Vanaf het weekeinde van 20 en 21 juni zijn de weekeinde-vieringen in de Pax Christiparochie -na vooraanmelding- weer voor publiek toegankelijk. De laatste weken staan in Nederland in het teken van het gehoopte afvlakken van de Corona-pandemie. Nu de aantallen infecties, ziekenhuisopnamen en de bezetting van Intensive Care-bedden met Corona-patiënten steeds verder teruglopen versoepelt de overheid de maatregelen die, in het kader van de volksgezondheid, noodzakelijk waren. Langzamerhand keert ons land en keert de wereld om ons heen weer terug naar een meer normale situatie. Langzamerhand vinden de meesten van ons hun eigen weg in de nieuwe situatie. Mensen zoeken en vinden een weg om veilig boodschappen te kunnen doen, mensen gaan weer bij elkaar op visite in de achtertuin.

Nu de ‘acute fase’ van de Corona-pandemie in Nederland voorbij is vinden pastor Paul en ik het tijd om onze Pastorale brieven in Corona-tijd in hun huidige vorm te stoppen. Dit is daarom de laatste Pastorale brief die jullie, in de vorm van een aparte mailing op vrijdagavond, van ons zullen ontvangen. Omdat wij ons realiseren dat nog niet iedereen al in staat is om weer naar de kerk te komen, zullen wij de komende tijd meer gebruik maken van de Zondagskrant en van de parochie-website www.paxchristi.frl. Eventuele mededelingen kunnen jullie, zoals gebruikelijk, weer allemaal lezen in de Zondagskrant die op vrijdagavond verzonden wordt. Daarnaast zullen pastor Paul en ik iedere week de Evangelielezing van de zondag, onze overweging plus een meditatieve tekst ter beschikking stellen om gepubliceerd te worden op de website. Zo kunnen mensen die nog niet in de gelegenheid zijn naar de kerk te komen, of die dit nog niet aandurven, toch verbonden blijven met de liturgische vieringen op de locaties in onze parochie.

Voor de komende tijd hopen wij dat het Corona-virus verder teruggedrongen kan worden en dat een ‘tweede golf’ uitblijft. Hopelijk hoeven wij over enige tijd niet langer anderhalve meter afstand te houden. Hopelijk kunnen wij elkaar dan weer normaal bezoeken en benaderen. Hopelijk kan er dan ook weer normaal gezongen worden in onze vieringen. Pastor Paul en ik kunnen niet wachten tot het zover is. In de tussentijd vertrouwen wij erop met onze Pastorale brieven een bijdrage geleverd te hebben in de ergste crisistijd. Wij zien er naar uit jullie allemaal in de komende tijd weer te ontmoeten. Wie weet in of rond de vieringen, maar misschien ook op een andere manier,

mede namens pastor Paul zeg ik: Graag tot ziens,
pastor Jan van Beek

pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

---

Richtlijnen voor kerkbezoek

Voor de mensen die van plan zijn de komende tijd onze weekeinde-vieringen te bezoeken gelden diverse richtlijnen. Deze richtlijnen zijn uitgevaardigd door de Nederlandse bisschoppen, in overleg met onder andere de deskundigen van het RIVM. Wij zullen ons stipt aan deze richtlijnen moeten houden. Als wij dat niet of onvoldoende doen, kan en mag er niet gevierd worden. Er zijn vrijwilligers belast met het toezicht op de naleving van de Corona-maatregelen. Wij willen iedereen met nadruk vragen om de aanwijzingen van onze gastheren en -vrouwen precies op te volgen.

De belangrijkste richtlijnen waar jullie, als kerkgangers, mee te maken krijgen zijn:

1. Aanmelding vooraf: Omdat er een maximaal aantal mensen aanwezig mag zijn (30) is het noodzakelijk dat iedereen zich van te voren opgeeft. Dat kan in de week direct voorafgaand aan de viering vanaf maandag tot vrijdag 14.00 uur per mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
of telefonisch, alleen op dinsdag tot 15.00 uur, via 0519-292476. Geef daarbij duidelijk aan wie er wanneer en op welke locatie naar de kerk zou willen.
Als er meer dan 30 aanmeldingen binnen zijn, krijgen jullie een mailtje terug met de mededeling dat het deze week helaas niet lukt en met het aanbod om voor de volgende week ingeschreven te worden.
2. Gebedsintenties vooraf opgeven: In de kerken liggen geen intentieboeken. Intenties kunnen nu via de mail worden opgegeven. Mail daarvoor, eveneens in de week direct voorafgaand aan de viering tot uiterlijk vrijdag 14.00 uur, naar beide pastores: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. en Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Geef ook hierbij duidelijk aan wie de intentie opgeeft en wanneer en op welke locatie u de intentie gelezen wilt hebben.

3. In- en uitgang: In Burgum kan de kerk enkel binnengegaan worden via de ‘oudbouw’ en uitgegaan worden via de ‘nieuwbouw’. In Dokkum kan de kerk enkel binnengegaan worden via de zij-ingang aan de Bargemerk en uitgegaan worden via de hoofdingang aan de Koningstraat.
4. In het kerkgebouw moet, evenals in de openbare ruimte, te allen tijde anderhalve meter afstand gehouden worden.
5. Bij binnenkomst wordt eerst naar eventuele Corona-gerelateerde gezondheidsklachten geïnformeerd en wordt gevraagd de handen te ontsmetten, daarna wordt bezoekers een zitplaats gewezen. Het is, zolang deze Corona-maatregelen nodig zijn, in principe niet mogelijk een zitplaats van eigen voorkeur te kiezen.
6. In het kerkgebouw zijn de wijwaterbakjes leeg en is het intentieboek weggehaald.
7. Tijdens de vieringen zal er geen samenzang of koorzang kunnen plaatsvinden. In Dokkum is er waarschijnlijk wel mogelijkheid tot voorzang, in Burgum is die mogelijkheid er (vooralsnog) niet.
8. Bij de Communiegang geven de gastheren en -vrouwen aanwijzingen over de looproutes en de gang van zaken. Eerst moet eenieder (opnieuw) de handen ontsmetten. Vervolgens wordt de Communie van achter een zogenaamd ‘Hoestscherm’ uitgereikt, met behulp van een schepje of een pincet.
9. Er zal tijdens de vieringen voorlopig maar één collecte zijn. Jullie kunnen een bijdrage hiervoor doen in de open collectebus naast de uitgang, of via een bankoverschrijving.
10. Na afloop van de viering zal het, in ieder geval de eerste tijd, niet mogelijk zijn gezamenlijk koffie te drinken.
11. Wij vragen de kerkgangers ook om vóór of ná de viering geen groepen te vormen op het kerkplein of op straat, om te voorkomen dat de vrije doorstroming -met inachtneming van anderhalve meter afstand- in gevaar komt.

 ----

Hymne tot het allerheiligst Sacrament

Het hoogste woord daalt uit het licht
en blijft toch voor Gods aangezicht.
Het geeft zich over aan de nacht,
zo wordt zijn grote werk volbracht.

Een van zijn leerlingen verraadt
Hem aan de vijand die Hem haat.
Maar aan het maal des levens geeft
Hij zich aan hen als brood dat leeft.

In twee gedaanten, brood en wijn,
wil Hij ons aller voedsel zijn.
Hij geeft zichzelf, zijn vlees en bloed,
totdat Hij ons volkomen voedt.

Hij komt tot ons als lotgenoot,
Hij deelt zich aan ons uit als brood,
als losgeld geeft Hij zich aan 't kruis
en als ons loon in 't vaderhuis.

O zalig Lam dat voor ons boet,
de deur des hemels opendoet,
de vijand staat hier om ons heen,
Gij kunt ons helpen, Gij alleen.

De enige, drie-ene Heer,
zij eeuwig alle lof en eer,
die in het vaderland ons geeft
het leven dat geen einde heeft.

Deze hymne is van oorsprong een Adventshymne uit de tiende eeuw. De tekst werd door de theoloog Thomas van Aquino (1225-1274) tot uitgangspunt genomen van zijn hymne ‘Verbum supernum prodiens’ voor Sacramentsdag. De vertaling is van Jan Willem Schulte Nordholt (1920-1995). Opgenomen is de versie uit GvL 614.

---

Eucharistieviering op de televisie met de nieuwe bisschop van Haarlem

Op zondag 14 juni, Sacramentsdag, komt de viering van de Eucharistie vanuit het bisdom Haarlem. De viering in de basiliek Sint Bavo te Haarlem, de kathedraal van het bisdom Haarlem, wordt voorgegaan door mgr. Jan Hendriks, die op 1 juni jongstleden mgr. Jozef Punt opvolgde als bisschop van Haarlem. De uitzending is om 10.00 uur te zien op NPO2.

---

Livestream Eucharistieviering Sacramentsdag / Bonifatiusdag te Dokkum

Op zondag 14 juni komt onze bisschop mgr. Ron van den Hout naar de Bonifatiuskerk in Dokkum voor de viering van Sacramentsdag / Bonifatiusdag. Omdat er nog maar een beperkt aantal mensen aanwezig mag zijn zal deze viering rechtstreeks te volgen zijn via een livestream, vanaf 10.00 uur. De link hiervoor is te vinden in de Zondagskrant en op de parochie-website.
Er wordt naar gestreefd om deze viering ook beschikbaar te stellen om later terug te kunnen kijken. Informatie hierover komt, zodra de informatie beschikbaar is, op de parochie-website.

---

Het Evangelie van de zondag

Johannes 6: 51-58 (Willibrordvertaling 1975)

In die tijd zei Jezus tot de menigte der Joden: ‘Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald. Als iemand van dit brood eet, zal hij leven in eeuwigheid. Het brood dat Ik zal geven, is míjn vlees ten bate van het leven der wereld’. De Joden geraakten daarover met elkaar aan het twisten en zeiden: ‘Hoe kan Hij ons zijn vlees te eten geven?’ Jezus sprak daarop tot hen: ‘Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Als gij het vlees van de Mensenzoon niet eet en zijn bloed niet drinkt, hebt gij het leven niet in u. Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en Ik zal hem doen opstaan op de laatste dag. Want mijn vlees is echt voedsel en mijn bloed is echte drank. Wie mijn vlees eet en mijn bloed drinkt, blijft in Mij en Ik in hem. Zoals Ik door de Vader die leeft, gezonden ben en leef door de Vader, zo zal ook hij die Mij eet, leven door Mij. Dit is het brood, dat uit de hemel is neergedaald. Het is niet zoals bij de vaderen die het manna gegeten hebben en niettemin gestorven zijn; wie dit brood eet, zal in eeuwigheid leven’.

