Vanmorgen heb ik mijn dagelijkse luisterboodschap ontvangen van mijn collega de stadspastoor van Fulda, pastoor Stefan Busz. In deze tijd hebben we veel meer contact dan in normale tijden. Zo is er elke morgen de Eucharistieviering uit de mooie kerk die midden in het centrum van Fulda ligt, de Blasiuskerk. En ‘s avonds om 6 uur volgt dan het avondgebed. Elke morgen tegen kwart over 7 zendt pastoor Busz een boodschap de wereld in. Daarnaast leest dominee Herman de Vries uit Dokkum, collega en goede vriend ook elke dag een psalm voor begeleid door meditatieve orgelmuziek. Zo begint mijn dag tegenwoordig. En dat is geen slecht begin zo kan ik u verzekeren!

Vanmorgen had mijn collega uit Fulda een opwekkende boodschap die ik graag met u zou willen delen. We klagen nogal wat over wat de huidige crisis aan ongemak met zich meebrengt. We missen de sociale contacten op bijvoorbeeld het kerkkoor. Je kunt niet naar de kerk en daardoor ook niet naar de gezellige nazit bij het koffiedrinken. Kinderen krijgen tot na de meivakantie thuis les van hun ouders, die toch minder geduld hebben dan ze zelf dachten. Je kunt niet meer gezellig een terrasje pikken en daardoor is er ook niet veel lol maar aan het naar de stad gaan. Bedrijven komen langzamerhand echt in de problemen omdat er geen geld meer binnenkomt terwijl de vaste lasten gewoon doorgaan. En zo zou ik nog wel een tijdje kunnen doorgaan. Nadeel is dat je met zijn allen makkelijk in een negatieve spiraal terecht kunt komen. En wie bewijs je daarmee nou een dienst?

Op het eind van de dag, meestal lig ik dan al in bed, doe ik (dat klinkt misschien als iets uit de oertijd) een gewetensonderzoek. Wie heb ik tekort gedaan vandaag. Mensen of God? Ik vraag om vergeving voor mijn fouten en kan daarna meestal goed slapen.

Collega Stefan Busz gaf vandaag de tip: als je nou eens probeert om niet te kijken naar wat je in deze crisis allemaal niet kunt doen, maar eerder naar wat je de crisis aan extra’s geeft. Ik noem maar wat: zelf merk ik dat ik aan mijn gebedsleven veel meer toekom dan anders. En in het leven van een priester is gebed toch onontbeerlijk! Je relatie met God onderhouden staat toch in hoog aanzien? U laat uw partner toch hoop ik ook niet alleen maar tussen neus en lippen door merken dat u om hem of haar geeft! Verder praat ik over de telefoon veel vaker met mensen en dan niet alleen maar over koetjes en kalfjes. Ik geniet van mijn heerlijke tuin. Mensen die belangstellend vragen naar hoe het op de pastorie gaat. Of het daar ook zo stil is. Een praatje met de groenteman die ik nu verkies boven de gemakkelijke loop naar de supermarkt. Een bankje op de Bolwerken. Geen tijd of druk? Dat zou een pertinente leugen zijn. Je eindigt de dag, ook nu, heerlijk als je weer wat oog krijgt voor al dat moois.

Jezus heeft gezegd: Kijk eens naar de vogels in de lucht. Ze maaien niet en ze zaaien niet maar maken alle mensen blij met hun gekwetter. Zo vrij als een vogeltje. Dat zijn we naast alle zorgen, die ik niet ontken. Beslist niet hoor! Maar sluit de dag eens positief af met een opwaartse spiraal!

Mede namens pastor Jan van Beek, pastor Paul Verheijen
pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Printversie van de pastorale brief klik hier.

Pastorale Brief
Door omstandigheden zal de pastorale brief van volgende week niet op vrijdag, maar pas op zaterdag verzonden worden.

Eucharistieviering op de televisie en op Omroep Friesland
Op zondag 26 april om 10.00 uur komt de Eucharistieviering vanuit het bisdom Breda. De viering in de Sint Antoniuskathedraal in Breda wordt voorgegaan door pastoor Norbert Schnell. De uitzending is te zien op NPO2.

Sinds de kerksluitingen in verband met de Corona-pandemie zendt ook Omroep Friesland, in samenwerking met de kerkeraad van de Protestantse Gemeente te Franeker, op zondag om 10.00 uur op televisie een kerkdienst uit vanuit de Martinikerk in Franeker. Deze week, op zondag 26 april, wordt vanuit de Martinikerk een Eucharistieviering uitgezonden, waarin Marco Conijn, pastoor van de Heilige Jakobusparochie in Noordwest-Friesland, zal voorgaan. Lector in deze viering is de heer Arno Brok, Commissaris van de Koning in Friesland en parochiaan van de Heilige Jakobusparochie.

Gebed
Deze week een gebed om kracht en vertrouwen uit de kring van de Belgische bisschoppen:

God van alle leven,
van oudsher hebt U uw liefde aan de mensen getoond.
In Jezus, uw Zoon, bent U ons heel nabij gekomen.
Hij heeft zieken genezing en vrede gebracht.
Door zijn goedheid en verzoening
heeft Hij nieuwe toekomst geopend
voor mensen die verloren waren.

Kom ons tegemoet met de Geest die Jezus bezielde,
in deze dagen van onrust en onzekerheid.
Geef ons kalmte, wijsheid en moed
om te onderscheiden wat we kunnen doen
om anderen tot steun te zijn
en deze crisis te helpen overwinnen.

Doe ons groeien in hoop en vertrouwen
nu wij allen zo sterk onze kwetsbaarheid ervaren,
en houd in ons het geloof levend
dat U alles ten goede leidt.
Door Christus, onze Heer.

Het Evangelie van de zondag
Lucas 24: 13-35 (Willibrordvertaling, 1975)

In die tijd waren er twee van de leerlingen van Jezus op weg naar een dorp dat Emmaus heette en dat ruim elf kilometer van Jeruzalem lag. Zij spraken met elkaar over alles wat was voorgevallen. Terwijl zij zo aan het praten waren en van gedachten wisselden, kwam Jezus zelf op hen toe en Hij liep met hen mee. Maar hun ogen werden verhinderd Hem te herkennen. Hij vroeg hun: ‘Wat is dat voor een gesprek dat gij onderweg met elkaar voert?’ Met een bedrukt gezicht bleven ze staan. Een van hen, die Kléopas heette, nam het woord en sprak tot Hem: ‘Zijt Gij dan de enige vreemdeling in Jeruzalem, dat Gij niet weet wat daar dezer dagen gebeurd is?’ Hij vroeg hun: ‘Wat dan ?’ Ze antwoordden Hem: ‘Dat met Jezus de Nazarener, een man die profeet was, machtig in daad en woord in het oog van God en van heel het volk; hoe onze hogepriesters en overheidspersonen Hem hebben overgeleverd om Hem ter dood te laten veroordelen en hoe zij Hem aan het kruis hebben geslagen. En wij leefden in de hoop, dat Hij degene zou zijn die Israël ging verlossen ! Maar met dit al is het reeds de derde dag sinds die dingen gebeurd zijn. Wel hebben een paar vrouwen uit ons midden ons in de war gebracht; ze waren in de vroegte naar het graf geweest, maar hadden zijn lichaam niet gevonden, en ze kwamen zeggen dat zij ook nog een verschijning van engelen hadden gehad, die verklaarden dat Hij weer leefde. Daarop zijn enkelen van de onzen naar het graf gegaan en bevonden het zoals de vrouwen gezegd hadden, maar Hem zagen ze niet.’

Nu sprak Hij tot hen: ‘O onverstandigen, die zo traag van hart zijt in het geloof aan alles wat de profeten gezegd hebben ! Moest de Messias dat alles niet lijden om in zijn glorie binnen te gaan?’ Beginnend met Mozes verklaarde Hij hun uit al de profeten wat in al de Schriften op Hem betrekking had. Zo kwamen ze bij het dorp waar ze heen gingen, maar Hij deed alsof Hij verder moest gaan. Zij drongen bij Hem aan: ‘Blijf bij ons, want het wordt al avond en de dag loopt ten einde.’ Toen ging Hij binnen om bij hen te blijven. Terwijl Hij met hen aanlag nam Hij brood, sprak de zegen uit, brak het en reikte het hun toe. Nu gingen hun ogen open en zij herkenden Hem, maar Hij verdween uit hun gezicht. Toen zeiden ze tot elkaar: ‘Brandde ons hart niet in ons, zoals Hij onderweg met ons sprak en ons de Schriften ontsloot?’ Ze stonden onmiddellijk op en keerden naar Jeruzalem terug. Daar vonden ze de elf met de mensen van hun groep bijeen. Dezen verklaarden: ‘De Heer is werkelijk verrezen, Hij is aan Simon verschenen.’ En zij van hun kant vertelden wat er onderweg gebeurd was en hoe Hij door hen herkend werd aan het breken van het brood.

Overweging door pastor Paul

Zusters en broeders,
Het is toch wel bijzonder als je uit het Evangelie opmaakt hoe Jezus de dag van zijn verrijzenis heeft doorgebracht. Eerst is er in de vroege morgen de ontmoeting met de vrouwen aan het graf, pas laat op de avond volgt dan de ontmoeting met de apostelen, maar verder is Jezus eigenlijk de hele dag van Pasen onderweg met twee onbekende leerlingen: van de een weten we de náám niet eens, de ander, Kleopas geheten komen we ook verder nèrgens in het Evangelie tegen. Waarom besteedt Jezus de eerste dag van zijn nieuwe leven aan zomaar twee leerlingen, die in de groep om Hem heen blijkbaar geen enkele rol speelden? Zou het niet logischer zijn geweest met de verantwoordelijken van de groep te spreken en hen de nodige instructies te geven? Zo denken wìj met in ons achterhoofd de paus die tijdens de pandemie de verantwoordelijke kardinalen vast nog wel even gesproken heeft. Zó ga je met de spaarzame tijd die je nog rest òm, denken wij. Maar ik denk dat de evangelist Johannes met deze geschiedenis van de twee onderweg naar Emmaüs heeft willen onderstrepen dat de verrezen Christus meegaat met èlke leerling ook met òns, vandaag in deze crisistijd! Die twee leerlingen die wegtrekken uit Jeruzalem om naar huis toe te gaan, terug naar het leven van alledag, die twee staan voor ons allemaal. Als je de praatprogramma’s volgt op de televisie zien we bezorgde mensen. Hoe moet het verder gaan? Onze gezichten zijn nu vaak bedrukt net zoals de gezichten van de twee leerlingen. En er is toch ook meer dan genoeg reden voor tranen in onze ogen! Grootouders kunnen hun kleinkinderen niet mee even vasthouden. Middenstanders weten niet hoe lang ze hun hoofd nog boven water kunnen houden. Ouderen die kwetsbaar zijn. Kerken die ik weet nog hoe lang gesloten blijven. Kortom: er is genoeg reden voor pessimisme!

Maar op een gegeven moment van de tocht naar Emmaüs komt de Gekruisigde zèlf op hen af en gaat tussen de twee leerlingen ìn lopen. Ze herkennen Hem níét en Hij vraagt aan hen waarom ze eigenlijk zo triest en verslagen zijn. Denk je eens in: nu, één dag nadat je een geliefde vriend naar het kerkhof hebt gebracht komt hij tussen ons in lopen, we herkènnen hem niet, omdat hij de laatste is die we levend verwachten te zien. Hij vraagt: ‘waarom zijn jullie eigenlijk zo bedrukt en waar hèbben jullie het over?’ ‘Zijt gij dan de enige vreemdeling in Jeruzalem, dat gij niet weet wat daar dezer dagen gebeurd is?’ (Lucas 24: 18) Hoe is het mógelijk? Hoe kun je nou níét weten wat daar de afgelopen dagen gebeurd is? Een vreemdeling zeker, stelt Kleopas niet al te vriendelijk vast, een onbenul zouden wìj misschien zeggen, iemand die geen krant leest of televisie kijkt. Maar Kleopas heeft níét in de gaten dat het precies over Hèm gaat, over die vreemdeling! ‘Wij leefden in de hoop dat Hij degene zou zijn die Israël ging verlossen’, zeggen ze, ‘maar met dit al is het reeds de derde dag sinds die dingen gebeurd zijn’. (vers 21)

En ze voegen er haast terloops aan toe, zònder er zelf in te geloven: ‘Wel hebben een paar vrouwen uit ons midden ons in de war gebracht; ze waren in de vroegte naar het graf geweest, maar hadden zijn lichaam niet gevonden, en ze kwamen zeggen dat zij ook nog een verschijning van engelen hadden gehad, die verklaarden dat Hij weer leefde… maar Hem zagen ze niet’. (vers 22-24) Aan de twee leerlingen is de Blijde Boodschap van de verrijzenis verkondigd, maar ze zijn blijven steken in hun verdriet! En inderdaad: de twee vrouwen hebben óók niets gezien! Maar dat geldt voor die twee onderweg naar Emmaüs net zo goed: ze hebben Jezus nota bene tussen hen ìn en ze herkennen Hem niet eens!

Jezus zet hen, weliswaar op een vriendelijke toon, toch even flink op hun nummer: ‘O onverstandigen, die zo traag van hart zijt in het geloof aan alles wat de profeten gezegd hebben’. (vers 25) Nu zijn de rollen omgedraaid, nu zijn zìj, de twee leerlingen de vreemdelingen, die blijkbaar al jaren luisteren naar de verhalen uit de bijbel, maar nóóit hebben gemerkt dat die ergens over gìngen! Het gezelschap van Jezus verandert de leerlingen, verandert niet alleen hun hart, maar hun héle leven! Het Evangelie van Pasen vraagt om gelóóf! We geloven immers in een eeuwig leven, in verrijzenis! En dat is geen mooi oud sprookje, maar het is de kèrn van ons geloof. Wie dàt kwijt is, raakt alles kwijt! Naast heimwee (en dat màg!) kan vreugde om een voltooid leven, een einde aan ziekte en lijden, een nieuw leven bij God, alléén maar reden tot diepe blijdschap zijn!

Tegen het eind van de reis hebben de leerlingen nog maar één eenvoudige wens: ‘Blijf bij ons, Heer’. (vers 29) Jezus neemt de uitnodiging aan en gaat naar binnen. De evangelist vertelt ons over een maaltijd, over brood dat gebroken en uitgedeeld wordt. En tijdens die heilige maaltijd gaan hen de ogen pas open. Ze herkennen Hem! De vreemdeling verdwijnt, maar de Heer blìjft: in hun hàrten!

Ons gaat het nèt zo: er zijn méér mensen gestorven dan normaal. Mensen van wie gehouden werd, waardevolle mensen, zoals ieder schepsel in Gods ogen waardevol is. Maar wat blijft is het Paasevangelie dat Hij letterlijk tot aan de uiteinden van de aarde heeft verkondigd. Wat blìjft is die heilige Maaltijd die ook ik met een paar mensen mag gaan vieren in de kerk van Burgum. Wie blijft is de Heer zelf, de verrézen Heer wel te verstaan. Die zal nooit weer begraven worden. Dat we dat weer spoedig samen mogen vieren dat is mijn hartenwens!

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Ook deze week waren er weer een paar mooie berichten te lezen in de media, berichten waar een mens warm en dankbaar van wordt. Dit keer heb ik een paar berichten gevonden in onze eigen regio.

Op de websites van Omroep Friesland en de Leeuwarder Courant vond ik een bericht van afgelopen vrijdagmiddag 17 april:
Op de Nieuwestad stond een grote groep mensen langs de gracht, er lag een kinderwagen in het water. Op dat moment komt er een man, kletsnat, uit de gracht met een baby’tje op zijn arm. Hij overhandigt het kind aan de dankbare moeder, pakt zijn telefoon en fietst -onder groot applaus van de omstanders- weer weg. Andere omstanders halen vervolgens de kinderwagen uit het water.
De held van het verhaal is onbekend. Ook is onbekend hoe de kinderwagen en de baby in het water beland zijn.
Mijn ‘geloof in de mensheid’ krijgt van dit soort verhalen altijd weer een zwieper de goede kant op.

