dezelfde vraag dus. En hoe vaak vragen mensen zich in ellende niet af: ‘maar wat voor kwaad heb ik gedaan dat de Heer mij op deze wijze straft?’
Laat ik daar volstrekt duidelijk zijn: dat is een grote misvatting, een regelrechte belediging van God. Alsof Hij op de loer ligt om onze zwakheden gelijk af te straffen! Jezus verzet zich tegen zo’n opvatting met de woorden: “noch hij, noch zijn ouders hebben gezondigd...” Jezus wil hier geen antwoord geven op de vraag naar het waarom van pijn en verdriet in onze wereld. Jezus wil wel duidelijk maken wat de houding van God tegenover het kwáád is.
God roept niet alleen nooit het kwaad over zijn leerlingen af, maar is ook geenszins onverschillig tegenover de ellenden en de ziekten die over ons komen, zoals nu het Corona-virus een dramatische invloed gaat krijgen op onze samenleving. Oudere, kwetsbare mensen in levensgevaar, landen die hun grenzen sluiten, hamsterende mensen, ouderen die geen bezoek meer krijgen, kinderen en studenten die geen school meer hebben en ga zo nog maar even door.
Juist dan is het God tot wie we ons in gebed kunnen keren. God die ons te hulp komt. Dat is het verhaal van de blindgeborene. Terwijl de leerlingen discussiëren over de schuld van de man aan zijn ziekte, houdt Jezus van hem. Treedt op hem toe en raakt hem met een teder gebaar aan. Zo geneest Hij de man van zijn ziekte. In dat handgebaar voltrekt zich het mysterie van Gods liefde. Ja, werkelijk een onbegrijpelijk mysterie Net zo onbegrijpelijk als de hardheid en het kwaad bij mensen.
We moeten in deze dagen minimaal anderhalve meter bij elkaar vandaan blijven en dat voelt ongemakkelijk. Geen knuffels, geen hand geven. Begrafenissen in kleine kring. Dat dreigde even mode te worden, maar nu is het bittere noodzaak, ja zelfs verplichting in verband met de dreigende besmetting.
Jezus zegt tegen de blinde: “Ga u wassen in de vijver van Silóam.” En de blinde ging er naar toe, waste zich en kwam er ziende vandaan. Deze genezing is geen kwestie van magie of van esoterische praktijken.
Nee het gaat om veel eenvoudiger dingen: het is voldoende om gevolg te geven aan de woorden van Jezus. Ook wij mogen aan den lijven ondervinden wat de blinde overkwam. Het is voldoende om ons hart te laten raken en ons te wassen in de Silóam. Dat wil zeggen: ook nu we niet naar de kerk kunnen, juist nú, ons gebedsleven te intensiveren: intensive care noemen ze dat in het ziekenhuis (intensieve zorg). Geef zuurstof aan ons gebedsleven, verzorg het met liefde, de liefde die de verpleegkundigen in het ziekenhuis bezielt.
Aangeraakt door Jezus krijgt deze blinde een wedergeboorte: hij ziet niet alleen degenen hij eerst niet zag, maar is ook gaan houden van Jezus die hij niet eens goed kent. Een nieuwe mens. Er waren zelfs mensen die dachten dat ze hem niet kenden. Anderen beschuldigden hem en wierpen hem de synagoge uit.
Maar dan ontmoet hij Jezus weer, die met de man in gesprek gaat. Jezus laat degene die zich met Hem verbonden heeft niet in de steek. Hij verraadt niet wie bij Hem wil horen.
In deze nieuwe ontmoeting met Jezus, die hem eerst de ogen van zijn lichaam geopend had, opent Hij nu de ogen van het hart. Dat hebben we allemaal nodig, van week tot week, juist nu we elkaar veel minder dan anders lijfelijk kunnen ontmoeten. Verlos ons van grenzen, versterk onze handen, vergroot ons hart en laten wij, net als de blinden Jezus omhelzen en Hem zeggen: “Ik geloof Heer!” (vers 38)
Amen

Mede namens pastor Jan van Beek wens ik u een goede week en weet dat u ons altijd kunt bellen!
pastor Jan: 06 8386 8271, pastor Paul: 0519 292476

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Zelfs Dorenda en ik merken al, ondanks het feit dat wij met z’n tweeën zijn, dat in deze tijd eenzaamheid op de loer ligt. Je zou zo graag naar mensen toe gaan, je zou zo graag iemand een hand geven, iemand omhelzen, iemand een schouderklopje geven. Maar dat is nu niet verstandig. Vandaar dat wij deze Pastorale brief afsluiten met een rubriek, waarin wij een paar tekens van hoop en troost benoemen.