 ---

Deze week verzorgt onze bisschop de verkondiging bij de viering van Sacramentsdag. Via de livestream kunnen jullie deze viering volgen. Voor mensen die hiertoe geen gelegenheid hebben spelen wij nogmaals ‘leentjebuur’ bij een collega. Het navolgende is een preek plus een verhaal voor kinderen van de hand van pastoor Harrie Brouwers uit Voerendaal / Kunrade in het bisdom Roermond.

Overweging door pastor Harrie Brouwers

Geven jullie ze maar te eten!

Junks

Iemand vertelde. Bij het station in Heerlen was zij aangesproken door een junk. Of ze niet wat geld had voor het slaaphuis. Bekende smoes, dacht ze. Zal toch wel voor drugs zijn. Een lichte ergernis beving haar. Die jongeren teren maar op de samenleving, kosten handen vol geld en als ze niet genoeg krijgen zullen ze het wel pakken. Maar ze had zelf ook een kind, durfde niet goed 'nee' te zeggen en had een losse munt van twee euro in haar zak, dus ze hoefde haar beurs niet te voorschijn te halen. Ze overhandigde haar aalmoes. De junk draaide zich om en riep naar twee kameraden: ‘Hé, willen jullie een kop koffie?’ En hij stak triomfantelijk zijn buit in de lucht. De vrouw vervolgde verwonderd en tevreden haar weg.
De zwerver onderzocht de vuilnisbakjes bij de friettent. Een man die op zijn frikadellen stond te wachten keerde zijn hoofd af en bestelde er nog een. Hij liep ermee naar de zwerver, maar deze weigerde resoluut om de frikadel aan te nemen. Hij begaf zich snel naar de volgende afvalbak. ‘Doe hem maar in de vuilnisbak, dan haalt hij hem zich wel!’, spotte een voorbijganger. De man wist niets beter te doen, deponeerde de frikadel in de bak en liep snel heen, om de weg voor de zwerver vrij te maken. Maar die kwam niet.

Laatste wens

Dagelijks kun je ontroerende gebaren zien van mensen die willen delen. Mensen die een kamer beschikbaar stellen voor een vluchteling, mensen die met een collectebus langs de huizen lopen omdat ze iets willen doen aan de ziekte waaraan ze een familielid hebben zien bezwijken. Tieners die huiswerkopgaven beschikbaar stellen. Kinderen die met zichtbare moeite hun speelgoed uit handen geven.
Met het evangelie van Johannes is iets merkwaardigs aan de hand. Johannes schrijft vermoedelijk zo’n dertig jaar later dan de andere evangelisten. Met name het laatste avondmaal krijgt heel veel aandacht. Vier hoofdstukken lang houdt Jezus een uitvoerige redevoering, hij kondigt het verraad van Judas aan en hij wast de leerlingen de voeten. Maar Johannes beschrijft níet dat Jezus brood brak en zei: ‘Dit is mijn lichaam’. Waarom laat hij dat weg? Het valt op. Johannes kent het verhaal immers zeker. En hij zal ook zeker de praktijk kennen van de eerste christenen die daags na sabbat samenkomen rond brood en wijn. Maar kennelijk vindt Johannes die liturgie niet het belangrijkste.
Johannes vertelt wel hoe de gelovigen samen zijn gestroomd en hoe ze allemaal eten krijgen, brood en vis. (Het speelt zich in het evangelie af vlak voor de discussie die we vandaag lazen). En bij dit wonder van weinig-dat-genoeg-is, laat Johannes Jezus de woorden zeggen die in de eucharistie klinken: ‘Hij sloeg zijn ogen ten hemel, dankte God en brak de broden ... .’ Johannes vindt het belangrijk dat Jezus voortleeft, niet alleen in de zondagse liturgie, maar juist in ons delen en breken op maandag en dinsdag. Na dit feest van ‘delen en iedereen genoeg’, beschrijft Johannes een discussie tussen hem en de mensen. Jezus stelt daarin dat hijzelf het ware brood is voor de mensen. Hij is ons tot voedsel. Het is duidelijk dat Johannes de eucharistie op het oog heeft als een voorafbeelding van Gods Koninkrijk waar alle mensen delen met elkaar en waar iedereen genoeg heeft.
De geschenken van communicantjes aan de wereld horen wezenlijk bij de eucharistie. De twee euro voor de junk evenzeer. En de koffie van hem voor zijn lotgenoten, is ook een teken van Gods nabijheid. Het lijkt erop dat Johannes met zijn benadering vooral wil zeggen: eucharistie heeft ook iets met onze dagelijkse offers van doen. Het speelt zich niet uitsluitend in de kerk af, maar ook in de wei, in een kamp of in een ziekenhuis.

Amen.

Ter afsluiting een verhaal voor de kinderen:

Manneke

Trein tracteren

Ik zat vorige week in de trein. Ik probeerde wat te lezen. Maar dat lukte niet erg. Ik zag tegenover me een oudere dame die stiekem in haar tas een bonbonnetje te voorschijn toverde en zo uit de vuist in haar mond duwde, bang dat iemand het zag. Naast me bestelde een heer een kop koffie zonder mij iets aan te bieden. Vijf rijen voor me zat een heel druk jongetje. ‘Kom terug manneke’, riep moeder, maar zolang Manneke moeders stem nog hoorde voelde hij zich veilig. Hij liep naar de deur en probeerde die open te trekken. Hij vroeg aan iedereen: ‘Waar ga je naar toe?’ ‘Nou is het genoeg!’ Moeder kwam uit haar stoel en trok Manneke bij haar op de bank. Ze frommelde wat in haar tas, en ze vond een plastic zak. Daar zat een rol snoep in. ‘Als je stil blijft zitten, krijg je een snoepje’. Manneke glunderde. Ineens zag moeder een verlegen meisje met grote ogen naar de rol snoep staren. ‘Geef dat meisje er ook maar een’. Manneke sprong van haar schoot en ging naar het meisje toen. Die peuterde voorzichtig een snoepje uit de rol. Maar nu ging Manneke verder. Gauw liep hij twee rijen van zijn moeder vandaan en begon toen aan iedereen in de coupé uit te delen. Hij glunderde. ‘Zo’, zei de oudere mevrouw, ‘ben jij jarig?’ ‘Nee’, riep Manneke. Sommige mensen wilden niets, die vertrouwden het zeker niet en toen de hele rol op was rende Manneke naar moeder en vroeg een nieuwe rol, want de trein was lang.
Plotseling schalde een harde stem uit de luidspreker. ‘We naderen station Heerlen, eindpunt van deze reis. Neem bij het verlaten van de trein uw bagage mee en vergeet uw kinderen niet’. De conducteur maakte een grapje, want wie kon Manneke nou vergeten?

Uit: Harrie Brouwers, Een woord te veel, Preken voor het A-jaar met verhalen voor kinderen, Uitgeverij Abdij van Berne - Heeswijk, 2009.

Vorige week konden wij bekendmaken dat dat -als alles goed gaat- op zaterdag 20 juni in Burgum en zondag 21 juni in Dokkum de eerste publieke weekeinde-vieringen in onze parochie weer kunnen plaatsvinden. Sindsdien is het pastoraal team, met hulp van vrijwilligers, aan het werk om de noodzakelijke dingen praktisch geregeld te krijgen. Vorige week hebben pastor Paul en ik ook al aangegeven dat er vele dingen anders zullen moeten gaan dan wij wel graag zouden willen en gewend zijn. Alle veranderingen zijn vanzelfsprekend van kracht zolang als de Corona-crisis voortduurt. Zodra er weer zaken op een veilige manier ‘genormaliseerd’ kunnen worden, zullen wij dat niet nalaten. In de Zondagskrant van deze week en de komende weken laten wij jullie weten hoe jullie je voortaan tevoren kunnen aanmelden voor de liturgische vieringen en hoe er intenties (die normalerwijze in het intentieboek geschreven worden) kunnen worden doorgegeven.

Hoe gaat het in de kerk ?

Deze week wil ik ook alvast een paar algemene dingen opmerken. Uit het nieuws hebben jullie ongetwijfeld al begrepen dat ook in het kerkgebouw te allen tijde anderhalve meter tussenafstand gehouden moet worden. Om dat mogelijk te maken zijn de zitplaatsen in de kerkgebouwen gemarkeerd. Ook zijn er looproutes uitgewerkt om zoveel mogelijk eenrichtingverkeer mogelijk te maken. In Dokkum kan de kerk enkel binnengegaan worden via de zij-ingang aan de Bargemerk en uitgegaan worden via de hoofdingang aan de Koningstraat. In Burgum kan de kerk enkel binnengegaan worden via de ‘oudbouw’ en uitgegaan worden via de ‘nieuwbouw’. Bij binnenkomst wordt eerst naar eventuele Corona-gerelateerde gezondheidsklachten gevraagd en wordt gelegenheid gegeven de handen te ontsmetten, daarna wordt bezoekers een zitplaats gewezen. Het is, zolang deze Corona-maatregelen nodig zijn, in principe niet mogelijk een zitplaats van eigen voorkeur te kiezen. Er zijn vrijwilligers belast met het toezicht op het naleven van de Corona-maatregelen, wij willen jullie op het hart binden om hun aanwijzingen stipt op te volgen.