Al vanaf ongeveer 20 maart laat zendt de omroep BNNVARA ’s avonds laat op NPO2 en later nogmaals op NPO1 het programma Frontberichten uit. Het dagelijkse programma duurt ongeveer 10 tot 15 minuten en vertelt, aan de hand van korte video-opnames (‘vlogs’) van betrokkenen zelf, iets over de stand van zaken in Nederland rond het Corona-virus. Het verhaal wordt dus verteld vanuit het standpunt van direct-betrokkenen. Als je slecht kunt slapen van dit soort beelden, moet je het misschien niet ’s avonds kijken, maar ik vind het zelf ongelooflijk leerzaam om te zien.
In de loop van de uitzendingen ben ik fan geworden van dr. Wouter van Geffen, een jonge longarts-oncoloog in het Medisch Centrum Leeuwarden (MCL). Al heel in het begin van de Corona-crisis maakte hij in het programma de opmerking: ‘Pfoeh. Ik vind het nogal wat!’ en in de loop van de uitzendingenreeks horen wij dat vaker. Als longarts-oncoloog (specialist op het gebied van longkanker) is hij gewend ernstige ziektebeelden te zien en regelmatig slecht-nieuwsgesprekken te moeten voeren. Als iemand in zo’n positie onder de indruk is van een bepaald ziektebeeld, dan zegt mij dat wel iets. Wouter van Geffen is daarnaast ook een heel goede communicator, hij heeft een uitgesproken vriendelijke en rustige uitstraling en is heel goed in het verwoorden wat de situatie met hemzelf en met de overige medewerkers van het ziekenhuis doet.
Op woensdag 22 april j.l. opende hij de uitzending door vol trots te vertellen dat men in het MCL (tijdelijk?) een Corona-afdeling had kunnen sluiten. Vervolgens introduceerde hij Corrie: ‘Dit is Corrie. Corrie is één van onze geheime wapens. Corrie gaat nu de kamer, waar tot een uur geleden de laatste Corona-patiënten lagen, voor de laatste keer schoonmaken’. En daarna laat Corrie, van top tot teen in beschermende kleding, vrolijk zien hoe zij het virus ‘van boven naar beneden’ met schoonmaakmiddelen te lijf gaat.
En daarmee brengt Wouter van Geffen op en heel mooie en aansprekende manier in beeld dat het bestrijden van deze crisis een gezamenlijke inspanning is. Het zijn niet alleen de artsen en verpleegkundigen die ‘aan de frontlinie’ ‘heroïsche gevechten’ leveren voor patiënten. Nee, het zijn heel veel mensen, in allerlei posities en omstandigheden, van hoog tot laag, die -soms met gevaar voor hun eigen gezondheid- een bijdrage leveren aan de bestrijding van deze crisis en -zoals de intro van het programma het zegt- ‘meehelpen om Nederland weer gezond te maken’.
Wij horen het regelmatig van onze minister-president: ‘Alleen samen krijgen wij het Corona-virus onder controle’. Wij worden allemaal opgeroepen om ons aan de nieuwe gedragsregels te houden. Wij worden ook allemaal opgeroepen om, ieder op haar of zijn eigen plaats, ons eigen steentje bij te dragen. Dat kan zijn als medewerker in de thuiszorg, als vakkenvuller, als kassa-medewerker, als pakjesbezorger, als schoonmaker of ook als arts of verpleegkundige. Ook wij kunnen een bijdrage leveren, ook wij kunnen ‘één van de geheime wapens’ zijn, zoals Wouter van Geffen het noemt. Al is het maar door thuis te blijven, al is het maar door af en toe -op gepaste afstand- om te zien naar onze buren en bekenden. Alleen samen komen wij deze crisis te boven.

Tenslotte: Via de rondzendbrief van een bevriende parochie werd ik gewezen op een gedicht van een Ierse monnik, de Franciscaan Richard Hendrick ofm.cap. Hij deelde de volgende gedachte al op 13 maart j.l. via Facebook. Ook hij probeert deze crisis niet alleen te zien als bron van angst en zorgen, maar als een kans, als een startpunt voor een eenvoudiger levensstijl en voor een nieuwe economie. Ik deel deze tekst graag met jullie:

Isolatie

Ja, er is angst.
Ja, er is isolatie.
Ja, er wordt gehamsterd.
Ja, er is ziekte.
Ja, er is zelfs dood.

Maar,
ze zeggen dat je in Wuhan na zoveel jaren van lawaai
de vogels weer kunt horen zingen.
Ze zeggen dat na slechts een paar weken van rust
de lucht niet langer stijf staat van de smog
maar blauw en grijs en helder is.

Ze zeggen dat in de straten van Assisi
mensen elkaar toezingen
over de lege pleinen
en hun ramen openhouden,
zodat zij die alleen zijn
de geluiden van familie
om hen heen kunnen horen.

Ze zeggen dat een hotel
in het westen van Ierland
gratis maaltijden aanbiedt
en bezorgt bij hen die aan huis gebonden zijn.

Vandaag is een jonge vrouw die ik ken
druk bezig om in haar buurt
flyers te verspreiden met haar nummer,
zodat ouderen iemand hebben
die ze kunnen bellen.

Vandaag bereiden kerken, synagogen,
moskeeën en tempels zich voor
om dakloze, zieke en vermoeide mensen
te kunnen verwelkomen
en onderdak te bieden.

Over de hele wereld beginnen mensen
te vertragen en na te denken.
Over de hele wereld kijken mensen
op een nieuwe manier naar hun buren.

Over de hele wereld worden mensen
ontvankelijk voor een nieuwe werkelijkheid,
voor hoe groot we eigenlijk zijn
en hoe klein onze feitelijke controle is,
over wat er werkelijk toe doet,
over liefde.

Dus bidden we en wij realiseren ons:
Ja, er is angst,
maar er hoeft geen haat te zijn.
Ja, er is isolement,
maar er hoeft geen eenzaamheid te zijn.
Ja, er wordt gehamsterd,
maar er hoeft geen gierigheid te zijn.
Ja, er is ziekte,
maar de ziel hoeft niet te lijden.
Ja, er is zelfs dood,
maar er kan altijd
een wedergeboorte van liefde zijn.

Word je bewust van de keuzes die je maakt
voor je leven nu.
Adem vandaag.

Luister achter de fabrieksgeluiden van je paniek,
en hoor: De vogels zingen weer.
De lucht klaart op.
De lente is weer in zicht.

En altijd worden we omringd door Liefde.
Open de ramen van je ziel.
En al ben je niet in staat
om de ander over het lege plein aan te raken:
Zing!

Mede namens mijn collega, pastor Paul, alle goeds gewenst. Graag tot een volgende keer,
pastor Jan van Beek

Het is door omstandigheden niet gelukt een filmpje te maken van de eucharistieviering vanmorgen, zondag 19 april.

De laatste weken vieren wij in lege kerken onze liturgie. Het is ontroerend en intens verdrietig tegelijk. De leegte van de kerken staat symbool voor het gemis van zovele mensen, die wij -juist in deze tijd- zo graag gezien hadden. De leegte maakt zichtbaar en voelbaar wat er op dit moment om ons heen gebeurt. Hoe wij allemaal in deze tijd meer en meer op onszelf teruggeworpen worden, hoe in deze tijd ons geloof, ons vertrouwen in elkaar en in de toekomst, beproefd en uitgedaagd wordt.

Op hetzelfde moment ervaren wij de eerste voorzichtig-positieve resultaten van het ingezette beleid. De schrikbarende toename van Corona-patiënten op de intensive care lijkt gestabiliseerd. Het lijkt erop dat er vooralsnog voldoende capaciteit is om ernstig zieke mensen op te vangen. Tegelijkertijd worden de eerste plannen gemaakt hoe wij weer, voorzichtig, voorzichtig, naar een meer normale samenleving kunnen terugkeren. Duidelijk is in ieder geval dat wij nog geruime tijd rekening moeten houden met beperkingen in ons sociale leven, en daarmee ook in ons kerkelijk leven. Wij zullen er in de tussentijd het beste van moeten maken.

Gelukkig komen er vanuit de locaties mooie initiatieven. Zo zijn er rond Palmzondag in Burgum een twintigtal Palmpaasstokken gemaakt, die vervolgens naar mensen gebracht zijn die wel een opkikkertje konden gebruiken. Een mooi en ontroerend gebaar van zorg en attentheid naar de mensen om ons heen, dat erg gewaardeerd werd. Ook is in Burgum het initiatief genomen om de Sint Martinuskerk op Goede Vrijdag van 10 tot 17 uur -vanzelfsprekend met inachtneming van alle veiligheidsmaatregelen- open te stellen voor mensen die een moment de stilte wilden zoeken en de sfeer van de kerk wilden ondergaan. Door de dag heen hebben 40 mensen van deze gelegenheid gebruik gemaakt. Een prachtig resultaat.

In de Goede Week hebben jonge vrijwilligers hard gewerkt om een drietal sfeerimpressies van de vieringen van Palmzondag in Burgum, de Kruisweg van Goede Vrijdag in het Bonifatiuspark en Paaszondag in Dokkum te maken. Deze video-impressies zijn -nog altijd- terug te kijken via Youtube. De links zijn: Palmzondag, Kruisweg van Goede Vrijdag en Paaszondag. Ook de komende tijd zullen er nog video-registraties via Youtube gedeeld worden, de links hiernaar worden, zodra ze beschikbaar zijn, vermeld op de parochie-website: www.paxchristi.frl.

Op verschillende manieren proberen vrijwilligers in de parochie en het pastoresteam vorm te geven aan onze maatschappelijke opdracht en onze gelovige inspiratie. Mochten jullie hieromtrent ideeën of suggesties hebben, laat het dan vooral weten.

Printversie van deze pastorale brief.

Hartelijke groet van het pastoresteam,

pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Eucharistieviering op de televisie

Op zondag 19 april, Beloken Pasen, om 10.00 uur komt de Eucharistieviering vanuit het bisdom Den Bosch. De viering in de Sint Jozefkerk in Helmond wordt voorgegaan door pastoor Erik Seidel. De uitzending is te zien op NPO2.

Gebed

Deze week een gebed van ds. Tom de Haan, ‘stadsdominee’ voor Haarlem, aangesteld vanuit de Protestantse Kerk Haarlem. Dit gebed werd gepubliceerd op 31 maart 2020.

Heer,

ontferm u,
over de mensen die ernstig ziek zijn
en eenzaam en alleen,
omdat ze hun naasten niet mogen besmetten.

Ontferm u
over de mensen,
die hun geliefde niet mogen bezoeken in hun stervensuur.

Ontferm u over de mensen in de zorg,
de artsen en de verpleging,
die misschien binnenkort moeten beslissen hoe
beperkte middelen ingezet worden.

Heer, ontferm u
over onze angst
om onze dierbaren, om onszelf.

Ontferm u over onze zorgen
over werk dat stil komt te liggen,
over opdrachten die niet doorgaan,
over financiële gevolgen voor ons huishouden.

Geef ons moed en rust,
dat ons leven in uw hand is,
dat we geborgen zijn in U,
omdat we dat altijd al waren.

Amen.

Het Evangelie van de zondag

Johannes 20: 19-31 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

Op de avond van die eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar; ze hadden de deuren afgesloten, omdat ze bang waren voor de Joden. Jezus kwam in hun midden staan en zei: ‘Ik wens jullie vrede!’ Na deze woorden toonde hij hun zijn handen en zijn zijde. De leerlingen waren blij omdat ze de Heer zagen. Nog eens zei Jezus: ‘Ik wens jullie vrede! Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit’. Na deze woorden blies hij over hen heen en zei: ‘Ontvang de heilige Geest. Als jullie iemands zonden vergeven, dan zijn ze vergeven; vergeven jullie ze niet, dan zijn ze niet vergeven’.
Een van de twaalf, Tomas (dat betekent ‘tweeling’), was er niet bij toen Jezus kwam. Toen de andere leerlingen hem vertelden: ‘Wij hebben de Heer gezien!’ zei hij: ‘Alleen als ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zij kan leggen, zal ik het geloven’. Een week later waren de leerlingen weer bij elkaar en Tomas was er nu ook bij. Terwijl de deuren gesloten waren, kwam Jezus in hun midden staan. ‘Ik wens jullie vrede!’ zei hij, en daarna richtte hij zich tot Tomas: ‘Leg je vingers hier en kijk naar mijn handen, en leg je hand in mijn zij. Wees niet langer ongelovig, maar geloof’. Tomas antwoordde: ‘Mijn Heer, mijn God!’ Jezus zei tegen hem: ‘Omdat je me gezien hebt, geloof je. Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven’.
Jezus heeft nog veel meer wondertekenen voor zijn leerlingen gedaan, die niet in dit boek staan, maar deze zijn opgeschreven opdat u gelooft dat Jezus de messias is, de Zoon van God, en opdat u door te geloven leeft door zijn naam.

Overweging door pastor Jan

I.
Al een flink aantal jaren, eigenlijk al een paar decennia, horen en zien wij een beweging die meer ‘terug naar de natuur’ wil. Alhoewel vrijwel iedereen de vooruitgang in wetenschap, techniek en welvaart als waardevol ziet, krijgen wij ook meer en meer oog voor de keerzijde van dit proces. De vooruitgang in techniek en de toegenomen welvaart brachten de eigen auto binnen het bereik van velen, maar al die auto’s leidden tot files, tot meer en meer wegen, tot nog meer files … enzovoorts. Ergens zal er een grens moeten komen aan de almaar toenemende reiskilometers.
De toegenomen welvaart maakt dat verre reizen niet enkel het voorrecht zijn van de koninklijke familie en van de happy few, meer en meer mensen nemen vaker en vaker het vliegtuig, op vacantie naar Thailand, Bali of Egypte, of soms voor weekeinde-tripjes, even gezellig inkopen-doen in Londen of New York. En ondertussen zucht de bevolking in de regio Schiphol onder het toegenomen vlieglawaai. Ergens zal er een grens moeten komen aan de almaar toenemende vliegkilometers.
Ik ben zelf ook een kind van deze tijd, maar toch. Meer en meer mensen stellen zich de vraag of alles wat kan ook meteen goed is.

Een soortgelijk proces zien wij in de landbouw en de voedselvoorziening. In de landbouw lijken wij de seizoenen te hebben afgeschaft. Bloeiende bloemen van allerlei soort zijn vrijwel het gehele jaar door verkrijgbaar. Seizoensvruchten als frambozen, aardbeien en blauwe bessen worden inmiddels het hele jaar door vanuit allerlei landen, soms letterlijk van de andere kant van de wereld, aangevoerd. Wij vinden het inmiddels normaal om in de winter verse sla en spinazie te eten. Het is natuurlijk niet mijn bedoeling om de goede kanten van de vooruitgang in landbouw en techniek te ontkennen, maar er zijn wel degelijk vragen bij te stellen. En ook hier geldt: Meer en meer mensen stellen zich de vraag of alles wat tegenwoordig kan dan ook meteen goed is.

Deze kritische stemmen fungeren als het ware als een luis in de pels van de moderne samenleving. Deze stemmen proberen al te naïef optimisme in de vooruitgang van wetenschap, techniek en welvaart wat af te remmen. En het is vervolgens de vraag hoe er in de samenleving gereageerd wordt op deze kritische stemmen. Worden ze gehoord, hoe wordt ermee omgegaan? Is er ruimte voor verschil van mening, is er ruimte voor bezinning en voor rustig nadenken?

II.
Dat is in essentie ook wat wij zien gebeuren in het Evangelieverhaal van deze zondag. De apostelen melden Tomas vol vreugde en enthousiasme dat zij de Heer gezien hebben. En Tomas vertolkt in dit verhaal de stem van de kritiek. En hij pakt meteen goed uit: ‘Alleen als ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zijde kan leggen, zal ik het geloven’.
En wat doen dan de mede-apostelen? Zeggen zij nu: ‘Tomas, jij hoort niet langer bij ons. Jouw kritische houding is een gevaar voor de gelovigen?’ Nee, zij blijven met hem verbonden, ze houden hem vast in hun midden. Zij laten hem niet vallen. En omdat ze Tomas in de kring houden, is Tomas er bij als Jezus Zich opnieuw openbaart en dan gebeurt wat Tomas niet verwacht. Ook Tomas mag komen tot een persoonlijke ontmoeting met zijn Heer. En dat gebeurt niet zomaar, dat gebeurt op een bijzondere manier.