Het eerste voorbeeld, de naamgever van deze rubriek, is een lokaal initiatief van de Oud-Katholieke Paradijskerk in Rotterdam. Dit initiatief werd onmiddellijk overgenomen door de landelijke Raad van Kerken. Afgelopen woensdag en de komende woensdagen worden, overal in Nederland, van 19.00 tot 19.15 uur de kerkklokken geluid als boodschap van bemoediging, hoop en troost voor mensen in eenzaamheid. Met deze ‘klokken van troost en hoop’ kunnen de kerken mensen, over de grenzen van sociaal isolement heen, met elkaar verbinden. Ze hopen zo steun te bieden aan mensen die ziek zijn en erkenning te geven aan alle mensen die zich inzetten voor de gezondheid, het welzijn en de veiligheid van hun medemensen, van ons allemaal.

Een tweede teken van hoop vind ik de hulp die nu vanuit China wordt aangeboden aan de zwaar getroffen gebieden in Noord-Italië. China stuurt medici, verpleegkundigen en veel materiaal om de mensen in Italië te helpen waar mogelijk. De Chinese artsen en verpleegkundigen hebben ervaring en know-how. Zij hebben in China veelal weken, zo niet maanden, onafgebroken gewerkt en gevochten voor het leven van hun landgenoten, onder zeer moeilijke en gevaarvolle omstandigheden. Zij reizen nu naar de andere kant van de wereld om, opnieuw onder zeer moeilijke en gevaarlijke omstandigheden, hun leven in de waagschaal te stellen voor andere mensen, in een voor hen ver en vreemd land. Als je het even op je laat inwerken is dit een ontroerend teken van naastenliefde en opofferingsgezindheid en een lichtend baken van hoop voor de mensheid.

In deze trant zou ik uren kunnen doorgaan. Over een minister die zich zo verantwoordelijk voelt en zo hard werkt dat hij er -letterlijk- bij neervalt, over een nieuwe minister die -onafhankelijk van politieke kleur en partijlijnen- tot het kabinet toetreedt. In moeilijke tijden zie je nu hoe het land samenwerkt en hoe scheidslijnen wegvallen. Je ziet hoe iedereen zich op zijn eigen plaats inzet voor het welzijn van het geheel. Dat is winst en dat mag ons dankbaar stemmen.

Alle nieuwskanalen zorgen er in deze tijd voor ook positief, opbouwend en ontroerend nieuws naar voren te brengen. Probeer ook dat nieuws te lezen en op je in te laten werken. Mensen in eenzaamheid zijn meer vatbaar voor sombere gedachten. Probeer daar op een gezonde manier wat afstand van te nemen. Er is alle reden om vertrouwen te hebben en te houden in de mensheid, er is alle reden om te vertrouwen en om vast te houden aan onze eigen gelovige inspiratie. Vanuit onze inspiratie, vanuit de levenshouding die Jezus ons heeft voorgeleefd, vanuit de christelijke hoop, kunnen wij dan -elk op onze eigen plaats, in het groot of in het klein- meewerken aan het algemeen welzijn en aan goede verhoudingen in onze gemeenschappen, in ons land en in de wereld als geheel.

Pas goed op jezelf en op elkaar.
Mede namens pastor Paul: Graag tot volgende week.

Hier de printversie

Verbetering onderwijs in Ethiopië

Voor de Vastenactie 2020 is gekozen om onze parochiaan Paul Brouwer te steunen. Samen met leerlingen en docenten van andere scholen in Nederland zijn Paul Brouwer en leerlinge Femke Wiersma van de Vakschool in Dokkum in samenwerking met Edukans naar Ethiopië gegaan. Edukans is een organisatie die zorgt voor beter onderwijs in ontwikkelingslanden. Edukans werkt samen met 42 scholen in Ethiopië om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren en daarmee de armoede te bestrijden. Er wordt dan gekeken naar de schoolgebouwen, lesmaterialen, maar ook naar de kwaliteit van de leraren en het schoolmanagement.

Er is keen reisverslag gemaakt van het bezoek van Paul en Femke in Ethiopië. Die kun je hier zien.

U kunt uw gift storten voor Burgum op: NL42RABO0137148763 t.n.v. RK Parochie Pax Christi o.v.v. Vastenactie Verbetering Onderwijs in Ethiopië.
of voor Dokkum op: NL78ABNA0470542179 t.n.v. RK Parochie Pax Christi o.v.v. Vastenactie Verbetering Onderwijs in Ethiopië.

KBO Dokkum

Maandag 24 februari 2020 is de jaarvergadering en deze middag zal “De Wâldklank” voor ons optreden. Komt u gerust eens langs op een van deze gezellige middagen van de Katholieke Bond voor Ouderen ( KBO ) in de Vincentiuszaal aan de Koningstraat in Dokkum. Deze middagen beginnen om 14.30 uur. U bent van harte welkom.