Vanwege besmettingsgevaar is het wijwater en zijn de intentieboeken weggehaald. Tijdens de vieringen zal er geen samenzang of koorzang kunnen plaatsvinden. In Dokkum is er waarschijnlijk wel mogelijkheid tot voorzang, in Burgum is die mogelijkheid er (vooralsnog) niet. Bij de Communiegang dienen opnieuw de aanwijzingen van de gastheren/gastvrouwen stipt opgevolgd worden. Eerst moet eenieder (opnieuw) de handen ontsmetten. Vervolgens wordt de Communie uitgereikt van achter een zogenaamd ‘Hoestscherm’ en met behulp van een schepje of een pincet.

Na afloop van de viering zal het, in ieder geval de eerste tijd, niet mogelijk zijn gezamenlijk koffie te drinken. Wij vragen de kerkgangers ook om vóór of ná de viering geen groepen te vormen op het kerkplein of op straat, om te voorkomen dat de vrije doorstroming -met inachtneming van anderhalve meter afstand- in gevaar komt.

Wat moeten wij er zelf van denken ?

Tijdens de diverse gesprekken die ik over de Corona-maatregelen heb merk ik dat mijn gesprekspartners bijna in twee groepen uiteenvallen. Er zijn er die de maatregelen strikt opvatten en vooral heel voorzichtig willen zijn. Er zijn er ook die er van uit gaan dat de maatregelen ‘overdreven voorzichtig’ zijn, dat ‘het allemaal zo’n vaart niet loopt’ en dat ‘wij in het Noorden’ er gelukkig veel minder mee te maken hebben en ‘wij ons vooral niet gek moeten laten maken’. Dat laatste is natuurlijk altijd heel goed en verstandig.

Als ik mijn eigen positie hierin moet bepalen laat ik mij graag raden door de Ignatiaanse spiritualiteit, de vorm van geestelijk leven die ten grondslag ligt aan de Orde van de Jezuïeten. Al in de vijfde Pastorale brief nam ik een advies op van de Nederlandse Jezuïeten in een (fictieve) brief van hun ordestichter, Ignatius van Loyola (1491-1556). Zij schrijven: ‘Gehoorzaam tijdens dit coronavirus aan de artsen, de wetenschappers en de bevoegde overheden als was het aan God zelf. Ook al ben je het niet met hun besluiten eens of snap je ze niet goed, heb de nederigheid om te aanvaarden dat het de moeite loont te vertrouwen op hun kennis en ervaring. Het zal je een gerust geweten geven en je toelaten jouw bijdrage te leveren tot de oplossing van de crisis’.
Dat lijkt mij een uitstekend advies. Wij laten ons adviseren door de deskundigen, in dit geval via de bisschoppen, die zich op hun beurt hebben laten raden door het RIVM. Vervolgens voeren wij zo goed als mogelijk uit wat zij ons adviseren. Mocht er onverhoopt iets mis gaan, mocht er toch iemand besmet raken, dan kunnen wij verder leven in de wetenschap dat wij er al het mogelijke aan gedaan hebben. En binnen de kaders van die bisschoppelijke richtlijnen (op hun beurt weer gebaseerd op de adviezen van het RIVM) proberen wij ons werk zo goed mogelijk te doen en onze bijdrage te leveren aan het geestelijk leven in onze parochie en daarmee ook aan de bloei van de samenleving als geheel.

Tenslotte: De afgelopen weken hebben wij mogen genieten van mooi weer. Dit heeft er ook toe bijgedragen dat mensen weer voorzichtig bij elkaar op bezoek gingen ‘in de tuin’. Heel fijn en heel goed. De komende week ziet het er naar uit dat het weer, voor de burgerman, iets minder mooi wordt. Maar ik ben blij voor alle tuinliefhebbers en voor de boeren, die al tijden schreeuwen om regen. Het land heeft nog veel meer regen nodig, maar alle kleine beetjes helpen. En daarom zeg ik nu iets dat ik nog nooit hardop gezegd heb: Laten wij de komende week samen genieten van de regen ;-) .

Mede namens pastor Paul wens ik jullie een fijne week toe,

pastor Jan van Beek

pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Voor de printversie in pdf klik hier.

---

Eucharistieviering op de televisie

Op zondag 7 juni, het hoogfeest van de heilige Drie-eenheid, komt de viering van de Eucharistie vanuit het aartsbisdom Utrecht. De viering in de Heilige Nicolaaskerk te Baarn wordt voorgegaan door pastoor Joachim Skiba. De uitzending is om 10.00 uur te zien op NPO2.

---

Vooraankondiging Eucharistieviering Sacramentsdag / Bonifatiusdag

Volgende week zondag, 14 juni, komt bisschop Ron van den Hout naar de Bonifatiuskerk in Dokkum voor de viering van Sacramentsdag / Bonifatiusdag. Omdat er nog maar een beperkt aantal mensen aanwezig mag zijn zal deze viering rechtstreeks te volgen zijn via een livestream. Volgende week zetten wij hiervoor de link in de Zondagskrant en op de parochie-website.

---

Hymne tot de heilige Drievuldigheid

O zalig licht, Drievuldigheid,
die één in hart en wezen zijt,
de grote zon verzinkt in nacht,
o licht, houd in ons hart de wacht.

U loven we in de dageraad,
U smeken wij des avonds laat,
geef dat ons lied uw lof verspreidt
van eeuwigheid tot eeuwigheid.

Aan God de Vader zij de eer,
aan God de Zoon voor immermeer,
aan God de Geest die troost en leidt
zij lof nu en te allen tijd.

De aloude hymne ‘O lux beata, Trinitas’ werd lange tijd toegeschreven aan bisschop Ambrosius van Milaan (339-397). Momenteel wordt uitgegaan van een anonieme schrijver, die leefde in de zevende of de achtste eeuw.

---

Het Evangelie van de zondag

Johannes 3: 16-18 (Willibrordvertaling 1975)

In die tijd zei Jezus tot Nikodemus: ‘Zozeer heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat alwie in Hem gelooft, niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered. ‘Wie in Hem gelooft, wordt niet geoordeeld, maar wie niet gelooft, is al veroordeeld omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon van God’.

---

Overweging door pastor Paul

Heilige Drie-eenheid 2020

Zusters en broeders,

We vieren vandaag, de eerste zondag na Pinksteren het feest van de Heilige Drie-eenheid. Het is geen toeval dat het begin van de Kerk, dat we hebben gevierd met Pinksteren, verbonden wordt met het mysterie van de Heilige Drie-eenheid. De Handelingen der apostelen onderstrepen dat de leerlingen de heilige Geest hebben ontvangen. Daarna verlaten ze de veilige muren van de Bovenzaal waar ze verbleven en gingen de straat op en beginnen het Evangelie te verkondigen en te dopen. Ze gehoorzamen daarmee aan de opdracht van Jezus bij zijn Hemelvaart: ‘Gaat dus en maakt alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest.’ (Matt. 28: 19). Op de dag van Pinksteren hebben we in de oecumenische viering in Dokkum stilgestaan bij het verhaal van de toren van Babel. U weet wel dat verhaal waarbij de mensen een toren wilden bouwen die tot in de hemel reikte. Alleen maar om tenminste op dezelfde hoogte te staan als God, zijn gelijke te zijn. En hoe God verwarring zaaide onder de bouwers. Ze verstonden elkaar niet meer en daardoor liep de hele torenbouw in de soep. Spraakverwarring van de verschillende talen en onderlinge verdeeldheid tussen het mensdom. Met Pinksteren gebeurt het omgekeerde. Al die mensen die op straat waren hoorden de apostelen in hun eigen taal spreken. Zonder dat de verschillen tussen alle talen voorbij zijn, worden toch de verschillende volken van de ene familie van God herenigd op die dag. De gemeenschap, het Samen (om in de termen van deze tijd te blijven) die op Pinksteren is ontstaan is het fris begin van de eenheid van heel de mensheid, het begin van een wereld waarvan God altijd heeft gedroomd.
De apostel Paulus heeft het daarover in zijn brief aan de Korinthiërs als hij hen schrijft: ‘Laat alles weer goed komen, neemt mijn vermaning ter harte, weest eensgezind, bewaart de vrede en de God van vrede en liefde zal met u zijn.’ (2 Kor. 13: 11). Dat Paulus dit moet schrijven is een veeg teken. Blijkbaar was die gemeente een bron van onderlinge onenigheid, twist, heftige tweegesprekken. Paulus zou zijn brief vandaag aan ons geschreven kunnen hebben. Ik heb me boos gemaakt over de haatdragende discussies over iets wat duidelijk uit de hand is gelopen deze week, de protestbetoging op de Dam. Mensen lieten elkaar niet uitspreken aan de talkshowtafels. Kamerleden die ons toch tot voorbeeld zouden moeten zijn, eisen op hoge toon ‘het vertrek van dat mèns’ waarmee de burgemeester van Amsterdam wordt bedoeld. Respectloze debatten tussen voor- en tegenstanders over de moderne media. Daar kàn toch de God van vrede en liefde niet met ons zijn?

Hoe schril is het contrast met de woorden uit het Evangelie van vanmorgen: ‘God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered.’ (Joh. 3: 17). Wie had het deze week nog over het redden van een wereld waarin een onschuldig zwart mens door verstikking om het leven komt, doordat een blanke agent niet luisterde naar de noodkreet van de man dat hij geen adem meer kreeg? Een wereld waarin racisme nog altijd niet verdwenen is, al menen we dat het bij òns nogal meevalt. Maar luister maar eens naar de mensen die geen baan krijgen omdat ze een buitenlands klinkende achternaam hebben of denk eens om het geweld tegen homo’s dat de laatste tijd weer meer en meer plaatsvindt. Wij mogen blijkbaar een oordeel hebben over al onze medemensen.
Het lijkt me dat er heel veel grond is voor het vieren van dit feest van de Heilige Drie-eenheid. Een helder voorbeeld tegen wat er in onze wereld aan de gang is. Drie goddelijke personen maar met elkaar verbonden zoals het in elke familie zou kunnen gaan. Mensen die niet met elkaar verzoend zouden moeten worden via een televisieprogramma. Verzoend omdat ze om vaak futiele redenen en om misverstanden van elkaar verwijderd zijn geraakt. Drie goddelijke personen die telkens naar elkaar verwijzen. Jezus die zich vaak terugtrekt om in gebed met zijn Vader te overleggen hoe Hij verder moet met zijn missie. Doen wij dat wel genoeg? Of vinden we dat God eigenlijk maar eens meer naar òns zou moeten luisteren, dan zouden we misschien beter af zijn! De Vader die een paar keer zijn stem uit de hemel laat klinken dat Jezus zijn beminde Zoon is in wie Hij welbehagen heeft. Laten wìj wel genoeg merken dat we van elkaar houden, of moet dat maar wachten tot het moment van de begrafenis van de beminde overledene? Ouders die waardering hebben voor hun kinderen en ook omgekeerd: beseffen dat ze heel veel gelaten hebben voor jóúw toekomst. En klinkt de Geest wel door in hoe we met elkaar omgaan? Of is het meer de harde toon van verongelijkte mensen, die elkaar de oren wassen? Is de Geest nog wel de Hèlper die Jezus ons heeft beloofd bij zijn Hemelvaart? Willen we wel geholpen wòrden?