Tomas vraagt namelijk niet zomaar om een teken, maar om een bijzonder teken, het teken van het lijden en het kruis, hij vraagt de kruiswonden te zien. En dat teken wordt hem terstond gegeven. Dat lijkt makkelijk, hij hoeft er niet eens op te wachten. Maar daar zit precies de kern van dit verhaal: Hoe kun je geloven in de Verrijzenis, bij het zien van zoveel akelige tekenen van lijden en dood? Met andere woorden: Hoe kun je geloven in de zin van het leven bij het zien van zoveel ellende en onrecht in de wereld? Hoe kun je blijven geloven in het goede, het ware en het schone van het leven als je zoveel verdriet, angst en onzekerheid om je heen ziet, nu in deze Corona-crisis.
Daar zit het geheim van Tomas als gelovige, daar zit de boodschap die Tomas heeft, ook voor mensen in onze tijd. Tomas kiest ervoor het kruis onder ogen te blijven zien, ook wanneer de tijd van de Verrijzenis al is aangebroken. Menselijk gezien is Jezus’ optreden uitgelopen op een mislukking. Tomas is daarmee de stem van nuchter realisme, ook in de zaken van het geloof. Hij gaat het verleden niet uit de weg. Hij haalt alle wonden weer open en belijdt dan, met de tekenen van Jezus’ mislukking voor ogen, zijn geloof. Tomas wenst het duistere verleden niet te vergeten, maar het belemmert niet langer zijn geloof. Jezus, Die Zich liet vernietigen op het kruis … … Hij is zijn Heer en zijn God.

Tomas wenst het kruis onder ogen te blijven zien, ook wanneer de tijd van de Verrijzenis al is aangebroken. Het is niet alleen maar Alleluia, er is nog een wereld te winnen, een wereld die nog altijd verscheurd wordt door armoede, oorlog en geweld. Een wereld die in onze dagen verscheurd wordt door verdriet, angst en zorg om de toekomst.

III.
Om temidden van die armoede, oorlog en geweld toch te geloven, dat is de uitdaging. Om ondanks verdriet, angst en zorg om de toekomst toch te blijven geloven dat het beter wordt, dat is de uitdaging. Hierbij kan de nuchtere en realistische en tegelijk gelovige houding van Tomas ons tot voorbeeld zijn.

In onze huidige situatie, midden in de Covid-pandemie, vragen mensen zich af hoe de wereld na deze pandemie er uit zal zien. Sommigen verwachten dat alles weer zal terugkeren naar ‘business-as-usual’, dat alles weer zal terugkeren naar de situatie zoals wij die voor de pandemie kenden. Maar er zijn ook meer kritische geesten. Zij wijzen erop dat het juist het intensieve personenverkeer over de gehele wereld ervoor gezorgd heeft dat een plaatselijk probleem in China ineens kon uitgroeien tot een wereldprobleem. Is alles wat tegenwoordig kan ook meteen goed?
Dezelfde kritische geesten wijzen erop dat wij de productie van onder andere kleding, voedsel en medische hulpmiddelen -om bedrijfseconomische redenen- ongelijk over de wereld verdeeld hebben. En dat heeft tijdens de huidige pandemie meteen tot gevolg dat er plotseling een schrikbarend tekort is aan beademingsapparatuur, aan mondkapjes en beschermingsmiddelen. Het is de vraag of wij er in de toekomst niet beter aan doen om toch meer te vertrouwen op plaatselijke productie van goederen, ook al is dat -vanuit bedrijfseconomisch perspectief- misschien minder voordelig. Het is de vraag of wij er in de toekomst niet beter aan doen om weer terug te keren naar de plaatselijke productie van voedsel, om weer meer te gaan leven en eten met de seizoenen.
Ik heb vanzelfsprekend niet alle antwoorden, maar laten wij ons in de komende tijd toch ook vooral op deze vragen bezinnen.

Zoals het leven van de leerlingen na de Verrijzenis op ongedachte wijze anders was dan ervoor, zo zal ook ons leven na de Corona-crisis op ongedachte manier anders zijn dan daarvoor. Laten wij ons op de vragen die voorliggen bezinnen op dezelfde manier als de leerlingen, als de apostelen dat deden met Tomas; met ruimte voor kritische geluiden, met ruimte voor elkaar, in blijvende onderlinge verbondenheid.

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

De Nederlandse bisschoppenconferentie heeft alle katholieke parochies opgeroepen om op Paaszondag van 12.00 tot 12.15 uur de feestklokken te luiden, om op deze manier de Verrijzenis van de Heer te verkondigen en te bejubelen. Ik was op dat tijdstip in Dokkum en ik heb met ontroering gehoord hoe ook de Protestantse Kerk zich aansloot bij deze oproep. De klokken beierden dat het een lieve lust was. Ook op woensdagavond van 19.00 tot 19.15 uur verkondigden de kerkklokken in harmonie hun boodschap van menselijke verbondenheid en gelovig perspectief.

Deze week viel mijn oog vooral op een ‘klein nieuwtje’ op de website van het NOS nieuws. Het had als titel:

Beademingsapparaat uit jaren 60 blijkt nuttig in coronacrisis

Normaal gesproken raak je een museumstuk niet aan, behalve met witte handschoenen. Laat staan dat je het volledig demonteert. Maar nood breekt wet: want dit mechanische beademingsapparaat uit de jaren 60 kan van nut zijn in de coronacrisis.
Het idee komt van professor Gerwin Smit van de TU Delft. ‘Ik dacht: dit moet simpeler kunnen’. Hij ging op zoek naar oude medische apparatuur. In de online collectie van Rijksmuseum Boerhaave in Leiden vond de professor zijn machine: de 'East Radcliffe'. Een 'robuust' apparaat dat dienst deed in ziekenhuizen in de jaren 60.

'Hoogst ongebruikelijk' noemt museumdirecteur Amito Haarhuis het verzoek van de TU Delft om een museumstuk op te eisen, maar hij twijfelde geen seconde. ‘Hiermee kunnen we mensenlevens redden’. Al mag het absoluut niet volgens museale wetten. ‘Nood breekt wet’, aldus Haarhuis. En dus werd het apparaat afgestoft, naar de TU Delft vervoerd, schroef voor schroef uit elkaar gehaald en nagemaakt.

En? ‘Het werkt’, zegt anesthesist Ingrid Mertens zur Borg van het Erasmus MC die samen met vier artsen betrokken is bij het project. Al denkt ze niet dat de kans groot is dat deze mechanische machines in Nederland op een intensive care zullen draaien. Dat gebeurt alleen als er een piek komt bij een eventuele tweede golf. ‘De machine werkt prima, maar alleen als de patiënt volledig in slaap is’. Het apparaat ademt niet mee, zoals geavanceerde apparatuur dit wel doet.
De anesthesist herkende het Engelse apparaat meteen: 20 jaar geleden werkte ze ermee als arts in Nigeria. ‘Het mooie van dit apparaat is dat 'ie bewezen gewerkt heeft en dat iedereen hem kan aansturen, zo simpel zit het apparaat in elkaar. Bovendien werkt alles puur mechanisch, dus als de elektriciteit uitvalt, gaat het beademen door’.

Dat kan van levensbelang zijn in landen waar het coronavirus toeslaat en het zorgsysteem de piek niet aankan. Professor Smit: ‘We hebben al interesse vanuit Guatamala voor dit apparaat. Ze hebben daar maar 60 ic-bedden. We hebben nu op basis van het oude apparaat tekeningen gemaakt. Die kunnen overal ter wereld worden nagemaakt. Bij wijze van spreken kan iedere automonteur dit in elkaar zetten’.
Smit is enthousiast: ‘Normaal ontwikkel ik handprotheses. Wat begon als een idee, is nu een project waar veertig mensen aan werken. Ik voel me echt die jongen in de schuur die aan de motor sleutelt’. Bovendien heeft hij nog meer bewondering voor zijn voorgangers. ‘De mensen waren net zo slim als nu, alleen hadden ze andere middelen tot hun beschikking’.
(Bron: website www.nos.nl, woensdag 15 april 2020 19.09 u.)

Een prachtig verhaal dat goed laat zien hoe mensen van alle kanten de handen ineen slaan om te helpen, hier en aan de andere kant van de wereld.

Tenslotte: Al op 13 maart j.l. schreven de Nederlandse Jezuïeten op hun website (www.jezuieten.org) een (fictieve) brief van hun ordestichter Ignatius van Loyola (1491-1556) met vier tips die Ignatius in deze tijd gegeven zou hebben om beter om te kunnen gaan met (angst voor) het Corona-virus. Ik geef het jullie graag ter overweging mee:

Vier tips om beter om te gaan met (angst voor) het coronavirus

Hemel
13 maart 2020, aardse tijd

Dierbare mensen op aarde,

Ik zie dat jullie het moeilijk hebben een juiste houding te vinden ten aanzien van het coronavirus. Dat is niet vreemd. De voorbije tientallen jaren heeft de wetenschap zo’n vooruitgang geboekt, dat jullie zijn gaan geloven dat binnen de kortste keren voor elk probleem een oplossing kan worden bedacht. Nu wordt wereldwijd duidelijk dat dit een illusie is. Voor velen onder jullie is dit behoorlijk verwarrend.

Zelf heb ik ruim dertig jaar gekampt met chronische ziekte. Als algemene overste van de snel groeiende jezuïetenorde werd ik vijftien jaar lang dag in dag uit geconfronteerd met alle mogelijke en onmogelijke problemen. Ik wil jullie graag vier tips geven om deze barre tijden goed door te komen. Ze zijn ontleend aan mijn eigen ervaring.

1. Gehoorzaam tijdens dit coronavirus aan de artsen, de wetenschappers en de bevoegde overheden als was het aan God zelf. Ook al ben je het niet met hun besluiten eens of snap je ze niet goed, heb de nederigheid om te aanvaarden dat het de moeite loont te vertrouwen op hun kennis en ervaring. Het zal je een gerust geweten geven en je toelaten jouw bijdrage te leveren tot de oplossing van de crisis.

2. Hoed je voor angst. Angst komt nooit van God en leidt niet naar God. De angst fluistert je vaak alle mogelijke redenen in waarom je bang zou moeten zijn. Veel daarvan is waar. Alleen, je hoeft er geen angst voor te hebben. De Heer zorgt ook nu voor jullie. Dat weet ik uit goed ingelichte hemelse bron. De ervaring heeft geleerd dat Hij recht schrijft op de kromme aardse lijnen. Durf daarin te geloven.

3. In tijden van crisis heb je niet minder, maar juist meer baat bij gebed. Gun het je om je te laven aan zijn liefde. Het is het beste tegengif tegen de angst. Je kan bijvoorbeeld bidden met wat men tegenwoordig een podcast noemt en die mijn medebroeders elke dag aanbieden op www.biddenonderweg.org.

4. Ten slotte, vergeet bij dit alles niet te leven en te genieten van het leven. Wat er ook gebeurt, elke seconde die je gegeven wordt is een enig en kostbaar geschenk. Daar kan het coronavirus niets aan veranderen.

Met jullie verbonden in onaflatend gebed,

+ Ignatius

Mede namens mijn collega, pastor Paul, wens ik jullie alle goeds toe. Graag tot een volgende keer,

pastor Jan van Beek

De Paasviering vanuit de parochiekerk in Dokkum kunt u hier bekijken.

Klik hier voor de impressie van de Kruisweg in het Bonifatiuspark.

Pasen 2020

Het leven sterker dan de dood!
Leven dat opstaat, altijd weer opstaat,
leven dat onsterfelijk is.
Licht dat terugkwam.
Hoop die niet stierf.
Vreugde die bij ons bleef.

Het zijn woorden die we op Pasen vaak hebben horen zingen in onze parochiekerken. Onderdeel van het gezongen paasoratorium. Is het niet wrang om te zingen van leven dat sterker is dan de dood midden in de corona-pandemie? Zijn christenen wel goed bij hun hoofd om het paasfeest niet een jaar uit te stellen, tot er betere tijden zijn aangebroken? Dat doen we immers ook met grote evenementen als de Olympische Spelen. Of dichter bij huis: als de Admiraliteitsdagen of de Bonifatiusdagen, als het openluchtspel in Burgum, als de oecumenische Pinkstervieringen op beide locaties.

Valt er wel wat te vieren nu zelfs de kerken gesloten blijven tijdens het grootste geloofsfeest? Zelfs in de oorlog, zeggen mensen die dat nog hebben meegemaakt, is de kerk nog nooit verboden terrein geweest voor ons. Dat durfde de bezetter blijkbaar niet aan! Nu sluit onze eigen regering de kerken voor ons. Ongehoord, maar we hebben er wel begrip voor. Onze eigen veiligheid is immers in het gedrang!

Toch vonden we het als pastores onverantwoord dat u niks meer van ons zou horen, dat u uw geloof maar op uw eentje levend zou moeten houden. Geloof is namelijk geen eenmans-/eenvrouws-bedrijfje. We hebben elkaar nodig! En wat is het dan heerlijk als in de paasnacht de nieuwe paaskaars brandend wordt binnengebracht en we allemaal ons eigen kaarsje kunnen aansteken aan het licht van de Verrezen Christus. Mij raakt dat als priester elk jaar weer tot in het diepst van mijn hart. Tot tranen toe!

Dat besef is dit jaar groter dan ooit. ‘Nood leert bidden’, wordt wel gezegd. Nood leert ook zien dat we niet zonder elkaar kunnen. Kinderen niet zonder hun (oude) ouders, pastores niet zonder een meelevende parochie, Christus niet zonder (onder het kruis) zijn moeder en de leerling die Hij het meest liefhad. Geloven is geen unieke prestatie van een enkele heilige, maar wordt gevoed door samen tot God te bidden. Dat geeft kracht! Neem dat alstublieft van mij aan!

We missen het contact met u! Nu bellen we, maar lang niet genoeg beseffen we allebei. We willen u nabij zijn, omdat we weten hoe hard we van beide kanten elkaar nodig hebben. Daarom herhaal ik nog maar eens: wanneer u behoefte hebt aan contact belt u ons dan alstublieft. Het schijnt in ziekenhuizen en bij huisartsen zo te zijn dat mensen aarzelen om de doktoren met hun, in eigen ogen, kleine klachten te bellen. Maar daardoor kun je soms net te laat zijn! Voor geestelijke bijstand is dat precies zo. Weet dat ieder telefoontje voor ons evenveel waard is. Of het nu een klacht is of een roep om een luisterend oor: u bent altijd welkom. We hebben daar heus de tijd voor en anders némen we de tijd!

We hebben u graag aan de telefoon. Omdat we niet bij u op bezoek kunnen vanwege de anderhalve meter afstand en het dringende verzoek van de regering om zoveel mogelijk thuis te blijven, zijn we blij met toenadering van uw kant. Daarom nogmaals onze nummers:
pastor Jan van Beek: 06 8386 8271
pastor Paul Verheijen: 0519 29 24 76
Horen we gauw wat van u? En als uw beltegoed op is, dan bellen we u graag terug.

Een zalig Pasen voor u en de uwen.

Licht dat terugkomt.
Hoop die niet sterven wil.
Vrede die bij ons blijft.

Uw pastores

(Tussen haakjes: Misschien kennen jullie mensen die deze rondzendbrief graag zouden lezen en die geen toegang hebben tot internet. Zouden jullie dan, als dat kan, deze tekst willen uitprinten en bij hen in de bus gooien. Alvast onze hartelijke dank). printversie

Paasbrief Nederlandse bisschoppen
Vorige week konden wij, met onze pastorale brief, een bisschoppelijke brief van onze eigen bisschop, mgr. Ron van den Hout, over de Corona-crisis meesturen. Deze week hebben de Nederlandse bisschoppen in gezamenlijkheid een Paasboodschap aan de gelovigen doen uitgaan: ‘Het kruis dat op ons pad komt, heeft niet het laatste woord’. De bisschoppelijke brief opent met de zin: ‘Deze Goede Week, die met Palmzondag begon, verloopt heel anders dan ons vertrouwd is. En ook Pasen zal dit jaar vreemd zijn’. Met deze brief willen ze iedereen bemoedigen nu het Hoogfeest van Pasen niet in de kerken gevierd kan worden in verband met het coronavirus. De bisschoppen vestigen de blik op de Verrezen Christus, het Woord dat leven geeft. De bisschoppelijke brief voor Pasen 2020 kunt u hier lezen.

Kerkklokken luiden om 12.00 uur op Eerste Paasdag
De Nederlandse Bisschoppenconferentie vraagt parochies om op Eerste Paasdag, zondag 12 april tussen 12.00 en 12.15 uur de kerkklokken te luiden. Op deze manier kunnen zij hun parochianen en allen die het horen, een hart onder de riem steken en oproepen tot gebed om zo samen Pasen te beleven. Nu het belangrijkste Hoogfeest van christenen niet samen in publieke vieringen gevierd kan worden, is dit een manier om toch met elkaar in gebed verbonden te zijn.