“Gemeenschap van Sant’Egidio: het leven delen met wie kwetsbaar is”.

Wij ontvingen van de Gemeenschap van Sant’Egidio de volgende introductie: “De Gemeenschap van Sant’Egidio zet zich, geïnspireerd door het Evangelie, wereldwijd in voor vriendschap met armen en voor vrede tussen de volken. Sinds haar ontstaan in 1968 komen op steeds meer plaatsen in de wereld vrijwilligers na hun dagelijkse werk samen om te bidden en op zoek te gaan naar de armen in de wijken van hun stad. Zo groeide de vriendschap met daklozen, kinderen in achterstandswijken, eenzamen ouderen, migranten, gehandicapten en gevangenen. Wereldwijd werken we aan vredesbemiddeling, afschaffing van de doodstraf en interreligieuze dialoog. In alles wat Sant’Egidio doet, gaat het om vriendschap met wie aan de kant staat, met wie ervaart dat hij of zij kwetsbaar is en het niet alleen kan. In Nederland bestaan op meerdere plaatsen gemeenschappen waar samen wordt gebeden de deze vriendschap wordt beleefd. In Leeuwarden organiseerde Sant’Egiodio op 17 januari een maaltijd voor armen en eenzamen. Een 40-tal mensen schoven aan in een warme vriendschappelijke sfeer. De vrijwilligers van de beginnende gemeenschap in Friesland hadden gekookt en zaten mee aan tafel. Er is groot enthousiasme bij allen om dit op regelmatige basis door te zetten. Die avond vond ook voor de derde keer het gebed van Sant’Egidio in Leeuwarden plaats, met zo’n 30 deelnemers.”

Deze lekenbeweging is vanuit het niets ontstaan in een klein kerkje in Rome, de Sant’Egidio in het jaar 1968. Dat was de tijd van de grote opstand tegen de gevestigde orde door arbeiders en studenten, de maatschappij-brede roep om democratisering en het 2e Vaticaans Concilie. In vijftig jaar tijd is ze uitgegroeid tot een wereldwijde vrijwilligersorganisatie. Op dit moment zijn er 70.000 vrijwilligers aanwezig in 70 landen. En de groei gaat door. Inmiddels is er dus ook een beginnende gemeenschap in Friesland. Over deze beweging, haar ideeën, haar rol in de tegenwoordige samenleving en haar indrukwekkende groei komt Colm Dekker ons meer vertellen.

Martinushuis, Hillamaweg 37, Burgum (achter RK kerk)
18 februari om 20.00 uur.
Entree € 3,- inclusief koffie/thee.

Ons brood gedoopt in licht …

In onze Pax Christiparochie willen wij op donderdagen in de Veertigdagentijd een kennismakingscursus of ‘opfriscursus’ geven als inleiding in geloof, kerk en liturgie. Wij willen dit doen aan de hand van het boek ‘Ons brood gedoopt in licht’ van Andries Govaart.

De cursus is anders dan het gebruikelijke aanbod van catechese en toerusting. Zij is uitdrukkelijk bedoeld als inleiding en kennismaking. Deze reeks avonden is specifiek gericht op mensen die (nog) niet goed bekend zijn met de katholieke wijze van geloven en kerk-zijn. Wij denken daarbij aan mensen die niet gedoopt zijn, maar wel op zoek zijn naar zingeving. Of aan mensen die buiten de katholieke kerk gedoopt zijn, en meer willen weten van het katholieke geloof. Of aan mensen die wel katholiek gedoopt -en eventueel gevormd- zijn en die na lange(re) tijd hun kennis en inzicht weer wat willen opfrissen.

De avonden vinden plaats op zeven donderdagen kort vóór en in de Veertigdagentijd. Wij komen samen in de pastorie te Dokkum om 20.00 uur. De data zijn: donderdag 20 en 27 februari, 5, 12, 19 en 26 maart en 2 april. Wij willen vragen om u uiterlijk op zondag 16 februari aan te melden. Aanmelden kan bij het parochiesecretariaat: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Voor eventuele vragen kunt U terecht bij pastor Jan van Beek, tel.: 06 8386 8271. De cursus kan alleen doorgang vinden als er tenminste 12 aanmeldingen zijn.

Als u iemand kent in uw omgeving, familie of kennissenkring kent, waarvan u weet dat hij of zij belangstelling voor deze cursus zou kunnen hebben, geef deze tekst dan door. alvast onze hartelijke dank.

Weet dat u van harte welkom bent,
pastoor Paul Verheijen en pastor Jan van Beek