Er zijn nog heel wat vragen te stellen. Maar geen vragen die als een beschuldigende vinger naar de ander wijzen. Als God zijn Zoon naar de aarde heeft gezonden om haar door Jezus te redden, dan past het mij in ieder geval niet om hier te staan oordelen! Eerder mag ik, mag u, vragen stellen! De vragen die een liefhebbende moeder aan haar kind stelt. Vragen als: denk je nog even om oma die het al maanden zonder je bezoek moet stellen? Stuur haar even een bloemetje zodat ze wéét dat je aan haar denkt. Vergeet je niet om de dag af te sluiten met een gebed vóór het slapengaan? Doe eens wat aardiger tegen die asielzoeker met een kleurtje. En de kassamedewerker verdient toch iets meer dan een klant die al bellend haar of zijn boodschappen afrekent en nauwelijks oog heeft voor wie helpt! Het zijn misschien geen heldendaden en je komt er niet mee in de krant. U denkt nu misschien dat ik het mysterie van de heilige Drie-eenheid te veel versimpel, maar we kunnen in ons gedrag wèl iets laten zien van een christelijke mentaliteit. De mentaliteit van de Heilige Drie-eenheid.

Ik wens ons allemaal dat we gestalte geven aan het toekomstige Rijk der hemelen. Nu al!

Amen.

---

What’s up Bishop?

Live stream vragen aan bisschop Van den Hout

Naomi Vijn van het Jongeren Platform stelt vragen aan mgr. Ron van den Hout van het bisdom Groningen-Leeuwarden. De bisschop geeft antwoord op vragen van jongeren vanuit zijn bibliotheek van het bisdomhuis. Volg de live-stream van dit gesprek via het YouTube kanaal van het bisdom Groningen-Leeuwarden op woensdag 10 juni om 19.30 uur. Vooraf kunnen vragen van jongeren binnenkomen via : https://forms.gle/bvuzC2Cm24kGHV2NA

Naderhand kunnen jongeren digitaal doorpraten met de bisschop en andere jongeren. Aanmelden voor het nagesprek kan via het mailadres: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Jongeren die zich melden krijgen een persoonlijke uitnodiging om mee te doen.
Contact voor meer info: Piet Timmermans, Dienstverlener Jongeren en Catechese,
Bisschoppelijk Gedelegeerde voor het Onderwijs,
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken., 06 2486 3901

Beste medeparochianen,

Zoals wij vorige week -op de valreep- nog konden aankondigen hebben de Nederlandse bisschoppen vorige week nieuwe richtlijnen bekendgemaakt. In de parochies kunnen met ingang van 1 juni a.s. de publieke liturgievieringen worden hervat met maximaal 30 gelovigen en met inachtneming van alle andere richtlijnen van het RIVM. Vanaf 14 juni, Sacramentsdag, mag de Heilige Communie weer worden uitgereikt. Vanaf 1 juli mogen er maximaal 100 gelovigen aanwezig zijn.

Voor het zover kan zijn, moet er het nodige worden voorbereid en aangepast. Zo moeten er looproutes in de kerk worden uitgezet om veilig, met voortdurend anderhalve meter tussenruimte, naar een zitplaats te komen en veilig ter Communie te kunnen gaan. Er moet een (verplicht) reserveringssysteem worden opgezet. Er moet voldoende ontsmettingsmiddel aanwezig zijn, zodat alle aanwezigen hun handen bij binnenkomst (verplicht) en voor het ontvangen van de Communie opnieuw (verplicht) kunnen ontsmetten. Het uitreiken van de Communie mag alleen plaatsvinden met gebruikmaking van een zogenaamd Hoestscherm. De Communie moet met een pincet uitgereikt worden. Er mag -eveneens vanwege besmettingsgevaar- geen gebruik gemaakt worden van een Intentieboek.

Jullie zullen begrijpen dat al deze dingen (en nog vele, vele meer) niet zomaar op een achternamiddag geregeld zijn. Het pastoraal team heeft een overzicht gemaakt van de te nemen maatregelen en is met de locaties in overleg om het één-en-ander voor elkaar te krijgen. Dat heeft even tijd nodig. Daarom hebben wij besloten de weekeindevieringen van 6 en 7 juni (als er sowieso nog geen Communie uitgereikt mag worden) nog niet openbaar te houden. In het weekeinde van 13 en 14 juni stond enkel de viering van Sacramentsdag (Bonifatiusdagen) op zondag met bisschop Van den Hout in Dokkum op het programma. De bisschop heeft aangegeven inderdaad te willen komen. Omdat bij deze viering altijd een aantal genodigden en parochie- en locatieverantwoordelijken aanwezig is en er maar 30 personen in de kerk aanwezig mogen zijn, kunnen wij ook deze viering helaas enkel in besloten kring houden.
Dat betekent dat -als alles goed gaat- op zaterdag 20 juni in Burgum en zondag 21 juni in Dokkum de eerste publieke weekeinde-vieringen in onze parochie weer kunnen plaatsvinden. In verband met afwezigheid van pastor Paul zullen dit Woord- en Communievieringen zijn, waarin pastor Jan hoopt voor te gaan. Vanaf dat weekeinde willen wij de vieringen weer zoveel mogelijk volgens het liturgisch rooster laten plaatsvinden. In latere edities van deze Pastorale brief en in de Zondagskrant zullen mededelingen worden gedaan hoe jullie je voor de vieringen vooraf kunnen aanmelden. Zonder vooraanmelding mogen wij mensen helaas niet toelaten.
Om praktische redenen is daarnaast besloten om de door-de-weekse vieringen pas weer in het nieuwe seizoen, in september a.s., te hervatten.

De vieringen zullen vooralsnog ook zonder koorzang of gemeenschapszang moeten plaatsvinden. Uit medisch onderzoek is de laatste weken naar voren gekomen dat met name zingen een sterk verhoogde kans lijkt te geven op besmetting met het Corona-virus. Op de locaties wordt besproken of er, binnen de geldende regels, naast orgelbegeleiding ook mogelijkheid is voor voorzang door een cantor.
In verband met de richtlijnen van het RIVM zal het, in ieder geval de eerste tijd, nog niet mogelijk zijn koffie te drinken na afloop van de viering. Ook willen wij de kerkgangers vragen om vóór of ná de viering geen groepen te vormen op het kerkplein of op straat, om te voorkomen dat de vrije doorstroming -met inachtneming van anderhalve meter afstand- in gevaar komt. Zo zullen er nog verschillende zaken in en rond de vieringen anders lopen dan wij gewend zijn en dan wij graag zouden willen.

Uit de contacten die wij, binnen en buiten de parochie, hebben blijkt ons dat verschillende mensen nog aarzelen of zij alweer naar de kerk kunnen komen. Sommige mensen zouden wel graag willen, maar durven het eenvoudigweg nog niet aan. Vanzelfsprekend hebben wij daar alle begrip voor. De vrijwilligers en het pastoraal team zullen er alles aan doen om de kerkgang zo veilig mogelijk te laten verlopen. Maar wij respecteren het ten volle dat jullie, vanuit jullie eigen situatie, daar ook eigen afwegingen in maken. Jullie zijn van harte welkom, maar voel je niet verplicht.
En dat laatste geldt ook voor vrijwilligers. Nu de vieringen weer worden opgestart doen wij ook weer een beroep op (hulp-)kosters, lectoren, acolieten, organisten, mogelijk ook cantoren en vele andere vrijwilligers. Ook voor hen geldt dat het pastoraal team hun inzet zeer op prijs stelt, maar dat wij ieders persoonlijke afweging hierin ten volle respecteren. Jullie inzet wordt gewaardeerd, maar als jullie het om enige reden (nog) niet aandurven, voel je dan vooral niet verplicht. Vanzelfsprekend stellen wij het wel op prijs als jullie je dan tijdig afmelden, dan kunnen wij op zoek naar een vervanger.

Als je het bovenstaande leest, zou je er moedeloos en verdrietig van worden. Dat was in ieder geval wel het gevoel dat pastor Paul en mijzelf bekroop, toen wij het bisschoppelijk protocol van tien pagina’s met voorschriften, richtlijnen plus doorverwijzingen naar nog weer veel meer voorschriften en richtlijnen doorlazen. ‘Wij moeten in korte tijd van alles en nog wat geregeld zien te krijgen en dan mogen wij nog niet eens zingen. Wanneer wordt het eindelijk weer ‘gewoon’? ’.
Zoals ik in het voorwoord twee weken geleden al schreef: Je kunt er moedeloos van worden, maar dat is uiteindelijk geen goede houding. Daarmee help je jezelf en de anderen niet verder. Het is veel beter om dit als tekens van hoop te zien, als tekens van perspectief. Wij kunnen, althans met een groep gelovigen, weer publieke liturgische vieringen houden. Dat is het eerste stapje. En wij hebben al zicht op het volgende stapje, als de groep aanwezigen wat kan groeien (al is dat mede afhankelijk van de mogelijkheden in onze kerkgebouwen). Langzaamaan zullen wij deze crisis te boven komen, stapje voor stapje zullen wij het Corona-virus verder onder controle krijgen. En ieder klein stapje brengt ons ook dichter bij het herstel van ons ‘gewone’ kerkelijk leven. Dichter bij het herstel van de eredienst van lof aan de Vader, in het voetspoor van de Zoon, in kracht van de Geest.
Wij hebben niets te vrezen, wij hebben de Heer aan onze kant. Hij heeft ons de weg gewezen, Hij is die weg ten volle gegaan. Wij mogen Hem volgen, ook in deze tijd, ook in de moeilijkheden en mogelijkheden die nu op onze weg komen. De Heer Zelf geeft ons kracht en nodigt ons uit.