Zondagskrant en Website
In de Zondagskrant vinden jullie, zoals gebruikelijk, alle praktische informatie rond vieringen, de parochie-agenda, de Vastenactie en een kort In Memoriam voor overleden parochianen.
In deze tijd staan op de parochie-website (www.paxchristi.frl) ook links naar video-impressies van vieringen in onze eigen parochie. Afgelopen week verschenen er impressies van de vieringen van Palmzondag in Burgum en Goede Vrijdag in het Bonifatiuspark. Ook op Paaszondag wordt een video-impressie van de viering in Dokkum gemaakt, waarvan de link op de website zal verschijnen.

Eucharistieviering op de televisie
Op zaterdag 11 april, Paaszaterdag, om 23.15 uur is er een rechtstreekse uitzending van de Paaswake vanuit de Munsterkerk te Roermond. Voorganger is mgr. Everard de Jong, hulpbisschop van Roermond.
Op zondag 12 april, Paaszondag, om 11.00 uur komt de Eucharistieviering op het Hoogfeest van Pasen opnieuw vanuit de Munsterkerk te Roermond. Voorganger is dan mgr. Harrie Smeets, bisschop van Roermond. Aansluitend wordt om 12.00 uur de pauselijke zegen Urbi et Orbi (voor de stad (Rome) en de wereld) door paus Franciscus vanuit de Sint Pietersbasiliek uitgezonden. Alle uitzendingen zijn te zien op NPO2.

Gebed

Deze week een gebed van ds. Johan Visser, predikant van de Noorderkerk in Amsterdam, gepubliceerd op 15 maart 2020.

Eeuwige God,
Nu ons leven is stilgevallen,
een virus zand in de machine heeft gestrooid,
een crisis de normale gang van zaken verstoord,
keren we ons tot U en bidden:

in onze angst en onzekerheid, om vertrouwen,
in onze overlevingsdrang, om oog voor elkaar,
in ons zoeken naar veiligheid, om overgave,
in onze onmacht en kwetsbaarheid, om vrede.

Wij bidden U, barmhartige Vader, voor hen die ziek zijn
om bescherming, genezing en goede zorg.
Wij bidden U, voor hen die sterven
om uw genade en nabijheid.
Wij bidden U, voor hen die zorgen,
artsen, verpleegkundigen, verzorgenden,
om moed, kracht, volharding en zegen.
Wij bidden U, voor hen die besturen
om wijsheid, daadkracht en zegen.

Wij bidden U, heilige God, ook om de moed en openheid
om in deze crisis ons te laten storen en uw stem te horen
om in het stilgevallen leven tot inkeer en inzicht te komen
om oog te krijgen voor het lijden en onrecht in de wereld
om te beseffen wie we zijn en waar het op aan komt.

Bewaar ons, genadige Vader, in en door deze crisis heen,
en maak met ons een nieuw begin,
in de Naam van Jezus,
die ons uw oersterke liefde heeft geschonken -
door crisis, lijden en dood heen.

Amen.

Het Paasevangelie
Johannes 20: 1-9 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

Vroeg op de eerste dag van de week, toen het nog donker was, kwam Maria uit Magdala bij het graf. Ze zag dat de steen van de opening van het graf was weggehaald. Ze liep snel terug naar Simon Petrus en de andere leerling, van wie Jezus veel hield, en zei: 'Ze hebben de Heer uit het graf weggehaald en we weten niet waar ze hem nu neergelegd hebben'. Petrus en de andere leerling gingen op weg naar het graf. Ze liepen beiden snel, maar de andere leerling rende vooruit, sneller dan Petrus, en kwam als eerste bij het graf. Hij boog zich voorover en zag de linnen doeken liggen, maar hij ging niet naar binnen. Even later kwam Simon Petrus en hij ging het graf wel in. Ook hij zag de linnen doeken, en hij zag dat de doek die Jezus' gezicht bedekt had niet bij de andere doeken lag, maar apart opgerold op een andere plek. Toen ging ook de andere leerling, die het eerst bij het graf gekomen was, het graf in. Hij zag het en geloofde. Want ze hadden uit de Schrift nog niet begrepen dat hij uit de dood moest opstaan..

Overweging door pastor Paul

Zusters en broeders,
Vergaat het u in deze weken ook zo, dat je haast geen besef van dagen meer hebt? Normaal zijn hebben de dagen allemaal hun eigen kleur. Op dinsdag is de pastorie het centrum van een bruisende parochie. Op donderdag vieren we samen met een trouwe groep parochianen de Eucharistie in de Bonifatiuskapel. In het weekend hebben we meestal twee maal de Zondagsviering. Op maandag zie ik toch nog wel vaak de was aan de drooglijn wapperen. Op woensdag is het gehaktdag.
Maar alles is nu anders. Velen werken vanuit hun woonhuis. Anderen, zoals wij als pastores, kunnen niet meer bij mensen op bezoek. Kinderen kunnen niet meer naar hun ouders die in het verpleeghuis wonen. Mannen kunnen niet meer naar de vrouw met wie ze al jarenlang getrouwd zijn en omgekeerd net zo min. Zelf ben ik hele dagen thuis, waardoor in elk geval mijn breviergebed alle aandacht krijgt. Een enkel wandelingetje, wat telefoontjes en dan heb je het wel gehad. Alle dagen zijn hetzelfde, wat kleurloos, grijs.

De Goede Week, normaal de meest intensieve week van het jaar met allemaal vieringen, de een nog indrukwekkender dan de andere, is zo maar voorbij gegaan. Op initiatief van parochianen zijn er toch nog wat accenten gezet: de viering van Palmzondag vanuit de kerk van Burgum, de wake bij het Heilig Sacrament op Witte Donderdag in Dokkum, de open kerk op Goede Vrijdag, een dag lang vanuit Burgum, de digitale kruisweg vanuit het Bonifatiuspark en nu de viering van Pasen vanuit Dokkum. Corona roept ook goede dingen op bij ons: aandacht voor de naaste die misschien nog wel veel eenzamer is dan jij. SAMEN is het toverwoord van onze regering.

En deze dag, Pasen, verdient helemaal wel een kleur. De liturgische kleur wit! Stralend wit zoals de leerlingen zagen bij Jezus toen ze met Hem de berg Tabor op gingen. Voor Petrus, Johannes en Jacobus was dat een verpletterende ervaring. Ik mag hopen dat het ook voor ons zo werkt. Ook al begrijpen we er misschien na vele levensjaren nog niet het fijne van. Maria gaat vroeg in de morgen, het was nog donker, op pad naar het graf waarin ze de dode Jezus hebben achtergelaten op Goede Vrijdag. Zij ZIET dat de steen voor het graf is weggerold,, maar zij GELOOFT niet. In tegendeel: ze raakt in paniek en holt naar Petrus en de door Jezus beminde leerling (in wie in de traditie Johannes wordt gezien) Die, een stuk jonger dan Petrus rent voor hem uit en komt het eerst bij het graf aan, maar als hij de zwachtels ziet liggen schrikt hij en deinst terug. Petrus, even later, gaat wèl naar binnen en ziet de zwachtels op de grond en de zweetdoek, die het gezicht van Jezus had bedekt keurig opgerold op een andere plek. Ook Petrus ZIET, maar hij GELOOFT nog niet in een levende Christus. Hoe zóú je ook?

Voor ons is dat misschien wel simpeler: ‘O ja, Jezus is natuurlijk verrezen. Het is immers Pasen!’ Maar is dat terecht? Gelóven we wel of gaan we op de automatische piloot. We weten immers hoe het verhaal afloopt! Maar GELOVEN we ook in een leven dat sterker is dan de dood? Betekent Pasen méér voor ons nu er vele doden vallen door het Coronavirus of blijft het een ver van mijn bed verhaal?

Voor Maria, voor Johannes en zelfs voor Petrus geldt wat er misschien voor ons ook geldt: we ZIEN wel, en in kalmere tijden hebben we ook wel Pasen gevierd, maar hebben we het ooit ècht GELOOFD? We lijken méér op de eerste leerlingen dan we wel eens denken. Ons is geen makkelijke reis beloofd maar wèl een behouden aankomst. Voor gelovige mensen is het leven niet gemakkelijker. En geloven in de verrijzenis, in een leven dat weer opgepakt wordt, is al helemaal weerbarstig. De meesten van ons hebben toch iets óver zich van ‘eerst zien en dan geloven’.

Vanmorgen hebben we weer de klok geluid van deze kerk. Een klok die de afgelopen weken alleen op woensdagavond heeft geluid om te laten horen dat we wel degelijk geloven in een goede afloop van de huidige crisis. Maar vanmorgen heeft de klok Pasen ingeluid. Hebt u het gehoord? En hoe klonk onze klok? Net als altijd? Of was het een blij teken van een nieuw begin? Ging uw hart er sneller van kloppen? Een teken van geloof, van verrijzenisgeloof? Hebt u GEHOORD en ging u daardoor GELOVEN?

Wat een enorm voorrecht, telkens opnieuw, als je mag ZIEN en GELOVEN. Iemand die zag en geloofde was de bekende vertaalster van de psalmen uit mijn brevier in het Nederlands, Ida Gerhardt. Een moeilijk mens, eenzaam, tobbend met het leven, met de liefde, met de dood. Jarenlang woonde zij in Kampen (stadje bij Zwolle). Ze was lerares Latijn en publiceerde gedichten. Ze is op een morgen in maart in het plaatsje Zalk langs de IJssel gefietst en heeft er Pasen beleefd. En daarover schreef ze het volgende gedicht:

Pasen

Een diep verdriet dat ons is aangedaan
kan soms, na bittere tranen, onverwacht
gelenigd zijn. Ik kwam langs Zalk gegaan,
op Paasmorgen, zéér vroeg nog op den dag.
Waar onderdijks een moestuin lag
met boerse rijtjes primula verfraaid,
zag ik, zondags getooid, een kindje staan.
Het wees en wees en keek mij stralend aan.
De maartse regen had het ‘s nachts gedaan:
daar stond zijn doopnaam, in sterkers gezaaid.

Mede namens mijn collega, pastor Jan, ons parochiebestuur en de locatieraden wens ik u van harte een zalig Pasen toe. Dat we mogen ZIEN en GELOVEN.

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Ieder keer weer luister ik met ontroering naar het luiden van de kerkklokken, op woensdag van 19.00 tot 19.15. De klokken verbinden ons, zij verkondigen ons dat deze tijd van beperkte sociale contacten, deze tijd van angst en spanning rond ernstig zieke mensen voorbij zal gaan, al weten wij nog altijd niet wanneer.

Toch waren er deze week voor het eerst ook op het medisch vlak voorzichtig hoopgevende tekens. Je kon het op woensdag 8 april zien aan het gezicht van Ernst Kuipers, de voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg. Voor het eerst nam op die dag het aantal patiënten op intensive-careafdelingen af. Het was ook direct aan zijn gezicht af te lezen, hij maakte een stralende en opgeluchte indruk. Ook werd deze week duidelijk dat maar liefst 68 Duitse ziekenhuizen in de deelstaat Noordrijn-Westfalen bereid zijn om in totaal 107 ernstig zieke Nederlandse patiënten op de intensive care op te nemen. Een ontroerend blijk van solidariteit, over de landsgrenzen heen.

Vorige week mocht ik het verhaal vertellen van een 101-jarige vrouw die, genezen, het ziekenhuis mocht verlaten. Er is natuurlijk altijd baas boven baas. Deze week las ik, op de website van Omroep Rijnmond, het verhaal van de 107-jarige Cornelia Ras:
‘De berusting was er al. De 107-jarige Cornelia Ras, wonend in verzorgingshuis Nieuw Rijsenburgh in Sommelsdijk, dacht zelf niet dat ze het zou overleven toen ze hoorde het coronavirus te hebben. Ook familieleden vreesden het ergste. Maar maandag kwam het verlossende telefoontje van de dokter. Ze is genezen verklaard! ‘Zo bijzonder’, vindt ook haar nichtje Maaike de Groot. ‘We dachten eerlijk gezegd niet dat tante Cor het zou halen. Maar ze is erg fit voor haar leeftijd’. Mevrouw Ras heeft het virus hoogstwaarschijnlijk opgelopen bij een kerkdienst in het verzorgingshuis. Tien dagen later werd ze ziek. ‘Ze kreeg verhoging en begon met hoesten, milde klachten. Toen de test positief bleek kon ze niet geloven dat ze het had’. De dag ervoor vierde ‘tante Cor’ nog haar 107e verjaardag. Ze is daarmee de oudste inwoner van Goeree-Overflakkee. Een bezoekje van de burgemeester zat er al niet meer in, maar de familie kwam wel langs. ‘Gelukkig is er bij ons verder niemand ziek geworden’’. De Groot heeft regelmatig telefonisch contact met haar tante. ‘Het gaat goed met haar, maar ze mist de gesprekken met andere bewoners. Ze komt de dag door met luisterboeken. En ze zit graag op haar balkon’.
Te midden van alle verdrietige verhalen van, soms heel jonge, mensen die het helaas niet gered hebben, is zo’n verhaal dan weer een opsteker voor ons allemaal.

Je kunt je afvragen: Wat doen mensen in deze tijd? Op de nieuwswebsite van de NOS trof ik het volgende verhaal:
Nu veel mensen verplicht meer tijd thuis doorbrengen, worden tuinen en balkons volop gebruikt. En dat merken ze bij de Vogelbescherming. De natuurbeschermingsorganisatie krijgt meer vragen binnen en biedt daarom nu gratis online vogelcursussen aan.
‘Je merkt dat mensen minder prikkels hebben en meer om zich heen kijken’, zegt vogelaar Camilla Dreef in het NOS Radio 1 Journaal. ‘We krijgen vragen als: 'goh, zien we die vogel nu meer dan normaal?' Maar ik durf bijna wel met zekerheid te zeggen dat die er waarschijnlijk altijd al wel heeft gezeten, maar dat je hem gewoon niet eerder hebt gezien’.
Het 'waarnemerseffect' noemt Dreef dat. ‘We zijn de natuur om ons heen gewoon veel meer aan het waarderen, omdat het zo'n fijne afleiding is van alles om ons heen’. Volgens de vogelaar is het ook de perfecte tijd in het jaar om vogels te kijken en te luisteren. Vogels zijn volop bezig met het claimen van een territorium en het bouwen van nestjes. Ook zijn honderden miljoenen trekvogels op weg naar hun broedplekken. ‘Sommige vogels komen net terug uit Afrika, dus de vogelwereld is volop in beweging’.
De online lessen zijn gratis en zijn te downloaden op de website van de Vogelbescherming. In twee gratis beginnerscursussen krijg je meer te weten over al die vogels die rond je huis vliegen. (De cursussen heten: - Tuinvogels in Nederland en - Vogels in Nederland, voor beide cursussen is aanmelding noodzakelijk).
In de cursussen worden vogels behandeld die je in de directe omgeving, in je tuin, op je balkon of in een parkje in de buurt moet kunnen zien. ‘Zo leer je het verschil tussen de pimpelmees en de koolmees en krijg je tips hoe je ze kan herkennen’, zegt Dreef. ‘Maar het gaat ook over wat voor plekje ze zoeken in de tuin en wat voor geluiden ze maken’.
Boomklever, boomkruiper, huismus of ringmus, veel mensen weten vaak niet waar ze moeten beginnen. Maar volgens Dreef kom je met een goed oor al een heel eind. ‘Je moet goed luisteren. Ik hoor nu net bijvoorbeeld een zwartkop naast me zingen. En in de verte zit een tjiftjaf te roepen. Het is wel even trainen natuurlijk, maar daar zijn die lessen voor’.
Voor mensen die graag meer vogels willen in hun tuin heeft Dreef een tip: ‘Zorg dat je een rustig plekje hebt en een groene tuin, of een groen balkon. Stenen eruit, groen erin. Dan hebben de vogels een paradijsje. Jij hoeft alleen maar rustig in je stoel te zitten en dan komen de vogels ook vrij dichtbij. Ik zou zeggen: veel vogelplezier!’

En tenslotte: Dit weekeinde is het Paasweekeinde. Pasen is bij uitstek de tijd dat wij eraan herinnerd worden dat zelfs in de meest uitzichtloze situatie nog wel een sprankje hoop te vinden is. Zelfs toen het leven van Jezus, de Onschuldige, gewelddadig tot een einde werd gebracht, bleek Zijn verhaal nog niet ten einde. Zijn leerlingen wisten Hem blijvend onder hen aanwezig en sedertdien hebben ontelbaar velen in Jezus’ verhaal, in Zijn manier van leven, in Zijn geest steun en kracht gevonden om hoop en perspectief te blijven zien. Laten ook wij ons toevertrouwen aan dat perspectief, het perspectief van Licht, het perspectief van Pasen.
In die geest wens ik jullie allemaal en allen die jullie lief zijn, mede namens mijn collega pastor Paul, van harte een zalig Pasen.

pastor Jan van Beek

Van de Palmpasenviering is een mooie impressie gemaakt die je hier kunt bekijken.

De gewijde palmtakjes kunnen worden opgehaald in Dokkum op Witte Donderdag van 20.00 - 24.00 uur en in Burgum op Goede Vrijdag van 10.00 - 17.00 uur.

Dit weekeinde is alweer het vierde weekeinde dat wij elkaar, vanwege de veiligheidsmaatregelen rond het Corona-virus, niet in de kerk of anderszins kunnen ontmoeten. De afgelopen week is ook duidelijker en duidelijker geworden dat wij nog wel enige tijd in deze situatie zullen moeten blijven en dat wij ermee moeten rekenen dat maatregelen via de weg van geleidelijkheid zullen worden ingetrokken. Wij moeten dus proberen ons leven, onder de huidige omstandigheden, toch zo goed mogelijk, naar onze eigen inzichten, vorm te geven.

Van de kant van het pastoraal team uit zoeken wij naar wegen om duidelijk te maken dat ook het gelovige leven, juist in deze tijd, voortgaat. Velen van jullie hebben waarschijnlijk de buitengewone zegen Urbi et Orbi, afgelopen vrijdag 27 maart, op de televisie gevolgd of erover gehoord. Persoonlijk vond ik de symboliek indrukwekkend. Paus Franciscus liep, helemaal alleen, in de stromende regen over een totaal verlaten Sint Pietersplein naar het spreekgestoelte en hield een indrukwekkende overdenking. Een samenvatting van deze overdenking vinden jullie achter in deze rondzendbrief.

Ook in onze parochie proberen wij het gelovige leven zoveel mogelijk te ondersteunen en het kerkelijk leven voortgang te laten vinden. In de afgelopen twee weken is er, alleen in aanwezigheid van de strikt noodzakelijke bedienaren, op zondag Eucharistie gevierd in de kerk in Dokkum. Dat waren aangrijpende vieringen, tegelijk ontroerend en intens verdrietig. Ze waren ontroerend omdat wij heel bewust probeerden het ‘gewone’ kerkelijk leven, het ‘gewone’ vieren van de Eucharistie, onder buitengewone omstandigheden doorgang te laten vinden. Ze waren tegelijk intens verdrietig, omdat alle (weinige) aanwezigen zich terdege bewust waren dat velen van jullie hier heel graag bij aanwezig geweest waren, juist in deze moeilijke tijd, juist nu wij meer op onszelf teruggeworpen worden, juist nu ons geloof beproefd en uitgedaagd wordt. De leegte van de kerk stond symbool voor de afwezigheid van velen, voor de leegte en het gemis van zovele mensen die wij in deze tijd graag hadden gezien.

In de komende Goede week willen wij op Palmzondag de Eucharistie vieren in Burgum, op Goede Vrijdag de Kruisweg bidden in het Bonifatiuspark en op Paaszondag de Eucharistie vieren in Dokkum. Om jullie hiervan zo goed mogelijk deelgenoot te maken gaan wij proberen om korte video-impressies van deze vieringen via Youtube beschikbaar te stellen. De links hiervoor komen op de parochie-website www.paxchristi.frl. Precieze informatie hierover vinden jullie in de Zondagskrant.

Ook onze bisschop, mgr. Ron van den Hout, heeft een bisschoppelijke brief geschreven, waarin hij ingaat op de situatie rond de Corona-crisis. Hij schrijft hierin behartigenswaardige dingen. Deze zeer lezenswaardige brief is hier te lezen.

Jullie mogen weten dat jullie alle dagen in onze gedachten en gebeden zijn. Mede namens pastor Paul Verheijen wens ik jullie een goede Goede Week.

pastor Jan van Beek

(Tussen haakjes: Misschien kennen jullie mensen die deze rondzendbrief graag zouden lezen en die geen toegang hebben tot internet. Zouden jullie dan, als dat kan, deze tekst willen uitprinten en bij hen in de bus gooien. Alvast onze hartelijke dank). printversie

Wil ook jij iets in deze brief schrijven?
Tot op heden is deze Pastorale brief gevuld door het pastoraal team. Maar misschien zijn er onder de parochianen ook mensen die hun ervaringen, hun gedachten of een korte mijmering -via deze weg- willen delen met hun medeparochianen. Mocht dat zo zijn, dan kunnen jullie dat opsturen aan pastor Jan (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.). Dan bekijken wij in hoeverre wij zaken kunnen inpassen. Ook andere suggesties voor deze rondzendbrief zijn welkom.

Luisterend oor
Mocht iemand behoefte hebben aan contact, weet dan dat jullie ons altijd kunnen bellen of mailen:
pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
(Ook als jullie telefoonabonnement geen lange gesprekken (meer) toestaat, bel dan gerust en laat het weten. Dan bellen wij jullie gewoon terug).

Eucharistieviering op de televisie
Op zondag 5 april, Palmzondag, om 09.55 komt de Eucharistieviering vanuit het bisdom Roermond, uit de Sint Jozefkerk in Waubach, een kerkdorp in de gemeente Landgraaf in het zuidoosten van Limburg. Voorganger is pastoor Harry Notermans. De uitzending is op NPO2.
Op vrijdag 10 april, Goede Vrijdag, is er om 15.00 uur een uitzending van de Kruisweg in het Kruiswegpark in Roermond. De meditatie bij de Kruisweg is van de hand van schrijver/columnist Stephan Sanders. Voorganger is mgr. Harrie Smeets, bisschop van Roermond. Ook deze uitzending is op NPO2.

Gebed

Deze week het gebed dat paus Franciscus sprak aan het begin van de buitengewone zegen Urbi et Orbi op vrijdag 27 maart j.l.:

Almachtige en barmhartige God,
aanschouw onze smart,
troost Uw kinderen
en open ons hart voor de hoop,
opdat wij midden onder ons
Uw aanwezigheid als Vader voelen.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Het Intochtsevangelie van Palmzondag

Mattëus 21: 1-11 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

Toen ze Jeruzalem naderden en bij Betfage op de Olijfberg kwamen, stuurde Jezus er twee leerlingen op uit. Zijn opdracht luidde: ‘Ga naar het dorp dat daar ligt. Vrijwel direct zullen jullie er een ezelin zien, die daar vastgebonden staat met haar veulen. Maak de dieren los en breng ze bij me. En als iemand jullie iets vraagt, antwoord dan: ‘De Heer heeft ze nodig’. Dan zal men ze meteen meegeven’. Dit is gebeurd opdat in vervulling zou gaan wat gezegd is door de profeet: ‘Zeg tegen Sion: ‘Kijk, je koning is in aantocht, hij is zachtmoedig en rijdt op een ezelin en op een veulen, het jong van een lastdier’’.
De leerlingen gingen op weg en deden wat Jezus hun had opgedragen. Ze brachten de ezelin en het veulen mee, legden er mantels op en lieten Jezus daarop plaatsnemen. Vanuit de menigte spreidden velen hun mantels op de weg uit, anderen braken twijgen van de bomen en spreidden die uit op de weg. De talloze mensen die voor hem uit liepen en achter hem aan kwamen, riepen luidkeels: ‘Hosanna voor de Zoon van David! Gezegend hij die komt in de naam van de Heer. Hosanna in de hemel!’
Toen hij Jeruzalem binnenging, raakte de hele stad in rep en roer. ‘Wie is die man?’ wilde men weten. Uit de menigte werd geantwoord: ‘Dat is Jezus, de profeet uit Nazaret in Galilea’.

Overweging door pastor Jan

I.
Feest aan het begin van de Goede Week! Terwijl het lijden en de dood van Jezus voor de deur staan, vieren wij feest. Dat lijkt raar. Net zoals het eigenlijk heel raar is om de sterfdag van Jezus, zo’n sombere, zware dag ‘Goede Vrijdag’ te noemen. De feestelijke start met Palmpasen, maar ook de term ‘Goede Vrijdag’ moeten ons duidelijk maken dat uiteindelijk het Licht zal overwinnen. De hele donkere week leidt ons onafwendbaar en onstuitbaar naar het Licht. Uiteindelijk, als alles is geweest en alles is geleden is er het Licht, het Licht van de Opstanding, het Licht van de Bevrijding.

II.
Ook dit jaar hebben vrijwilligers Palmpaasstokken gemaakt. En die Palmpaasstokken vertellen het hele verhaal van de Goede Week, de komende week, met alle gebeurtenissen vanaf Palmzondag tot en met Pasen. Elk voorwerp dat aan de Palmpaasstok is vastgemaakt vertelt een eigen stukje van het verhaal van Jezus en Zijn leerlingen.

• De groene palmtakjes aan de stok verwijzen natuurlijk naar de intocht van Jezus in Jeruzalem, die wij gedenken op Palmzondag, vandaag.

• Het haantje bovenop is een herinnering aan Petrus. Tot drie maal toe ontkent hij uit angst dat hij een vriend is van Jezus, tot drie maal toe verraad hij zijn vriend. Als de haan kraait krijgt Petrus er spijt van.

• Het haantje is van brood gemaakt. Het brood van het afscheidsmaal van Jezus met zijn vrienden op de avond van Witte Donderdag. Die maaltijd vieren wij hier nog steeds in de kerk, telkens wanneer wij samen het brood delen.

• De krenten of rozijnen verwijzen naar de wijn bij het afscheidsmaal. Dertig krenten of rozijnen verwijzen ook naar de dertig zilverlingen, het loon dat Judas kreeg voor het verraad.

• Aan deze Palmpaasstok hangen twaalf pinda’s. De twaalf pinda’s verwijzen naar de twaalf leerlingen van Jezus, met wie Hij het afscheidsmaal vierde.

• De stok heeft een kruisvorm en verwijst daarmee naar het lijden en de kruisdood van Jezus, die wij op Goede Vrijdag herdenken. Het kruis is een teken voor het verdriet en de pijn van mensen. Ook van mensen vandaag de dag. We zien ook nu heel veel verdriet bij mensen die heel erg ziek zijn en bij mensen die een dierbaar iemand verloren hebben.

• Aan deze Palmpaasstok zijn ook mandarijntjes (zure snoepjes) vastgemaakt. Zij staan voor de spons met zure wijn, die Jezus aan het kruis te drinken kreeg.

• Soms wordt er ook een ronde vorm aan de Palmpaasstok vastgemaakt. De ronde krans met versiering aan die stok verwijst naar de Doornenkroon, de kroon die Jezus op kreeg voor Hij stierf. Maar de ronde krans verwijst ook naar de kringloop van het leven, naar het leven, dat geen begin en geen einde kent, het eeuwig leven.

• Ook de eitjes zijn een teken dat het leven sterker is dan de dood. De eitjes zien eruit als dode stenen, maar zij dragen het nieuwe leven al in zich. Net als alle andere dingen aan die stok: groene takken, bloemen en vruchten zeggen zij: Jezus is niet dood, Hij leeft, dat is het nieuwe leven, dat is Pasen. En dat vieren wij op Paaszondag.

III.
In de Palmpaasstok komt een heel mensenleven voorbij. Niet alleen het leven van Jezus, maar ook het leven van veel mensen, waar vreugde en verdriet zo vaak dicht bij elkaar komen. Ook in onze gemeenschap, ook hier in Burgum en in Dokkum, ook in deze tijd van de Corona-crisis.

Wij zien vreugde en verdriet elkaar raken in deze tijd, waarin allerlei vanzelfsprekendheden wegvallen. Mensen realiseren zich opeens hoeveel familie voor ze betekent. En als je dan op een verjaardag niet naar binnen mag in het verzorgingshuis, dan huur je een hoogwerker en ga je op haar verjaardag op die manier zingen voor haar raam op de derde verdieping. Een al lang volwassen kleinzoon speelt met zijn grootmoeder haar favoriete spel Drie-op-een-rij met een viltstift op een glazen deur, die tussen hen in gesloten staat. Een groep studenten aan het conservatorium brengt op een binnenplein, vanaf een reeks balkons, een prachtig gedeelte uit de Matthäus Passion ten gehore.
De afgelopen weken hebben wij veel ontroerende en creatieve beelden langs zien komen. Beelden van nabijheid ondanks alle verdriet om scheiding en eenzaamheid. Beelden die de kracht van mensen laten zien, om elkaar door alles heen en onder alle omstandigheden vast te blijven houden.

Wij christenen zijn mensen van hoop, wij zijn mensen met perspectief, zelfs als anderen geen enkel perspectief meer zien. Dat weten wij niet uit onszelf, dat weten wij omdat Jezus ons het heeft uitgelegd en vooral omdat Hij het ons heeft voorgeleefd. Laten wij dan ook dat sprankje hoop, dat altijd in ons leeft, sterker aanwakkeren. Laten wij hoop halen uit de verhalen die ons hoop geven. Laten wij, ook en juist in de situatie waarin wij nu -wereldwijd- verkeren, kracht putten uit de verhalen van de Goede Week. Uiteindelijk zal het Licht overwinnen. Heel de Goede Week leidt ons onafwendbaar en onstuitbaar naar het Licht. Uiteindelijk, als alles is geweest en alles is geleden is er het Licht, het Licht van de Opstanding, het Licht als van de eerste scheppingsdag, het Licht van Pasen.

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Afgelopen woensdag van 19.00 tot 19.15 klonken, voor de derde keer tijdens deze crisis, de klokken van zeer vele, zo niet alle kerken. Zij willen mensen bemoedigen en troost geven in een tijd van sociaal isolement. Zij willen de boodschap verspreiden dat ook deze moeilijke tijd, dat ook deze tijd van angst, lijden en eenzaamheid voorbij zal gaan, al weten wij nu nog niet wanneer.

Alhoewel wij dagdagelijks geconfronteerd worden met terneerdrukkende cijfers van ziekenhuisopnames en overlijdensgevallen door het Corona-virus, zijn er ook al de eerste berichten van mensen die genezen zijn en het ziekenhuis hebben kunnen verlaten. Een van de eerste berichten hierover die ik gelezen heb, stond op Omroep Friesland:
Een verpleegkundige van het Antonius-ziekenhuis in Sneek kreeg een bedankje van twee Brabantse patiënten, die met het Corona-virus waren besmet. De twee lagen op een speciale Corona-afdeling in het ziekenhuis, en mochten op donderdag 26 maart naar huis. Zij behoorden tot de eerste Brabantse patiënten, die in Friesland werden opgevangen. ‘Bedankt dat wij bij jullie in Friesland mochten komen’, schreven ze. ‘Bedankt dat jullie op ons wilden passen. Bedankt dat jullie naar ons wilden luisteren. Bedankt voor het lekkere eten en drinken. Bedankt dat jullie met onze families hebben gebeld’.
De verpleegkundige zegt het ongelooflijk te vinden dat de twee mannen onder zulke omstandigheden positief zijn gebleven. ’Ik stond daar in mijn beschermende kleding, met knalrode wangen, zweet op mijn neus en tranen rolden over mijn wangen’. Op haar beurt wilde ze ook de Brabanders bedanken. ‘Bedankt dat u me laat voelen hoe belangrijk het is om als mensen verbonden te zijn met elkaar, door voor elkaar te zorgen’. Een ontroerend verhaal wat menselijke zorg en nabijheid in ontmenselijkende omstandigheden kan betekenen. Een ontroerend voorbeeld van solidariteit tussen landstreken.

Gelukkig horen wij in de laatste dagen meer verhalen van mensen die het ziekenhuis, na besmetting met het Corona-virus, weer hebben kunnen verlaten: Op 31 maart mocht een 101-jarige vrouw het IJsselland-ziekenhuis in Capelle aan den IJssel weer verlaten. Op 1 april mocht een hoogbejaarde man, die zelfs op de Intensive Care gelegen heeft, het Isala-ziekenhuis in Zwolle verlaten, door een erehaag van applaudisserende personeelsleden heen. Naast alle narigheid in de ziekenhuizen, zijn er gelukkig ook veel geluksmomenten, veel mensen genezen. Dat doet ons allemaal goed.