Mede namens pastor Paul wens ik jullie een goede en mooie Pinksterweek toe,

pastor Jan van Beek

pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Voor printversie in pdf klik hier.

Eucharistieviering op de televisie / Kerkdienst Omroep Friesland

Op zondag 31 mei, het hoogfeest van Pinksteren, wordt de viering van de Eucharistie in Eurovisie-verband uitgezonden. De uitzending is om 11.00 uur vanuit een virtuele studio in Charleroi, België. De viering wordt voorgegaan door de dominicaan Didier Croonenberghs o.p., omroeppastor voor Franstalig België. Hij verzorgt ook de prediking. De uitzending is te zien op NPO2.

Op Pinksterzondag verzorgt ook Omroep Friesland, in samenwerking met de kerkeraad van de Protestantse Gemeente te Franeker, om 10.00 uur op televisie een kerkdienst vanuit de Martinikerk in Franeker. Dit keer wordt de dienst voorgegaan door ds. Hinne Wagenaar, gemeentepredikant in de Protestantse Kerk in Nederland en pionier voor Nijkleaster in Jorwert.

Online oecumenische Pinkstervieringen

Zowel in Dokkum als in Burgum worden op Eerste Pinksterdag, zoals gebruikelijk, oecumenische Pinkstervieringen verzorgd. In deze Corona-tijd worden deze vieringen online verzorgd / beschikbaar gesteld. Precieze informatie over deze vieringen kunnen jullie vinden in de Zondagskrant.

Het Evangelie van Pinksterzondag

Johannes 20: 19-23 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

Op de avond van die eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar; ze hadden de deuren afgesloten, omdat ze bang waren voor de Joden. Jezus kwam in hun midden staan en zei: ‘Ik wens jullie vrede!’ Na deze woorden toonde hij hun zijn handen en zijn zijde. De leerlingen waren blij omdat ze de Heer zagen. Nog eens zei Jezus: ‘Ik wens jullie vrede! Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit.’ Na deze woorden blies hij over hen heen en zei: ‘Ontvang de heilige Geest. Als jullie iemands zonden vergeven, dan zijn ze vergeven; vergeven jullie ze niet, dan zijn ze niet vergeven.’

Omdat deze week noch pastor Paul, noch pastor Jan een preekbeurt hebben, spelen wij voor één keer ‘leentjebuur’ bij een collega. Het navolgende is een preek plus een verhaal voor kinderen van de hand van pastoor Harrie Brouwers uit Voerendaal / Kunrade in het bisdom Roermond.

Overweging door pastor Harrie Brouwers

Je wilt het niet weten

Pinksterkermis
‘Je wilt niet weten, hoe het er met Pinksteren in de kerk aan toe ging!’ Nou, dat wilde ik dus wel! Ik wilde maar al te graag weten wat er op de kerkelijke rommelzolder ligt en hoe vroeger Pinksteren werd gevierd. En ik kon het gebruiken toen ik iemand hoorde mopperen. De vrouw had zich aan de kinderen geërgerd. ‘Vroeger was het veel plechtiger!’ hoorde ik haar sissen in het portaal. ‘U wilt niet weten’ zei ik, ‘wat ze in een middeleeuwse kerk met Pinksteren paraat maakten!’

Onder het zingen van het ‘Veni Sancte Spiritus’ werd een grote duif vanuit het gewelf aan een touw omlaag getakeld. De duif was van hout gemaakt. Tegelijkertijd werden er van bovenaf rozenblaadjes uitgestrooid of rode confetti en dikwijls zelfs brandende vlaspluisjes. Dat konden ook wel eens brandende eindjes touw zijn of katoen. U wilt het niet weten, maar het kwam zelfs voor dat men niet-geconsacreerde hosties gebruikte om de nederdaling van de Geest uit te beelden. Ze werden gretig mee naar huis genomen om de woning te beveiligen tegen rovers en bliksem. De misdienaars zorgden er intussen voor dat er een ‘hevig gedruis’ te horen was. U wilt het niet weten, maar soms gebruikte men een levende duif aan een touw die rondcirkelde. Of er vloog een speelgoedduif, aangedreven door vuurwerk, over een rail de kerk door. Het mooie van deze gebruiken is dat de kinderen zich er uitstekend bij vermaakten. Maar vooral: ze getuigen van een diep geloof. Het gaat vandaag niet om een historisch verhaal uit de begintijd van de kerk. Van belang is dat wij allen, hier en nu, bezield worden door de Geest van God.

Voor iedereen
Eens had God zijn volk uitgekozen, een troep armoezaaiers uit Egypte. Het was een moment geweest dat met veel vuur, wind en bliksem gepaard ging. Vandaag verzamelt God opnieuw een volk. Maar nu komen zijn mensen uit alle landen van de wereld. Wie ‘God’ zegt, zegt voortaan: ‘alle mensen, niemand uitgezonderd’. De rozenblaadjes die van de balustrade naar beneden dwarrelden, vielen op de notabelen in de eerste rij, op de bedelaars bij de deur, op de overleden rijke parochianen die lagen te stinken onder het gangpad.
Parten, Meden en Elamieten, Belgen, Duitsers en Nederlanders, bewoners van Mesopotamië, Judea en Cyrene, Islamieten, Joden en christenen, bewoners van Kappadocië, Pontus en Asia, gelovigen in Amerika, Irak en Afghanistan, Frygië en Pamfilië, aidspatiënten in Afrika en Amsterdam, voor alle angstige rijken en alle ploeteraars, Kretenzen en Arabieren, de Geest van God zoekt ze allemaal op en in ieders hart doet Hij zijn werk.
We twisten erover welke landen lid van ‘onze’ Europese Unie mogen worden. Maar we zijn het er toch wel over eens, dat ze allemaal Gods beminde volkeren zijn!? We kijken neer op het gedrag van anderen, maar in hun hart fluistert dezelfde Geest woorden van liefde. Het geloof loopt op onze gevoelens en op de feiten vooruit!
Elk mensenkind, hoe zondig en schijnbaar armzalig ook, is een tempel van God. Ook die klier die u het leven zuur maakt -u wilt het niet weten-, ook op hem is een rozenblaadje neergedwarreld van boven. Hij probeert ook die ene taal van God te verstaan en te spreken, de taal van de liefde.

Zalig Pinksteren!

Ter afsluiting een verhaal voor kinderen:

Buitenlands
‘Ik ben lekker al op vakantie geweest’. Mark stak er zijn tong bij uit. ‘Zo, en waar ben je geweest?’ ‘Naar Frankrijk!, helemaal naar Zuid-Frankrijk!’, zei hij trots. ‘Kon je daar ook een beetje met de kinderen praten?’ Mark keek verlegen naar de grond. Ik zag dat hij wel een beetje Frans kon praten, maar niet tegen mij, niet hier. Annelies mengde zich in het gesprek. ‘Ik wel: siel voe plè. En bon-sjoer. Madam en mesjeu’. Goed, zo kom je al een heel eind. Ineens had Mark zijn tekst weer gevonden. Hij riep heel hard: ‘petat!’
‘Kunnen jullie ook Engels praten?’ vroeg ik nieuwsgierig. Met Pinksteren vieren we het feest van God die alle talen van de wereld spreekt. ‘Sorry’, zei Annelies. ‘Daar hoef je niet sorry voor te zeggen!’ ‘Nee! Sorry is Engels!’ Goed zo. Ja dat is waar. ‘En chips en computer en downloaden’, riep Mark. ‘Kunnen jullie ook Duits praten?’ Mark riep iets dat ik hier niet zal herhalen en dat begon met ‘sjai’. En Annelies riep ‘Biete’.
‘Er zijn nog veel meer talen’. ‘Weet ik al lang’, zei Annelies schouderophalend. ‘Hottentots en Chinees’. Mark schoot in de lach. ‘Chinees moet je eten’. ‘Je kunt het ook praten’, zei Annelies ernstig. ‘Duizenden talen zijn er’ ging ik verder. God verstaat ze allemaal. Dat is toch een wonder. ‘Ik weet hoe dat gaat’, zei Annelies. ‘Hoe wàt gaat?’ ‘Hoe dat gaat als God alle talen spreekt’ zei Annelies. ‘Dat weet ik van mamma’. ‘Laat maar eens horen!’ ‘Mag ik?’ ‘Tuurlijk’ Annelies kwam naar me toe, strekte haar handjes uit en gaf me een kusje. Mark kreeg er ook een. Annelies zei in alle talen: ik hou van je!

Uit: Harrie Brouwers, Een woord te veel, Preken voor het A-jaar met verhalen voor kinderen, Uitgeverij Abdij van Berne - Heeswijk, 2009.

Schrijven over de Geest: Een oproep …

De afgelopen weken riepen wij onze lezers op om een kort stukje te schrijven over het thema: Wat betekent de Heilige Geest voor jou? Heeft het jou iets te zeggen, of juist niet? Misschien heb je er een duidelijk beeld bij, of helemaal niet?

Twee parochianen hebben zich hieraan gewaagd: Bregje Hoekstra en Vera Kors. Het is mooi en ontroerend om te zien hoe mensen op hun eigen manier proberen na te denken over dit klassieke thema uit ons geloof. Met hartelijke dank voor hun bereidwilligheid, inzet en denkwerk publiceren wij hier hun bijdragen:

_____

(Bregje Hoekstra)

Dag Jan,

Ik ben Bregje Hoekstra (uit Milaan), sinds ons kerkelijk huwelijk vorig jaar augustus in Dokkum ben ik een beetje in contact gebleven met pastor Paul en probeer ik ook de website van de parochie bij te houden. Al ben ik ver weg de Pax Christi parochie heeft een speciaal plekje en de uitnodiging om een stukje over de Heilige Geest te schrijven neem ik maar wat graag aan.
Tot voor kort was ik eigenlijk alleen ‘katholiek op papier’ om het zo maar te zeggen, nooit getwijfeld, maar ik deed er niks mee ... dus het zijn voor mij ‘de eerste stappen’ die ik bewust in die richting zet.