Laten wij ons, als wij ons terneergeslagen en opgesloten voelen, richten op het positieve nieuws, dat in deze tijd gelukkig ook de aandacht krijgt die het verdient. Christenen zijn mensen, die leven van en met hoop. Laten wij dat nooit vergeten.

Meditatie door paus Franciscus

Op vrijdag 27 maart gaf paus Franciscus, op een leeg Sint Pietersplein, de pauselijke zegen ‘Urbi en Orbi’, voor de stad (Rome) en voor de wereld. Een unieke gebeurtenis, vanwege de wereldwijde Corona-crisis. De paus had gekozen voor de evangelielezing uit Marcus 4: 35-41, het verhaal van de storm op het meer.

Na de evangelielezing hield hij een meditatie. In een paar kernzinnen samengevat luidde deze:

‘Het lijkt nu al wekenlang of de avond is gevallen. Er is diepe duisternis gevallen over onze pleinen, straten en steden. Het heeft zich meester gemaakt van ons leven. Het heeft ons leven overgenomen en alles gevuld met een oorverdovende stilte en een troosteloze leegte, die alles verlamt. Je voelt het in de lucht, je merkt het in de gebaren, je ziet het aan hoe mensen kijken. We zijn bang en verward. Zoals de leerlingen in het evangelie zijn wij ineens gegrepen door een onverwacht opgekomen razende storm. We realiseren ons dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten, zwak en gedesoriënteerd, maar tegelijkertijd belangrijk en noodzakelijk, omdat we allemaal geroepen zijn om samen te roeien’.

‘De storm legt onze kwetsbaarheid bloot en legt de valse en onnodige zekerheden bloot waarop we onze plannen, projecten, gewoonten en prioriteiten hebben gebouwd. Het laat zien hoe we dingen die ons leven en onze gemeenschappen voeden, ondersteunen en sterk maken verwaarloosd en opgegeven hebben. De storm legt bloot hoe wij onszelf trachten te verdoven met gewoonten die ons lijken te redden, terwijl wij losgeraakt zijn van onze wortels en onze voorouders vergeten zijn’. De storm maakt opnieuw duidelijk dat wij enkel bestaan als broeders en zusters.

‘Heer, U doet een beroep op ons, een beroep op ons geloof. We moeten niet zozeer geloven dat U bestaat maar tot U komen en op U vertrouwen. In deze vastentijd weerklinkt Uw dringende oproep: Bekeer je, keer met heel je hart terug tot Mij. U roept ons op om deze tijd van beproeving te zien als een tijd van kiezen. Dit is niet de tijd van Uw oordeel, maar van ons oordeel. De tijd om te kiezen wat belangrijk is en wat voorbij zal gaan, om onderscheid te maken tussen wat noodzakelijk is en wat niet. Het is tijd om ons leven weer naar U en onze medemensen te richten, Heer. Daarbij kunnen we een voorbeeld nemen aan veel mensen die ondanks hun angst hun leven gegeven hebben. Dat is de kracht van de Geest die wordt uitgestort en die zich uit in moedige en genereuze toewijding. Het is het leven in de Geest dat in staat is te verlossen, te waarderen en te laten zien hoe onze levens verweven zijn met en ondersteund worden door gewone mensen -vaak vergeten mensen- die niet in de koppen van kranten en tijdschriften verschijnen of op de grote catwalks van de nieuwste show, maar die zonder enige twijfel beslissend zijn in deze dagen: artsen, verpleegkundigen, mensen in de supermarkt, schoonmakers, zorgverleners, chauffeurs, de veiligheidsdiensten, vrijwilligers, priesters, religieuzen en vele, vele anderen die hebben begrepen dat niemand het in zijn eentje kan doen’.

‘In ons isolement lijden we onder het ontbreken van affectie en ontmoetingen en ervaren wij het gebrek aan veel dingen. Laten we opnieuw luisteren naar de verkondiging die ons redt: Hij is opgestaan en leeft in ons midden’.

De paus sluit af met de woorden: ‘Heer, zegen de wereld, geef gezondheid aan het lichaam en troost aan het hart. U vraagt ons niet bang te zijn. Maar ons geloof is zwak en we zijn bang. Maar U, Heer, laat ons niet aan de greep van de storm over. En nogmaals: ‘Wees niet bang’. En wij, samen met Petrus, ‘werpen al onze zorgen op U, want U hebt zorg voor ons’’.

Met dank aan de website van de Dominicanen in Nederland: www.dominicanen.nl
De volledige tekst van de toespraak is hier te vinden op:

Tenslotte: Pas goed op jezelf en op elkaar.
Mede namens pastor Paul: Graag tot volgende week.

pastor Jan van Beek

Vorige week hebben pastor Paul en ikzelf voor de eerste keer een Pastorale brief geschreven in deze tijd waarin wij elkaar, vanwege de veiligheidsmaatregelen rond het Corona-virus, niet in de kerk of anderszins kunnen ontmoeten. Wij hebben deze brief verspreid via de website en via een link in de Zondagskrant. Deze week zullen wij de brief daarnaast ook verzenden naar alle mailadressen die wekelijks de Zondagskrant ontvangen.

Sinds vorige week heeft de bisschoppenconferentie, in aansluiting bij de maatregelen van de burgerlijke overheid, alle publieke liturgische vieringen voor de gehele Paastijd, tot en met Pinksteren (op 31 mei) afgelast. Besloten vieringen zijn alleen nog mogelijk in aanwezigheid van de daarvoor strikt noodzakelijke bedienaren en zonder deelname van andere gelovigen. Voor uitvaarten gelden uitzonderingsmaatregelen, de katholieke kerk volgt hierin grotendeels het beleid van de Uitvaartsector. Pastor Paul en pastor Jan nemen zich voor om, zoveel als mogelijk, op zondag Eucharistie te vieren, vooralsnog in de kerk in Dokkum. Eventuele intenties kunnen per mail, of eventueel telefonisch, doorgegeven worden aan pastor Paul. Jullie kunnen helaas niet in persoon aanwezig zijn bij deze viering, maar jullie zullen -in onze gedachten- bij ons aanwezig zijn.

Wij sturen deze Pastorale brief om contact met jullie te houden en het geloofsleven in deze spanningsvolle tijd te ondersteunen. Wij willen jullie ook laten weten dat jullie alle dagen in onze gedachten en gebeden zijn.
Deze brief bevat: - korte informatie over de Eucharistieviering op zondag, - een gebed, - de Evangelielezing van de zondag, - een overweging door één van de pastores en - een rubriek ‘tekens van hoop en troost’. Deze rondzendbrief is een ‘werk in uitvoering’, misschien is het wenselijk om hier -in de loop van de tijd- wat dingen aan te veranderen. Misschien willen jullie ook zelf iets met ons delen. Als jullie suggesties hebben, horen wij die graag.

(Tussen haakjes: Misschien kennen jullie mensen die deze rondzendbrief graag zouden lezen en die geen toegang hebben tot internet. Zouden jullie dan, als dat kan, deze tekst willen uitprinten en bij hen in de bus gooien. Alvast onze hartelijke dank).
Printversie kun je hier downloaden.

Mede namens pastor Paul Verheijen wens ik jullie een goede week. Mocht iemand behoefte hebben aan contact, weet dan dat jullie ons altijd kunnen bellen of mailen:
pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Gebed
Deze week een gebed rond de huidige situatie van de hand van theoloog en leken-dominicaan prof.dr. Erik Borgman:

U, God van leven,
die het welzijn wil van mensen
en niet hun ongeluk, niet hun dood,
wees ons nabij en draag ons.

Wees ons nabij nu wij bezorgd zijn
over de gezondheid van elkaar,
over de gezondheid van onze naasten,
over de gezondheid van onszelf.

Draag ons als wij zorg dragen
voor het welzijn van elkaar,
voor het welzijn en de genezing van onze naasten,
voor onze eigen genezing.

Wees nabij en draag hen die onder ogen moeten zien
dat zij een naaste kunnen verliezen aan de dood,
dat zij een geliefde uit handen zullen moeten geven,
dat zij niet aanwezig kunnen zijn bij de uitvaart van een vriend of vriendin.

Gedenk de stervenden,
gedenk de gestorvenen,
gedenk dat U hoe dan ook
een God van levenden bent.

Doe al Uw mensen opstaan
in de kracht van Uw levengevende Geest,
in de naam van Jezus de Verrezene,
in het licht van Uw aanwezigheid.

Amen.

Het Evangelie van de vijfde Zondag in de Veertigdagentijd
Johannes 11: 1-45 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

Er was iemand ziek, een zekere Lazarus uit Betanië, het dorp waar Maria en haar zuster Marta woonden – dat was de Maria die Jezus met olie gezalfd heeft en zijn voeten met haar haar heeft afgedroogd; de zieke Lazarus was haar broer. De zusters stuurden iemand naar Jezus met de boodschap: ‘Heer, uw vriend is ziek.’ Toen Jezus dit hoorde zei hij: ‘Deze ziekte loopt niet uit op de dood, maar op de eer van God, zodat de Zoon van God geëerd zal worden.’ Jezus hield veel van Marta en haar zuster, en van Lazarus. Maar toen hij gehoord had dat Lazarus ziek was, bleef hij toch nog twee dagen waar hij was. Daarna zei hij tegen zijn leerlingen: ‘Laten we teruggaan naar Judea.’ ‘Maar rabbi,’ protesteerden de leerlingen, ‘de Joden wilden u stenigen, en nu wilt u daar toch weer naartoe?’ Jezus zei: ‘Telt een dag niet twaalf uren? Wie overdag loopt, struikelt niet, want hij ziet het licht van deze wereld, maar wie ’s nachts loopt, struikelt doordat hij geen licht heeft.’ Nadat hij dat gezegd had zei hij: ‘Onze vriend Lazarus is ingeslapen, ik ga hem wakker maken.’ De leerlingen zeiden: ‘Als hij slaapt, zal hij wel beter worden, Heer.’ Zij dachten dat hij het over slapen had, terwijl Jezus bedoelde dat hij gestorven was. Toen zei hij hun ronduit: ‘Lazarus is gestorven, en om jullie ben ik blij dat ik er niet bij was: nu kunnen jullie tot geloof komen. Laten we dan nu naar hem toe gaan.’ Tomas (dat betekent ‘tweeling’) zei tegen de anderen: ‘Laten ook wij maar gaan, om met hem te sterven.’
Toen Jezus daar aankwam, hoorde hij dat Lazarus al vier dagen in het graf lag. Betanië lag dicht bij Jeruzalem, op een afstand van ongeveer vijftien stadie, en er waren dan ook veel Joden naar Marta en Maria gekomen om hen te troosten nu hun broer gestorven was. Toen Marta hoorde dat Jezus onderweg was ging ze hem tegemoet, terwijl Maria thuisbleef. Marta zei tegen Jezus: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn. Maar zelfs nu weet ik dat God u alles zal geven wat u vraagt.’ Jezus zei: ‘Je broer zal uit de dood opstaan.’ ‘Ja,’ zei Marta, ‘ik weet dat hij bij de opstanding op de laatste dag zal opstaan.’ Maar Jezus zei: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, en ieder die leeft en in mij gelooft zal nooit sterven. Geloof je dat?’ ‘Ja Heer,’ zei ze, ‘ik geloof dat u de messias bent, de Zoon van God die naar de wereld zou komen.’
Na deze woorden ging ze terug, ze nam haar zuster Maria apart en zei: ‘De meester is er, en hij vraagt naar je.’ Zodra Maria dit hoorde ging ze naar Jezus toe, die nog niet in het dorp was, maar op de plek waar Marta hem tegemoet was gekomen. Toen de Joden die bij haar in huis waren om haar te troosten, Maria zo haastig zagen weggaan, liepen ze achter haar aan, want ze dachten dat ze naar het graf ging om daar te weeklagen.
Zodra Maria op de plek kwam waar Jezus was en hem zag, viel ze aan zijn voeten neer. Ze zei: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn!’ Jezus zag hoe zij en de Joden die bij haar waren weeklaagden, en dat ergerde hem. Diep bewogen vroeg hij: ‘Waar hebben jullie hem neergelegd?’ Ze zeiden: ‘Kom maar kijken, Heer.’ Jezus begon ook te huilen, en de Joden zeiden: ‘Wat heeft hij veel van hem gehouden!’ Maar er werd ook gezegd: ‘Hij heeft de ogen van een blinde geopend, hij had nu toch ook de dood van Lazarus kunnen voorkomen?’ Ook dit ergerde Jezus. Hij liep naar het graf, een spelonk met een steen voor de opening. Hij zei: ‘Haal de steen weg.’ Marta, de zuster van de dode, zei: ‘Maar Heer, de stank! Hij ligt er al vier dagen!’ Jezus zei tegen haar: ‘Ik heb je toch gezegd dat je Gods grootheid zult zien als je gelooft?’ Toen haalden ze de steen weg. Daarop keek hij omhoog en zei: ‘Vader, ik dank u dat u mij hebt verhoord. U verhoort mij altijd, dat weet ik, maar ik zeg dit ter wille van al die mensen hier, opdat ze zullen geloven dat u mij gezonden hebt.’ Daarna riep hij: ‘Lazarus, kom naar buiten!’ De dode kwam tevoorschijn, zijn handen en voeten in linnen gewikkeld, en zijn gezicht bedekt door een doek. Jezus zei tegen de omstanders: ‘Maak de doeken los, en laat hem gaan.’
Veel Joden die naar Maria toe gekomen waren en gezien hadden wat Jezus deed, kwamen tot geloof in hem.

Overweging door pastor Jan

I.
‘Er was iemand ziek, een zekere Lazarus uit Betanië’. Zoals vele van jullie misschien al weten hebben bijbelse namen vaak een betekenis. Over de betekenis van ‘Betanië’ is enige discussie onder bijbelgeleerden, maar waarschijnlijk betekent ‘Betanië’ ‘huis van verdriet’. En met die naam ‘huis van verdriet’ is de verbinding tussen het Evangelie van toen en onze situatie hier-en-nu meteen gelegd.

In ons persoonlijk leven en ons kerkelijk leven zien wij om naar elkaar, hebben wij aandacht voor elkaar, zijn wij elkaar nabij in de wederwaardigheden van het leven. Juist die aandacht en nabijheid worden door de huidige crisis op hun kop gezet. Dat maakt ons allemaal onzeker en angstig, het maakt mensen -elk in haar of zijn eigen huis- eenzaam en verdrietig. Onze huizen zijn in deze tijd voor velen tot een nieuw Betanië, tot ‘huis van verdriet’ geworden.

II.
En in deze tijd van verdriet wordt ons, in dit lange Evangelie van de zondag, het verhaal voorgehouden dat bekend staat als ‘de opwekking van Lazarus’. Als je de tekst goed bekijkt zul je meteen opmerken dat de opwekking van Lazarus door Jezus maar een klein deel is van dit verhaal. Het wonder van de opwekking van Lazarus is weliswaar het hoogtepunt van het verhaal, maar niet het middelpunt. De gesprekken die Jezus voert met Marta en Maria, terwijl Hij onderweg is naar het graf van Lazarus, staan centraal in het verhaal. Deze gesprekken zijn erop gericht de lezer te laten zien dat het in het verhaal niet in de eerste plaats om een medisch wonder gaat, maar dat de opwekking dient als een demonstratie van Gods kracht ten leven.

De kern van het verhaal ligt in het gesprek tussen Marta en Jezus. Marta’s openingswoorden drukken zowel een klacht als vertrouwen uit: ‘Als u hier was geweest, Heer, zou mijn broer niet gestorven zijn. Maar zelfs nu weet ik dat God u alles zal geven wat u vraagt.’ Marta’s sterke geloof geeft haar de kracht openhartig met Jezus te spreken. En Jezus belooft Marta dat Lazarus weer zal opstaan, maar Marta begrijpt Hem verkeerd, zij denkt dat Jezus spreekt over de opstanding aan het Einde der tijden. Jezus zegt vervolgens tegen Marta: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, …’. Jezus daagt Marta uit om anders te gaan denken, om de in die tijd gebruikelijke denkpatronen te verlaten. De overwinning op de dood, het nieuwe leven waar Jezus over spreekt, is -voor iedereen- in de persoon van Jezus beschikbaar. Nu al en niet alleen in een verre toekomst. Het vergt alleen een radicaal andere manier van denken, een andere manier van tegen de werkelijkheid aankijken. Het vergt geloof.