Don Carlo, pastoor hier van de Sint Helena parochie heeft in deze ‘Corona tijd’ bedacht om wekelijks een on-line bijeenkomst te organiseren, waarin we dan samen, vaak een man of 10 op skype of zoom, praten en nadenken over het Evangelie van die zondag. Afgelopen vrijdag hebben we het dus gehad over Johannes 14, 25-29 (‘de heilige Geest zal u bijstaan’). En ja ... daar ga je over nadenken ... wie of wat is dan de Heilige Geest?
Zowel de Zoon als de Heilige Geest zijn door God gezonden, en tot zover ... . Maar zou je kunnen/mogen denken dat: Zoon en Heilige Geest = lichaam en ziel/hart en dat zij samen met het verstand (de Vader), God in zijn geheel vormen? Dat wij dus in deze zin naar Zijn beeld en gelijkenis zijn gemaakt? Een persoon is immers de som van lichaam, hart en verstand, die in meerdere of mindere mate met elkaar in evenwicht zijn.
Op deze lijn zou ik nog wel even door kunnen gaan over hoe bijvoorbeeld het lichaam de ‘zwakke’ en ‘mortale’ schakel is maar hoe Jezus zijn lichaam aan ons blijft geven door middel van de Eucharistie en hoe wij dat lichaam, dat tastbare, nodig hadden en hebben ... ik zou er uren over kunnen blijven redeneren.

Zeker zie ik in de Heilige Geest de stem van mijn hart, en daar moet je naar leren en durven luisteren. Het hart heeft vaak hele goede ideeën en is ook veel moediger als ons verstand! Denken met het hart ... dat is volgens mij ook het geheim van Sint Franciscus geweest, en het is zeker de moeite waard om te proberen!

Een hartelijke groet uit Milaan,

Bregje

_____

(Vera Kors)

Dag pastor Jan,

Uw oproep lezende, ging ik bij mezelf te rade, wat is de H. Geest voor mij, welke betekenis dicht ik Hem toe. Als kind van 10 jaar, heb ik het H. Vormsel ontvangen van de toen nieuw benoemde Bisschop van Haarlem, mgr. Van Dodewaard, een gebeurtenis, die toen nog even op een doordeweekse middag werd gedaan. Daarna gewoon weer naar school, wat een teleurstelling, ik had mij er meer van voorgesteld.

Nu ik iets ouder en ‘wijzer’ tracht over te komen, denk ik vaak bij gebeurtenissen, ‘weer een engeltje op mijn schouder gehad’. Misschien een vreemde vergelijking, het Coronavirus waart rond en treft mensen op een onbarmhartige wijze. Ik denk dat de H. Geest zijn werk onopvallend, maar zeer doeltreffend doet, want wat hebben wij al veel geleerd in deze weken, tot inkeer komen t.o.v. onze Moeder Aarde, rekening houden met elkaar, omkijken naar elkaar, solidair zijn.

Dat is mijn gevoel van de H. Geest, onzichtbaar zijn, maar altijd aanwezig.

Vera

Van de viering op Hemelvaart in Burgum is weer een filmpje gemaakt die u hier kunt bekijken.

Ontkracht is de dood, het kruis heeft overwonnen

Zoals oudere parochianen waarschijnlijk nog wel weten heb je als priester een dagelijkse opgave: het brevier. Dat is een gebedenboek waarin je in vier weken alle 150 psalmen bidt en daarnaast nog een aantal lofzangen. En elke dag zijn er drie vaste gebeden, voorbeden, het Onze Vader. Naast dat brevier is er nog een bijlage, waarbij de eerste lezing een bijbelgedeelte bevat en de tweede lezing uit een geschrift van een heilige komt. Soms een heilige van heel lang geleden. De ene keer moet je de tekst wel drie keer opnieuw lezen om te begrijpen wat er staat. De andere keer raakt de tekst je rechtstreeks. Dat was vorige week het geval bij een preek van de heilige Athanasius, bisschop van Alexandrië, gestorven in het jaar 373.
Van hem zijn de woorden: ‘Ontkracht is de dood, het kruis heeft overwonnen. Eertijds, schrijft Athanasius, voor de komst van de Verlosser, vreesden zelfs heilige mensen de dood en werden stervenden betreurd alsof zij aan de ondergang waren prijsgegeven. Maar sinds onze Heer en Redder zijn eigen lichaam uit de dood heeft opgewekt, heeft de dood niets vreeswekkends meer. Christenen stappen over hem heen alsof hij niets te betekenen heeft. Zij willen liever sterven dan het geloof in Christus loochenen. Zij zijn er immers zeker van dat zij in de dood niet zullen ondergaan. Integendeel, zij zullen het leven verkrijgen en door de verrijzenis onsterfelijkheid verwerven.’ Einde van het citaat.
Zo gaat de preek nog even verder. Wat mij vooral trof is het sterke geloof in de verrijzenis, in een eeuwig leven. Ons huidige bestaan is slechts een voorspel van de grote ouverture van het bestaan.
In deze Corona pandemie gaat het over grote aantallen mensen die komen te sterven. Duizenden mensen verliezen het leven en wie denkt immuun te zijn voor het virus leeft in een waanwereld. Wat me daarbij opvalt is, dat er soms weinig verschil is tussen christenen, die leven met Pasen, met de verrijzenis en mensen die dat weinig zegt. Je komt soms in rouwende families van wie nog maar een klein gedeelte gelooft in de verrijzenis. Daar putten ze dan ook geen troost uit. Ik ben niet in staat en ook niet bereid tot het mensen ons geloof aanpraten. En, laten we eerlijk zijn, de leerlingen van Jezus konden het eerst ook niet geloven dat hun vriend en meester weer levend voor hen stond.
Ik zou willen dat ik erbij was geweest daar in Alexandrië toen Athanasius deze preek uitsprak. Ze te lezen maakte al zoveel indruk en dan de bezieling van de bisschop zien en te horen! Lang heb ik vorige week nagedacht over de preek van Athanasius. Blij met zulke voorbeelden van geloof. Ik hoop dat het u ook raakt!

Mede namens pastor Jan van Beek, pastor Paul Verheijen

pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Voor de pdf versie om uit te printen klik hier.

Nieuwe richtlijnen Nederlandse Bisschoppenconferentie

In de parochies en andere instellingen van de Rooms-Katholieke Kerk worden met ingang van 1 juni 2020 de publieke liturgievieringen hervat. In gezamenlijkheid hebben de Nederlandse bisschoppen op 20 mei 2020 het protocol ‘Kerkelijk Leven op anderhalve meter’ vastgesteld.

Met ingang van 1 juni aanstaande kunnen de publieke vieringen in de kerken worden hervat met maximaal 30 gelovigen en met in achtneming van alle andere richtlijnen van het RIVM. Vanaf 1 juni wordt in de publieke vieringen nog niet de Heilige Communie uitgereikt. Dat gebeurt vanaf zondag 14 juni 2020 wanneer in de Nederlandse kerkprovincie het hoogfeest van Sacramentsdag wordt gevierd.

Het protocol dat via de bisdommen naar de parochies en instellingen wordt gestuurd, bestaat uit drie delen. Het eerste deel richt zich tot alle gelovigen en geeft richtlijnen om in de kerken op een veilige en waardige wijze de liturgie samen te kunnen vieren. Het tweede deel is gericht aan de bedienaren met betrekking tot de uitvoering van hun specifieke taken in de liturgie. Het derde deel is toegespitst op het veilig gebruik van de kerkgebouwen met regels voor de inrichting en logistiek binnen het kerkgebouw, passend bij de richtlijnen vanuit het RIVM en bij het eigene van de liturgie.

De bisschoppen benadrukken het belang om in de parochies en instellingen zorgvuldig te werk te gaan om zo goed mogelijk de veiligheid in de kerkgebouwen te kunnen waarborgen. Zij zijn blij dat er weer perspectief is op het samen kunnen vieren van de Heilige Mis, aanvankelijk met 30 en hopelijk vanaf 1 juli met 100 gelovigen.

Bovenstaande tekst van de bisschoppen en het protocol zijn te vinden op de officiële website van de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland: www.rkkerk.nl. De link Is: https://www.rkkerk.nl/protocol-voor-publieke-vieringen-in-de-r-k-kerk-vanaf-1-juni-uitreiking-heilige-communie-vanaf-14-juni/

Nogmaals: Het pastoraal team onderzoekt de komende dagen wat dit protocol van de Nederlandse bisschoppenconferentie voor consequenties heeft voor het opstarten van de vieringen in onze locaties. Vervolgens zullen wij alle nieuwe vereisten en voorzieningen per locatie, met de betrokken vrijwilligers, proberen te organiseren. Pas nadat aan alle nieuwe regels voldaan is kunnen de vieringen worden opgestart. Het is nu nog te vroeg om te zeggen per wanneer dit zal zijn.

Jullie zullen hierover zo spoedig mogelijk, per mail en via de website, worden geïnformeerd.

Eucharistieviering bisschop Ron van den Hout op de televisie

Op zondag 24 mei om 10.00 uur komt de Eucharistieviering vanuit ons eigen bisdom. De viering in de Heilige Gerardus Majellakerk in Barger-Oosterveld (Emmen) wordt voorgegaan door mgr. Ron van den Hout, bisschop van Groningen. De uitzending is te zien op NPO2.

Beeldverslag Hemelvaartsviering Burgum

Ook gisteren, Hemelvaartsdag 21 mei, is er een beeldverslag gemaakt van de Eucharistieviering in de Sint Martinuskerk te Burgum. Deze is te zien via de navolgende link

Online oecumenische Pinkstervieringen

Zowel in Dokkum als in Burgum worden op Eerste Pinksterdag, zoals gebruikelijk, oecumenische Pinkstervieringen verzorgd. In deze Corona-tijd worden deze vieringen online verzorgd / beschikbaar gesteld. Precieze informatie over deze vieringen kunnen jullie in de Zondagskrant vinden.

Wezenzondag

De zevende zondag van Pasen wordt ook wel ‘Wezenzondag’ genoemd. De Heer is ten hemel gevaren en de Geest is nog niet op de leerlingen neergedaald. De leerlingen zijn als wezen.

Passend voor deze zondag is het gedicht ‘Weggaan’ uit de bundel ‘Het orgeltje van yesterday’ (1968) van Rutger Kopland, pseudoniem van prof.dr. R.H. (Rudi) van den Hoofdakker, psychiater en dichter (* 1934 - † 2012).

Weggaan

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

                            Rutger Kopland

Het Evangelie van de zondag

Johannes 17: 1-11a (Willibrordvertaling, 1975)

In die tijd sloeg Jezus zijn ogen ten hemel en zei: ‘Vader, het uur is gekomen. Verheerlijk uw Zoon, opdat de Zoon U verheerlijke. Gij hebt Hem immers macht gegeven over alle mensen om eeuwig leven te schenken aan allen die Gij Hem gegeven hebt. En dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige ware God en Hem die Gij hebt gezonden : Jezus Christus. Ik heb U op aarde verheerlijkt door het werk te volbrengen dat Gij Mij hebt opgedragen te doen. Gij, Vader, verheerlijk Mij thans bij Uzelf en geef Mij de heerlijkheid, die Ik bij U had eer de wereld bestond.

Ik heb uw naam geopenbaard aan de mensen die Gij Mij uit de wereld gegeven hebt. U behoorden ze toe; Mij hebt Gij ze gegeven en zij hebben uw woord onderhouden. Nu weten zij dat al wat Gij Mij gegeven hebt, van U komt. Want de boodschap die Gij Mij hebt meegedeeld, heb Ik hun meegedeeld, en zij hebben ze aangenomen en naar waarheid erkend dat Ik van U ben uitgegaan, en zij hebben geloofd dat Gij Mij hebt gezonden. Ik bid voor hen. Niet voor de wereld bid Ik, maar voor hen die Gij Mij gegeven hebt, omdat zij U toebehoren. AI het mijne is van U en het uwe is van Mij. Zo ben Ik in hen verheerlijkt. Ik blijf niet langer in de wereld, zij echter blijven in de wereld, terwijl Ik naar U toe kom‘.

Overweging door pastor Paul

Zusters en broeders,

‘Ik bid voor hen. Niet voor de wereld bid Ik, maar voor hen die Gij Mij gegeven hebt, omdat zij U toebehoren’, zegt Jezus in het Evangelie dat u zojuist gehoord hebt. We gaan weer even terug in de tijd naar de avond voor de dood van Jezus. We zijn terug in de zaal van het Laatste Avondmaal. Jezus is in gebed en spreekt vrijuit met zijn hemelse Vader. Die twee hebben altijd contact gehouden. In het Evangelie krijgen we daar regelmatig bericht van.

In de pastorale brief die u deze zondag hebt gekregen van mijn collega Jan en van mij heb ik het gehad over mijn brevier. Dat is het boek met gebeden, dat voor een priester dagelijkse kost is. Het zou niet goed zijn dat je het alleen maar óver God hebt en niet in veelvuldig contact bent mèt God. Ik vergelijk dat maar met het fonteintje bij mij in de tuin. Daaruit verdwijnt water door de wind en door verdamping. Dat betekent dat ik het fonteintje regelmatig moet bijvullen met vers water. Zo is het ook met de bron van mijn geestelijk leven. Af en toe een kloosterweekje met inspirerende sprekers, bijtanksessies van het bisdom voor haar pastores en dus ook het dagelijkse breviergebed. De bron waaruit je wilt putten voor je preken en gebeden moet regelmatig bijgevuld worden.
In het brevier is geloof van eeuwen her opgeslagen. Heilige mensen, die je meenemen in hun eigen geloof en me zo inspireren. Psalmen, gebeden, want als het steeds van mij eigen inspiratie zou afhangen zou het wel erg armetierig worden.
Het Evangelie getuigt ervan dat Jezus voor ons bidt. Voor zijn leerlingen die het na zijn Hemelvaart moeten overnemen. Jezus heeft hen beloofd dat Hij hen de goede Geest van God toe zou zenden. Op voorwaarde dat ze bij elkaar zouden blijven. Aan die voorwaarde hebben wìj nu al meer dan twee maanden niet kunnen voldoen, omdat onze vieringen niet langer openbaar waren door de Corona-pandemie. Daar lijkt de komende maand wat verlichting in te komen. Eerst met dertig mensen, later met honderd. Allemaal op voorwaarde dat de besmetting niet terug komt. En ik hoor van collega’s dat ze bang zijn inmiddels vele kerkgangers kwijt te zijn geraakt, omdat het bed ook op zondagmorgen wel lekker ligt of dat oudere trouwe kerkgangers angst zullen hebben voor besmetting.

Misschien zijn er ook mensen bij die al langere tijd op de wip zaten, twijfel hadden bij hun geloof. Mensen die zeggen dat God dood is, zoals de grote filosoof Nietzsche ooit zei. ‘Daar heb ik niks meer mee. En dat geeft me een stuk rust’, zei me laatst iemand. Of: ‘Als er een God zou bestaan dan laat Hij toch geen kinderen van de honger sterven in Afrika of vlakbij in vluchtelingenkampen in Griekenland, waar we tot voor kort graag heen gingen als toerist en dan zou Hij toch een eind maken aan al dat oorlogsgeweld!’, u hebt die opmerkingen vast wel eens gehoord of misschien denkt u er zelf wel net zo over.
Maar die uitdrukking dat God dood zou zijn werd door Nietzsche heel anders bedoeld. Hij wilde zeggen, en dat klinkt helemaal niet zo raar, dat een god die je naar je eigen beeld en gelijkenis maakt (in plaats van andersom) een soort van Sinterklaas met een grote witte baard die maar even in moet grijpen als wij het niet meer kunnen. Als de wereld door een Coronapandemie overvallen wordt en wij daar geen antwoord op hebben en dat dan God maar even moet ingrijpen. Díé God is dood, maar was eigenlijk al nóóit de God, de Vader die Jezus ons heeft laten kennen. De God van ons geloof, de Vader tot wie Jezus bidt in het Evangelie van vandaag. Een Vader die je kunt aanspreken, altijd. De Vader die nooit een antwoordapparaat aan heeft staan: ‘U bent verbonden met het telefonisch antwoordapparaat van God. Op dit moment ben Ik er even niet. Spreek uw boodschap in na de piep’. Nee, Hij is dag en nacht, 24/7 bereikbaar, luistert naar onze smeekbeden.

Ik heb wel eens gezegd: ‘Ontberen doet waarderen’. Dat gezegde doet in deze crisistijd meer opgang dan anders. We kennen allemaal wel die beelden van mensen die geen bezoek mogen ontvangen in verzorgings- en verpleeghuizen. Handen die elkaar raken maar wel met een glasplaat er tussen. Honderdjarigen die vanuit een hoogwerker worden gefeliciteerd. Nieuwe woorden als ‘huidhonger’, life-stream verbindingen met kerken. We merken veel meer dan anders dat we elkaar nodig hebben. Samen is hèt woord van vandaag.

Is dat óók niet het geval met bidden? Jezus bidt voor zijn leerlingen. Ook met de dreiging van de dood vlakbij, op de laatste avond van zijn leven, bìdt hij voor hen, bidt Hij voor òns. Bidden is: met heel je hart, met al je aandacht bij de Ander, met een hoofdletter, zijn. Aan Hem, opnieuw met een hoofdletter, denken en je afvragen hoe Hij, Jezus, in deze omstandigheden zou handelen.
Wat zou Jezus gedaan hebben? Wij hebben daar genoeg materiaal over. Drie jaar lang was Hij bij ons op aarde. We weten hoe Hij omging met mensen die niet meetelden, prostituéés als Maria Magdalena, fraudeurs bij de belastingdienst zoals Zacheüs, mensen die psychisch leden zoals de verschoppeling die op het kerkhof tussen de graven leefde, mensen met een besmettelijk ziekte die je op véél méér dan anderhalve meter moest zien te houden, melaatsen. We kunnen dus ècht niet zeggen dat we niet wéten hoe we moeten handelen!

We hebben als christenen, leerlingen van Jezus, een dure opdracht. We zeggen te geloven in God en doen dat allemaal misschien wel op een heel andere manier. Waar het om gaat is: dat we bewogen mensen zijn. Bewogen om Hem, bewogen om elkaar. Die bewogenheid is niet exclusief voorbehouden aan christenen. Ze is universeel, voor humanisten, voor moslims, voor alle mensen van goede wil.
Voor ons allemaal bidt Jezus, toen en nu. Zouden we dat gebed niet veel meer moeten beantwoorden? Op vaste momenten? Dat maakt het makkelijker om het niet te vergeten. Een dankwoord bij het wakker worden. Voor en na de maaltijden, op het eind van de dag vóór het slapen gaan?
Laten we ook bidden om de komst van de heilige Geest. Pinksteren is nog maar een weekje weg van vandaag. Dat we geestdriftige mensen mogen worden! Laten we daarom bidden. U weet dat we dan geen telefonische beantwoorder aan de lijn krijgen.

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

               Afgelopen dinsdag was de persconferentie van minister-president Mark Rutte over de versoepelingen in de maatregelen rond het Corona-virus. Een dag later, op woensdag, werd bekendgemaakt dat de vaste wekelijkse vergadering van de Ministeriële Commissie Crisisbeheersing na volgende week (tenminste voorlopig) komen te vervallen. Ook de persconferenties zullen ophouden. Nu het aantal besmettingen -en daarmee ook het aantal ziekenhuisopnames en het aantal overlijdens- afnemen wil het kabinet wil een einde maken aan de permanente crisissfeer. Aan ons wordt gevraagd ons te voegen in het ‘nieuwe normaal’ van de ‘anderhalve-metersamenleving’.