De kern van het verhaal over de opwekking van Lazarus ligt niet in het wonderverhaal, maar in de volheid van het nieuwe leven, waaraan wij allemaal deel kunnen hebben. De twee vrouwen, Marta en Maria leven het ons voor: zij nemen het initiatief om Jezus te laten komen, zij tonen Hem hun geloof en vertrouwen, zij brengen hun pijn en verdriet naar Jezus, zij zijn bereid om met Jezus een gesprek aan te gaan over leven, dood en geloof en tenslotte: zij hebben een onwankelbare liefde voor Jezus. Marta en Maria staan daarom model voor de manier waarop mensen worstelen om zichzelf te bevrijden van de machten van dood en duisternis, die hen bepalen en beperken. Marta en Maria komen in beweging om de nieuwe beloften en mogelijkheden voor het leven, die Jezus aanbiedt, aan te grijpen.

III.
Wat kunnen wij met dit verhaal in ons hier-en-nu, in ons eigen ‘huis van verdriet’, wat kunnen wij met dit verhaal nu wij elkaar niet langer nabij kunnen zijn, zoals wij graag zouden willen, wat kunnen wij met dit verhaal als wij onzeker zijn en angstig, als wij ons eenzaam voelen of verdrietig.

Iedere crisis biedt ons altijd weer kans op bezinning en op nieuwe uitdagingen. Het verhaal van de opwekking van Lazarus is een weg door een diepe crisis heen naar nieuw leven. Wij worden opgeroepen om ons aan te sluiten bij Marta en Maria, wij worden opgeroepen om ons te verzetten tegen de machten van dood en duisternis, om ons teweer te stellen tegen gevoelens van angst en eenzaamheid. Wij worden uitgenodigd te kiezen voor het leven. Dat kunnen wij doen door te zien naar de positieve tekens in onze omgeving, door onszelf op een positieve manier in te zetten voor onze medemensen.

Op kleine schaal merken we hopelijk allemaal dat er in onze buurt meer naar elkaar wordt omgezien. Maar ook op grote schaal zijn er hoopvolle tekens: Als alles in de samenleving loopt zoals het altijd loopt let je er misschien niet op. Maar de afgelopen weken ben ik onder de indruk geraakt van de motivatie en de inzet van zorgmedewerkers, van artsen, verpleegkundigen, schoonmakers, thuiszorgmedewerkers, laboranten en technici, die nu massaal alles op alles zetten om de verwachte toevloed aan patiënten het hoofd te bieden en iedereen de best mogelijke zorg te geven. De afgelopen weken ben ik onder de indruk geraakt van de creativiteit en de flexibiliteit van het onderwijzend personeel dat nieuwe wegen zocht en vond om ‘hun’ leerlingen onder de huidige omstandigheden nog zo veel mogelijk en zo goed mogelijk onderwijs te geven. En op deze manier zou ik nog even door kunnen gaan. Je ziet het alleen als je het wilt zien en het kunt zien.

Vandaag, op weg naar Pasen, vraagt Jezus aan ons: Durf jij uit jouw ‘huis van verdriet’ op te staan en weer vooruit te kijken? Durf jij, midden in de winter, te geloven dat het weer lente zal worden? Durf jij te geloven dat angst en verdriet minder worden als je ze samen deelt? Durf jij te geloven dat de wereld beter wordt als mensen samenwerken, als mensen elkaar helpen?
Het kan, als wij erin geloven, als wij doen wat Jezus ons heeft voorgedaan.

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Ook deze week zijn er weer hartverwarmende tekens van troost en hoop te melden. Ook afgelopen woensdag klonken, zoals op alle woensdagen zolang deze crisis voortduurt, van 19.00 tot 19.15 uur de klokken van vele, zo niet alle kerken. Zij brengen een boodschap van hoop en troost, een boodschap van bemoediging en perspectief aan mensen, over de grenzen van sociaal isolement heen.
Afgelopen woensdag om 12.00 uur zond de Evangelische Omroep het wereldwijd bidden van het Onze Vader, onder leiding van de paus, rechtstreeks vanuit Vaticaanstad via een livestream uit. Een teken van eenheid tussen veelal verdeelde christenen.

Het ziekenhuis van Drachten, Nij Smellinghe, was één van de eerste ziekenhuizen die reageerde op een noodoproep, vrijdag 20 maart, van Brabantse ziekenhuisartsen dat zij met de rug tegen de muur stonden en dat de situatie op hun intensive-careafdelingen onhoudbaar werd. Vanuit Drachten bood men aan ernstig zieke patiënten uit Brabant over te nemen om zo de artsen in Brabant weer wat ‘lucht te geven’. En zo geschiedde. Uit dankbaarheid hiervoor stuurde een Tilburgse cultuurstichting 150 Bossche Bollen, van een gerenommeerde patisserie uit Den Bosch, naar Nij Smellinghe met de tekst: ‘Tige tank Fryslân foar de soarch foar de Brabânske pasjinten. Wy sille dit net ferjitte’. Een prachtig voorbeeld van solidariteit tussen landstreken en tussen ziekenhuizen en een mooi gebaar terug.

Ik zou zo nog een tijd door kunnen gaan. Gelukkig zorgen de nieuwskanalen ervoor om ook dit soort positief en ontroerend nieuws naar voren te brengen. Mocht je jezelf eenzaam of somber voelen, probeer dan ook dit soort nieuws te lezen en op je in te laten werken. Wij mogen ons blijvend laten leiden door de hoop, de christelijke hoop. Wat ons nu overkomt is echt en het is erg. Net als het gebeuren van Goede Vrijdag. Maar na Goede Vrijdag komt Pasen, onstuitbaar. Dat zal ook nu gebeuren, dat zal ook in deze situatie gebeuren. Ook wij zullen uit deze situatie opstaan, al weten wij nu nog niet wanneer.

Ter afsluiting: Via verschillende kanalen kregen pastor Paul en ik dezelfde tekst doorgestuurd. Het is een mooie en inspirerende tekst, geschreven door Susan Blanco (de Taalrecycler) die ik graag met jullie deel:

Maar de lente wist het niet …

Het was begin 2020 …
De mensen hadden een lange donkere winter achter de rug.
Februari was een hele onrustige maand geweest met veel stormen en veel regen.
De natuur was onrustig, alsof ze de mensen iets wilde vertellen,
alsof ze de mensen ergens voor wilde waarschuwen …
En toen werd het Maart …

Het was Maart 2020 …
De straten waren leeg, de meeste winkels waren gesloten,
de meeste auto’s stonden langs de kant van de weg,
de mensen kwamen bijna niet meer buiten en dat over de hele wereld.
Landen gingen op slot, de mensen konden niet geloven dat dit gebeurde,
het was zo surrealistisch … .
Iedereen wist wat er aan de hand was.

Maar de lente wist het niet … .
En de bloemen bleven bloeien.
En de zon scheen … .
De eerste mooie lentedag sinds lange tijd brak aan.
En de zwaluwen kwamen terug.
En de lucht werd roze en blauw.
Het werd later donker
en ’s ochtends kwam het licht vroeg door de ramen

Het was Maart 2020 …
De jongeren studeerden online, vanuit huis.
Kinderen speelden onvermijdelijk vooral in huis.
Pubers verveelden zich, ouders wisten niet wat te doen.
Mensen kwamen alleen even buiten om boodschappen te doen
of om de hond uit te laten.
Bijna alles was gesloten … .
Zelfs de kantoren, hotels, restaurants en bars.
Het leger begon uitgangen en grenzen te bewaken.
Mensen moesten vanuit huis gaan werken.
Ondernemers kwamen in de problemen.
De meeste kinderen konden niet meer naar school.
Er was ineens niet genoeg ruimte voor iedereen in ziekenhuizen,
operaties en onderzoeken werden uitgesteld … .
Iedereen wist het.

Maar de lente wist het niet … en het ontsproot.
Ze draaide onverstoorbaar haar jaarlijkse programma af.
Ze schonk ons haar mooiste bloemen en haar heerlijkste geuren.

Het was Maart 2020 …
Iedereen zat thuis in quarantaine, om gezondheidsredenen of preventief.
Sommige mensen mochten niet meer naar hun werk, anderen móesten.
Elkaar omhelzen, kussen of een hand geven was ineens een bedreiging.
Iedereen moest flinke afstand tot elkaar bewaren, dat was afschuwelijk.
In de supermarkt waren allerlei schappen leeg.
Allerlei leuke dingen gingen niet meer door,
daar werd een streep door gezet en niemand wist wanneer dat weer kon.
Mensen werden beperkt in hun vrijheid terwijl er vrede was.
Over de hele wereld werden veel mensen ziek en het was besmettelijk … .
Er was isolatie, ziekte en paniek … .
Toen werd de angst pas echt !!!

En de dagen zagen er allemaal hetzelfde uit … .
En de weken duurden ineens veel langer … .
En iedereen hoopte dat er niet nóg meer strenge maatregelen zouden volgen … .
De mensen zaten vast in een film en hoopten dagelijks op dé held … .
De wereld was vertraagd terwijl het geen vakantie was,
niemand had dit verwacht … .
Iedereen wist wat er gebeurde.

Maar de lente wist het niet … en de rozen bleven bloeien.
De magnolia stond in de knop.
De vogeltjes begonnen aan hun nestjes.

En toen …
Het plezier van koken en samen eten werd herontdekt.
Iedereen gaf elkaar tips over leuke dingen die je met je kinderen kon doen.
Er was weer tijd om te schrijven en te lezen,
mensen lieten hun fantasie de vrije loop
en verveling ontsproot in creativiteit.
Sommigen leerden een nieuwe taal.
Sommigen ontdekten kunst.
Sommigen ontdekten dat ze niet écht leefden
en vonden de weg naar zichzelf terug.
Anderen stopten met onwetend onderhandelen.
Iedereen had van de één op de andere dag veel meer tijd voor het gezin.
Eentje sloot het kantoor en opende een herberg met slechts vier mensen.
Anderen verlieten hun vastgeroeste relatie om de liefde van hun leven te vinden.
Anderen boden aan om voor kwetsbare mensen boodschappen te doen of te koken.
Iedereen wist ineens wat een ‘vitaal beroep’ was, deze mensen werden helden,
ze werden meer gewaardeerd dan ooit.
Anderen gingen op afstand muziek met elkaar maken
of zingen om op deze manier samen te zijn.
Mensen kregen oog voor eenzaamheid en verzonnen dingen om er iets aan te doen.
Mensen herstelden van hun stressvolle leven.
Mensen die elkaar niet kenden begonnen spontaan een praatje met elkaar.
Sommigen maakten vliegers van papier met hun telefoonnummer erop
zodat eenzame mensen ze konden bellen.
De overheid ging bedrijven en zelfstandigen helpen
zodat ze niet failliet zouden gaan of mensen zouden moeten ontslaan.
Gepensioneerde zorgpersoneel bood zichzelf aan om te helpen in de Zorg.
Uit alle hoeken kwamen vrijwilligers, iedereen wilde iets doen.
Om 20:00 uur s ‘avonds gingen mensen uit allerlei landen
klappen voor alle artsen, verpleegkundigen en zorgpersoneel
die keihard aan het werk waren om in de zorg alles draaiende te houden.

Het was het jaar waarin men het belang erkende van gezondheid en verbinding,
van saamhorigheid, van sociale contacten en misschien ook van zijn roeping,
dit deed iets met het collectieve bewustzijn, dit deed iets met alle mensen …
En de economie ging bijna kopje onder,
maar stopte niet, het vond zichzelf opnieuw uit.
Het was het jaar waarin de wereld leek te stoppen,
het jaar waarin we met elkaar in de geschiedenisboeken zouden komen … .
Dat wisten we allemaal.

En de lente wist het niet …
En de bloemen bleven bloeien, en de bomen liepen uit.
En het werd steeds warmer.
En er waren veel meer vogels.

En toen kwam de dag van bevrijding … .
De mensen keken tv en de premier vertelde iedereen dat de noodsituatie voorbij was.
En dat het virus had verloren !!!
Dat iedereen SAMEN had gewonnen !!!
En toen ging iedereen de straat op … .
Met tranen in de ogen … .
Zonder maskers en handschoenen … .
De buurman werd geknuffeld, alsof hij een broer was.
En de wereld was mooier en liefdevoller geworden.
En de mensen waren humaner geworden.
En ze hadden weer waarden en normen.
De harten van mensen waren weer open, en dat had positieve gevolgen.
Doordat alles stil had gestaan kon de aarde weer ademen,
ook zij was genezen van wat de mensen háár veel eerder hadden aangedaan.

En toen kwam de zomer … .
Omdat de lente het niet wist …
En hij was er nog steeds.
Ondanks alles.
Ondanks het virus.
Ondanks de angst.
Ondanks de dood.

Omdat de lente het niet wist,
leerde iedereen
de kracht van het leven … .

Susan Blanco

‘Geïnspireerd door mensen’

Tenslotte: Pas goed op jezelf en op elkaar.
Mede namens pastor Paul: Graag tot volgende week.
pastor Jan van Beek

Wij leven in een bijzondere en heel onzekere tijd. De situatie waarin wij ons nu bevinden is ongekend en voelt heel vreemd aan. De invloed van het Corona-virus heeft vergaande consequenties voor het maatschappelijk en kerkelijk leven. Voor veel mensen fungeren kerken als plaatsen van eendracht en hoop. Juist in deze tijd hebben mensen behoefte aan tekens van hoop en uitkomst, nu mensen van allerlei generaties (tijdelijk) sociaal geïsoleerd raken. Ook de kerken kunnen nu niet gebruikt worden om aan mensen een boodschap van hoop en perspectief te verkondigen, en dat is heel bijzonder. Zoals ds. Sytze Ypma in de kerkdienst van afgelopen zondag op Omroep Friesland al opmerkte: ‘Zelfs in de Tweede Wereldoorlog zijn de kerkdiensten doorgegaan’.
Op het moment van schrijven is het zo dat alle publieke kerkelijke vieringen tot en met Tweede Paasdag 13 april a.s., dus inclusief de vieringen van de Goede Week, door de Nederlandse bisschoppen -met pijn in het hart- zijn afgelast. Nu het in deze tijd niet mogelijk is om in de kerk samen te komen om te vieren -of zelfs maar om samen koffie te drinken of als koor te repeteren- zoekt het pastoraal team naar wegen om contact te houden met u en jullie als parochianen, om het geloofsleven te ondersteunen en zo samen de kerk op te bouwen. Wij willen jullie ook laten weten dat jullie alle dagen in onze gedachten en gebeden zijn. Wij nemen ons daarom voor, zolang dit nodig en mogelijk is, wekelijks een Pastorale brief te schrijven.
In de Pastorale brief staan: - korte informatie over de Eucharistieviering op televisie, - een gebed, - de evangelielezing van de zondag, - een overweging door één van de pastores en - een rubriek ‘tekens van hoop en troost’. Vanzelfsprekend is dit een ‘werk in uitvoering’, misschien is het wenselijk om hier in de loop van de tijd wat dingen aan te passen. Als jullie suggesties hebben, horen wij die graag.

Gebed

De Nederlandse bisschoppen vragen de gelovigen om hun gebed. In deze tijd bevelen zij het onderstaande gebed aan:

God, toevlucht in onze nood,
kracht in onze vertwijfeling en angst,
vertroosting in ziekte en lijden.
Wees ons, uw volk, nabij en genadig
nu wij allen de gevolgen ondervinden
van het uitgebroken Corona-virus.
Wees een Beschermer voor hen
die dit virus hebben opgelopen,
wij bidden voor hen om hoop en genezing.
Wij bidden voor hen die aan de gevolgen van dit virus
zijn overleden, dat zij bij U geborgen mogen zijn.
Wij bidden voor allen die werkzaam zijn
in de gezondheidszorg en het openbaar bestuur,
dat zij uw nabijheid en zegen mogen ervaren in hun werk
ten dienste van heel de samenleving.
Doe ons beseffen hoe groot uw liefde is voor ieder van ons
en dat Gij met ons zijt
nu wij de kwetsbaarheid van ons bestaan ervaren.
Versterk ons geloof en onze hoop
zodat wij ons altijd zonder aarzelen overgeven
aan uw vaderlijke voorzienigheid.
Door Christus onze Heer.
Amen.

Het Evangelie van de vierde Zondag in de Veertigdagentijd
Johannes 9: 1-41
(Dit is de ‘lange’ versie, gekozen in verband met de overweging van pastor Paul).

In die tijd zag Jezus in het voorbijgaan een man die blind was van zijn geboorte af. Zijn leerlingen vroegen Hem: ‘Rabbi, wie heeft gezondigd, hijzelf of zijn ouders, dat hij blind geboren werd?’ Jezus antwoordde: ‘Noch hij, noch zijn ouders hebben gezondigd, maar de werken Gods moeten in hem openbaar worden. Wij moeten de werken van Hem die Mij gezonden heeft verrichten zolang het dag is. Er komt een nacht en dan kan niemand werken. Zolang Ik in de wereld ben, ben Ik het licht der wereld.’ Toen Hij dit gezegd had, spuwde Hij op de grond, maakte met het speeksel slijk, bestreek daarmee de ogen van de man en zei tot hem: ‘Ga u wassen in de vijver van Siloam,’ - wat betekent: gezondene.- Hij ging ernaar toe, waste zich en kwam er ziende vandaan. Zijn buren nu en degenen die hem vroeger hadden zien bédelen, zeiden: ‘Is dat niet de man, die zat te bédelen?’ Sommigen zeiden: ‘Inderdaad, hij is het.’ Anderen: ‘Neen, hij lijkt alleen maar op hem.’ Hijzelf zei: ‘Ik ben het.’ Toen vroegen ze hem: ‘Hoe zijn dan uw ogen geopend?’ Hij antwoordde: ‘De man die Jezus heet, maakte slijk, bestreek daarmee mijn ogen en zei tot mij: Ga naar de Siloam en was u. Ik ben dus gegaan, waste mij en kon zien.’ Ze vroegen hem toen: ‘Waar is die man ?’ Hij zei: ‘Ik weet het niet.’ Men bracht nu de man die blind geweest was bij de Farizeeën; de dag waarop Jezus slijk had gemaakt en zijn ogen geopend, was namelijk een sabbat. Ook de Farizeeën vroegen hem dus, hoe hij het gezicht herkregen had. Hij zei hun: ‘De man die Jezus heet, deed slijk op mijn ogen, ik waste mij en ik zie.’ Toen zeiden sommige Farizeeën: ‘Die man komt niet van God, want Hij onderhoudt de sabbat niet.’ Anderen zeiden: ‘Hoe zou een zondig mens zulke tekenen kunnen doen?’ Zo was er verdeeldheid onder hen. Zij richtten zich opnieuw tot de blinde en vroegen: ‘Wat zegt gijzelf van Hem, daar Hij u toch de ogen geopend heeft?’ Hij antwoordde: ‘Het is een profeet.’ De Joden wilden niet van hem aannemen, dat hij blind was geweest en het gezicht herkregen had, eer zij de ouders van de genezene hadden laten komen. Zij stelden hun toen de vraag: ‘Is dit uw zoon, die volgens uw zeggen blind geboren is? ‘Hoe kan hij dan nu zien?’ Zijn ouders antwoordden: ‘Wij weten, dat dit onze zoon is en dat hij blind is geboren, maar hoe hij nu zien kan, weten we niet; of wie zijn ogen geopend heeft, wij weten het niet. ‘Vraagt het hemzelf, hij is oud genoeg en zal zelf zijn woord wel doen.’ Zijn ouders zeiden dit omdat zij bang waren voor de Joden, want de Joden hadden reeds afgesproken dat alwie Hem als Messias beleed, uit de synagoge gebannen zou worden. Daarom zeiden zijn ouders: Hij is oud genoeg, vraagt het hemzelf. Voor de tweede maal riepen de Farizeeën nu de man die blind was geweest, bij zich en zeiden hem: ‘Geef eer aan God. ‘Wij weten dat die man die Jezus heet, een zondaar is.’ Hij echter antwoordde: ‘Of Hij een zondaar is, weet ik niet. Eén ding weet ik wel: dat ik blind was en nu zie.’ Daarop vroegen zij hem wederom: ‘Wat heeft Hij met u gedaan? Hoe heeft Hij uw ogen geopend?’ Hij antwoordde: ‘Dat heb ik al verteld, maar gij hebt niet geluisterd. Waarom wilt gij het opnieuw horen? Wilt ook gij soms leerlingen van Hem worden? Toen zeiden zij smalend tot hem: ‘Jij bent een leerling van die man, wij zijn leerlingen van Mozes. Wij weten dat God tot Mozes gesproken heeft, maar van deze weten we niet waar Hij vandaan is.’ De man gaf hun ten antwoord: ‘Dit is toch wel wonderlijk, dat gij niet weet vanwaar Hij is; en Hij heeft mij nog wel de ogen geopend. Wij weten dat God niet naar zondaars luistert, maar als iemand godvrezend is en zijn wil doet, dan luistert Hij naar zo iemand. Nooit in der eeuwigheid heeft men gehoord, dat iemand de ogen van een blindgeborene heeft geopend. Als deze man niet van God kwam, had Hij zo iets nooit kunnen doen.’ Zij voegden hem toe: ‘in zonden ben je geboren, zo groot als je bent, en jij wilt ons de les lezen ?’ Toen wierpen ze hem buiten. Jezus vernam dat men hem buitengeworpen had en toen Hij hem aantrof, zei Hij: ‘Gelooft ge in de Mensenzoon?’ Hij antwoordde: ‘Wie is dat, Heer? Dan zal ik in Hem geloven.’ Jezus zei hem: ‘Gij ziet Hem, het is Degene die met u spreekt.’ Toen zei hij: ‘Ik geloof, Heer.’ En hij wierp zich voor Hem neer. En Jezus sprak: ‘Tot een oordeel ben Ik in deze wereld gekomen, opdat de niet-zienden zouden zien en de zienden blind worden.’ Enkele Farizeeën die bij Hem stonden, hoorden dit en zeiden tot Hem: ‘Zijn ook wij soms blind?’ Jezus antwoordde: ‘Als gij blind waart, zoudt gij geen zonde hebben, maar nu gij zegt: wij zien, blijft uw zonde.’

Overweging door pastor Paul
Zusters en broeders,
Een ongewone manier van u benaderen. Wat ik nu opschrijf zou ik normaal gesproken tijdens de Eucharistieviering tot u gezegd hebben. We leven in een uitzonderlijke tijd, waarbij alle normale regels even aan de kant gezet zijn. Onze kerken blijven tot en met de Tweede Paasdag gesloten. De bijzondere vieringen in de Goede Week moeten we voorbij laten gaan. Gelukkig hebben we nog de televisie-uitzendingen. Deze zondag voorgegaan door kardinaal Eijk met daarna een bijzondere uitzending van een keten van gebeden. Daarbij gaat de afdeling godsdienst van de KRO bij alle bisdommen langs. Elke bisschop, te beginnen met onze eigen bisschop Van den Hout in de Bonifatiuskapel van Dokkum, gaat voor in gebed. Zo klinkt er een keten van gebeden op naar God. Hopen en bidden: dat zijn onze wapens waarmee we als gelovigen de strijd tegen het virus aangaan.
In het Evangelie komen we een man tegen die al vanaf zijn geboorte blind is. Jezus zag hem in het voorbijgaan. Waar en wanneer dat was vermeldt het Evangelie niet. Het lijkt erop dat de evangelist ons vooral wil laten zien dat Jezus onderweg is.
Het gaat om een arme man die al jaren op dezelfde plek zit waar hij om een aalmoes vraagt. Velen hebben hem daar zien zitten. Alleen een enkeling heeft van tijd tot tijd even bij hem stilgehouden om hem wat kleingeld te geven en vervolgens verder te gaan. Jezus ZIET deze man en blijft bij hem staan. Meer niet! Ook de leerlingen blijven stil staan en ze kijken naar hem, maar met een heel andere blik dan Jezus. Voor de leerlingen wordt hij een ‘geval’ waarover je met elkaar kunt discussiëren. Zij zijn meer geïnteresseerd in het theoretische probleem dan in de noodsituatie van de blinde. Het gaat in de ogen van de leerlingen om een nogal belangrijk probleem: “Rabbi wie heeft gezondigd, hijzelf of zijn ouders, omdat hij blind geboren werd?” (vers 2)
in het jodendom van die tijd was de handicap het gevolg van zonde. God zou de mens straffen naar de mate waarin hij schuldig was. Ook deze week las ik nog in een krant de vraag of de Corona pandemie geen straf van God zou zijn voor de goddeloze ontrouw van ons mensen aan God. Twintig eeuwen later nog steeds dezelfde vraag dus. En hoe vaak vragen mensen zich in ellende niet af: ‘maar wat voor kwaad heb ik gedaan dat de Heer mij op deze wijze straft?’
Laat ik daar volstrekt duidelijk zijn: dat is een grote misvatting, een regelrechte belediging van God. Alsof Hij op de loer ligt om onze zwakheden gelijk af te straffen! Jezus verzet zich tegen zo’n opvatting met de woorden: “noch hij, noch zijn ouders hebben gezondigd...” Jezus wil hier geen antwoord geven op de vraag naar het waarom van pijn en verdriet in onze wereld. Jezus wil wel duidelijk maken wat de houding van God tegenover het kwáád is.
God roept niet alleen nooit het kwaad over zijn leerlingen af, maar is ook geenszins onverschillig tegenover de ellenden en de ziekten die over ons komen, zoals nu het Corona-virus een dramatische invloed gaat krijgen op onze samenleving. Oudere, kwetsbare mensen in levensgevaar, landen die hun grenzen sluiten, hamsterende mensen, ouderen die geen bezoek meer krijgen, kinderen en studenten die geen school meer hebben en ga zo nog maar even door.
Juist dan is het God tot wie we ons in gebed kunnen keren. God die ons te hulp komt. Dat is het verhaal van de blindgeborene. Terwijl de leerlingen discussiëren over de schuld van de man aan zijn ziekte, houdt Jezus van hem. Treedt op hem toe en raakt hem met een teder gebaar aan. Zo geneest Hij de man van zijn ziekte. In dat handgebaar voltrekt zich het mysterie van Gods liefde. Ja, werkelijk een onbegrijpelijk mysterie Net zo onbegrijpelijk als de hardheid en het kwaad bij mensen.
We moeten in deze dagen minimaal anderhalve meter bij elkaar vandaan blijven en dat voelt ongemakkelijk. Geen knuffels, geen hand geven. Begrafenissen in kleine kring. Dat dreigde even mode te worden, maar nu is het bittere noodzaak, ja zelfs verplichting in verband met de dreigende besmetting.
Jezus zegt tegen de blinde: “Ga u wassen in de vijver van Silóam.” En de blinde ging er naar toe, waste zich en kwam er ziende vandaan. Deze genezing is geen kwestie van magie of van esoterische praktijken.
Nee het gaat om veel eenvoudiger dingen: het is voldoende om gevolg te geven aan de woorden van Jezus. Ook wij mogen aan den lijven ondervinden wat de blinde overkwam. Het is voldoende om ons hart te laten raken en ons te wassen in de Silóam. Dat wil zeggen: ook nu we niet naar de kerk kunnen, juist nú, ons gebedsleven te intensiveren: intensive care noemen ze dat in het ziekenhuis (intensieve zorg). Geef zuurstof aan ons gebedsleven, verzorg het met liefde, de liefde die de verpleegkundigen in het ziekenhuis bezielt.
Aangeraakt door Jezus krijgt deze blinde een wedergeboorte: hij ziet niet alleen degenen hij eerst niet zag, maar is ook gaan houden van Jezus die hij niet eens goed kent. Een nieuwe mens. Er waren zelfs mensen die dachten dat ze hem niet kenden. Anderen beschuldigden hem en wierpen hem de synagoge uit.
Maar dan ontmoet hij Jezus weer, die met de man in gesprek gaat. Jezus laat degene die zich met Hem verbonden heeft niet in de steek. Hij verraadt niet wie bij Hem wil horen.
In deze nieuwe ontmoeting met Jezus, die hem eerst de ogen van zijn lichaam geopend had, opent Hij nu de ogen van het hart. Dat hebben we allemaal nodig, van week tot week, juist nu we elkaar veel minder dan anders lijfelijk kunnen ontmoeten. Verlos ons van grenzen, versterk onze handen, vergroot ons hart en laten wij, net als de blinden Jezus omhelzen en Hem zeggen: “Ik geloof Heer!” (vers 38)
Amen

Mede namens pastor Jan van Beek wens ik u een goede week en weet dat u ons altijd kunt bellen!
pastor Jan: 06 8386 8271, pastor Paul: 0519 292476

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Zelfs Dorenda en ik merken al, ondanks het feit dat wij met z’n tweeën zijn, dat in deze tijd eenzaamheid op de loer ligt. Je zou zo graag naar mensen toe gaan, je zou zo graag iemand een hand geven, iemand omhelzen, iemand een schouderklopje geven. Maar dat is nu niet verstandig. Vandaar dat wij deze Pastorale brief afsluiten met een rubriek, waarin wij een paar tekens van hoop en troost benoemen.

Het eerste voorbeeld, de naamgever van deze rubriek, is een lokaal initiatief van de Oud-Katholieke Paradijskerk in Rotterdam. Dit initiatief werd onmiddellijk overgenomen door de landelijke Raad van Kerken. Afgelopen woensdag en de komende woensdagen worden, overal in Nederland, van 19.00 tot 19.15 uur de kerkklokken geluid als boodschap van bemoediging, hoop en troost voor mensen in eenzaamheid. Met deze ‘klokken van troost en hoop’ kunnen de kerken mensen, over de grenzen van sociaal isolement heen, met elkaar verbinden. Ze hopen zo steun te bieden aan mensen die ziek zijn en erkenning te geven aan alle mensen die zich inzetten voor de gezondheid, het welzijn en de veiligheid van hun medemensen, van ons allemaal.

Een tweede teken van hoop vind ik de hulp die nu vanuit China wordt aangeboden aan de zwaar getroffen gebieden in Noord-Italië. China stuurt medici, verpleegkundigen en veel materiaal om de mensen in Italië te helpen waar mogelijk. De Chinese artsen en verpleegkundigen hebben ervaring en know-how. Zij hebben in China veelal weken, zo niet maanden, onafgebroken gewerkt en gevochten voor het leven van hun landgenoten, onder zeer moeilijke en gevaarvolle omstandigheden. Zij reizen nu naar de andere kant van de wereld om, opnieuw onder zeer moeilijke en gevaarlijke omstandigheden, hun leven in de waagschaal te stellen voor andere mensen, in een voor hen ver en vreemd land. Als je het even op je laat inwerken is dit een ontroerend teken van naastenliefde en opofferingsgezindheid en een lichtend baken van hoop voor de mensheid.

In deze trant zou ik uren kunnen doorgaan. Over een minister die zich zo verantwoordelijk voelt en zo hard werkt dat hij er -letterlijk- bij neervalt, over een nieuwe minister die -onafhankelijk van politieke kleur en partijlijnen- tot het kabinet toetreedt. In moeilijke tijden zie je nu hoe het land samenwerkt en hoe scheidslijnen wegvallen. Je ziet hoe iedereen zich op zijn eigen plaats inzet voor het welzijn van het geheel. Dat is winst en dat mag ons dankbaar stemmen.

Alle nieuwskanalen zorgen er in deze tijd voor ook positief, opbouwend en ontroerend nieuws naar voren te brengen. Probeer ook dat nieuws te lezen en op je in te laten werken. Mensen in eenzaamheid zijn meer vatbaar voor sombere gedachten. Probeer daar op een gezonde manier wat afstand van te nemen. Er is alle reden om vertrouwen te hebben en te houden in de mensheid, er is alle reden om te vertrouwen en om vast te houden aan onze eigen gelovige inspiratie. Vanuit onze inspiratie, vanuit de levenshouding die Jezus ons heeft voorgeleefd, vanuit de christelijke hoop, kunnen wij dan -elk op onze eigen plaats, in het groot of in het klein- meewerken aan het algemeen welzijn en aan goede verhoudingen in onze gemeenschappen, in ons land en in de wereld als geheel.

Pas goed op jezelf en op elkaar.
Mede namens pastor Paul: Graag tot volgende week.

Hier de printversie