               Ook Dorenda en ik zien dat wij, en vele mensen om ons heen, langzamerhand wat actiever worden en langzaamaan wat wennen aan de nieuwe situatie. Wij komen weer bij andere winkels dan enkel de supermarkt. Ik ben zelf tijdens de gehele periode van de Corona-crisis (tenminste) twee maal per week met de auto vanuit Dronrijp naar de parochie gekomen. Op dinsdag naar Dokkum voor het wekelijks overleg met pastor Paul en op zondag naar Burgum of Dokkum voor de viering. Einde maart kon je een kanon afschieten over de wegen in de provincie, er was vrijwel niemand met de auto onderweg en ook bij ons in de straat was het erg rustig. Einde april merkte je al dat er iets meer beweging kwam en dat ook de kinderen weer vaker en langer op straat speelden. Nu, tegen het einde van mei, nu ook de basisscholen weer begonnen zijn, wordt het nog wat drukker. Het is nog niet hetzelfde als voor de Corona-crisis, het is nog niet normaal, maar het begint er steeds meer op te lijken.

               Het einde van de persconferentie van het kabinet betekent ook dat wij afscheid moeten nemen van iemand die, haars ondanks, in de afgelopen weken tot een cultfiguur is uitgegroeid. Ik heb het nu over gebarentolk Irma Sluis. Zij is de vrouw die tijdens de Corona-persconferenties de woorden van premier Rutte en andere ministers in gebarentaal omzet. Sluis werd aan het begin van de coronacrisis bekend, met name vanwege haar vertolking van het werkwoord hamsteren. Omdat de persconferenties voor Sluis soms wat te zwaar werden, werd ze afgelopen dinsdag halverwege afgelost door gebarentolk Corline Koolhof. Meteen vroegen veel mensen zich af waar Sluis was gebleven.

               Toen bandleden van de Drentse band Mooi Wark dit op de sociale media zagen gebeuren besloten zij een lied aan haar te wijden. In het lied ‘Oh Irma’ verklaren de bandleden haar hun liefde. ‘Oh, Oh Irma, geef me een signaal. Oh, oh, Irma is het mooist van allemaal’, zo luidt het refrein van het nummer. Want ‘we zijn allemaal een beetje verliefd op Irma’, zegt zanger en bassist William Bossong in het NOS Radio 1 Journaal. ‘Ik merkte aan mezelf dat ik dinsdag helemaal niet meer naar Mark zat te luisteren, maar dat ik heel gefascineerd naar Irma zat te kijken met haar prachtige bewegingen’.

Bossong werd er naar eigen zeggen rustig van. ‘Ik kreeg het gevoel van: ach, het valt eigenlijk allemaal wel mee. Het is even slikken, en door. We waren dinsdag dan ook allemaal van slag toen ze in de 25ste minuut werd gewisseld’.

               Het lied, dat in Drents dialect wordt gezongen, is vrijdagavond voor het eerst te horen in het NPO Radio 5-programma Volgspot. De clip, waarin het lijkt alsof Irma Sluis de tekst zelf met haar handen 'vertolkt', gaat dinsdag a.s. online in première. Het liedje komt dus eigenlijk dinsdag pas uit, maar nu al zijn de reacties van de fans lovend. ‘We hadden alvast een primeurtje online gegooid en iedereen is enthousiast’, zegt Bossong. ‘Iedereen leeft mee omdat Irma gewoon zo leuk is. En iedereen vindt het ook gewoon een leuk liedje, volgens mij is dat een win-winsituatie’.

               ‘Normaal zijn wij van het steviger gitaarwerk’, stelt Bossong. ‘Maar dit lied is wat rustiger van toon. Voor ons, en ik denk heel Nederland, is Irma een lichtpuntje geworden in alle ernstige en zwaarmoedige berichten over het virus. Ze straalt een serene rust uit, met haar natuurlijke uitstraling en haar mooie handbewegingen. En het belangrijkste: het lijkt ons oprecht een hele leuke vrouw’.

               En dat is dan een heel grappig en ongedacht gevolg van de huidige situatie.

Mede namens mijn collega, pastor Paul: Pas -nog altijd- goed op jezelf en op elkaar.
pastor Jan van Beek

Kerken en Corona na 1 juni …

Van sommige mensen hoor ik dat zij niet kunnen wachten tot wij elkaar weer, in of buiten de kerk, kunnen ontmoeten. Anderen zijn veel aarzelender: ‘Ik zou wel willen, maar ik weet niet of ik het al durf’. Er is in de afgelopen weken nogal wat over ons heen gekomen. De samenleving zoals wij die dachten te kennen stond te schudden op haar grondvesten. Vertrouwde zekerheden vielen weg, zelfs de kerken werden gesloten.
Een veelgehoord misverstand in de afgelopen weken is de stelling dat ‘de overheid’ de kerken gesloten heeft. Dat is gelukkig niet het geval. Wel is het zo dat de overheid, om dringende redenen van volksgezondheid, alle samenkomsten heeft verboden. Onder andere religieuze en levensbeschouwelijke bijeenkomsten zijn hiervan uitgezonderd, deze mochten doorgaan als er maximaal 30 personen bij elkaar zijn die altijd tenminste 1,5 meter afstand houden.
Vervolgens hebben de diverse gezagsdragers binnen kerkgenootschappen hun eigen verantwoordelijkheid genomen en aangegeven dat het -onder de gegeven omstandigheden- niet verantwoord was nog in de kerken samen te komen. Voor de Rooms-Katholieke Kerk in Nederland is dit besluit genomen door de Nederlandse bisschoppenconferentie. Dit is gebeurd om kwetsbare groepen in de samenleving, ook onder onze vrijwilligers en onze kerkgangers, zo goed mogelijk te beschermen.
De genomen maatregelen van de Nederlandse bisschoppen golden tot en met 31 mei. Nu de situatie rond de uitbraak van Covid-19 zich enigszins lijkt te stabiliseren mogen wij nieuwe maatregelen en richtlijnen verwachten. Op het ogenblik is de verwachting dat de bisschoppen voor 23 mei een nieuw protocol voor de vieringen zullen delen met de parochies. Dit is geen eenvoudige taak. Wij moeten ons daarbij ook realiseren dat de bisdommen op heel verschillende manieren door de Corona-uitbraak geraakt zijn. De bisdommen Den Bosch en Roermond zijn veel zwaarder getroffen, ons eigen bisdom Groningen is er -tot op heden- relatief genadig afgekomen.

Uit het nieuws van de afgelopen week hebben jullie misschien al begrepen dat het er, bij de huidige stand van de medische kennis, op lijkt dat zingen een sterk verhoogde besmettingskans geeft. Daarom valt te verwachten dat er in vieringen voorlopig niet gezongen zal mogen worden, dit zal waarschijnlijk zowel voor koorzang als voor gemeenschapszang gelden. Koorrepetities worden vooralsnog dan ook ernstig ontraden.

Van alle richtlijnen en veranderingen kun je moedeloos worden, maar zelf zie ik het als tekens van hoop, tekens dat wij weer op de weg terug zijn. Het zal niet eenvoudig zijn, en wij zullen er op onze locaties samen de schouders onder moeten zetten. Alle maatregelen die wij genomen hebben en nog moeten gaan nemen zijn als het ware traptreden, die genomen moeten worden om weer uit de put naar boven te komen. Het zal tijd en energie kosten, maar iedere trede helpt ons verder uit de put, iedere trede helpt ons verder uit het duister, terug naar het volle licht.
Het licht mag voor ons uitnodiging en perspectief zijn. Wij hoeven het niet alleen te doen, wij mogen het samen doen. Samen ook met de Heer. Hijzelf is ons voorgegaan van duister naar Licht. Hij geeft ons kracht. Hij nodigt ons uit om, ook in deze situatie, Hem te volgen.

Mede namens pastor Paul wens ik jullie een goede en mooie week toe,
pastor Jan van Beek
pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Voor de pdf versie klik hier.

Eucharistieviering op de televisie

Op zondag 17 mei om 10.00 uur komt de Eucharistieviering vanuit het bisdom Haarlem. De viering in de basiliek van de Heilige Nicolaas in Amsterdam wordt voorgegaan door pastoor Eric Fennis. De uitzending is te zien op NPO2.

Beeldverslag viering Burgum

Vorige week zondag 10 mei is er opnieuw een beeldverslag gemaakt van de Eucharistieviering in de Sint Martinuskerk te Burgum. Deze is hier te zien. Graag horen wij van jullie wat jullie van deze opname vonden: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..

Hemelvaart …

Als je nooit omhoog kijkt
niet je oog naar boven richt,
zul je nooit de zon zien
met haar stralenkrans van licht.

Als je niet omlaag kijkt
naar de grond waarop je staat,
zul je nooit de steen zien
die jou pijnlijk vallen laat.

Als je niet vooruit kijkt
niet het onbekende ziet,
grijp je naast de kansen
die de toekomst je nu biedt

Als je niet terug kijkt
naar de sporen die je maakt,
zul je nooit de mens zien
die steeds meer op afstand raakt.

Welke weg je inslaat
welke richting je ook kiest,
altijd blijft iets over
dat je uit het oog verliest.

Welke weg is beter,
welke richting is verkeerd?
Nooit zul je het weten
als je niets doet of probeert.
(auteur onbekend)

Het Evangelie van de zondag

Johannes 14: 15-21 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: ‘Als je mij liefhebt, houd je dan aan mijn geboden. Dan zal ik de Vader vragen jullie een andere pleitbezorger te geven, die altijd bij je zal zijn: de Geest van de waarheid. De wereld kan hem niet ontvangen, want ze ziet hem niet en kent hem niet. Jullie kennen hem wel, want hij woont in jullie en zal in jullie blijven. Ik laat jullie niet als wezen achter, ik kom bij jullie terug. Nog een korte tijd en de wereld zal mij niet meer zien, maar jullie zullen mij wel zien, want ik leef en ook jullie zullen leven. Dan zul je begrijpen dat ik in mijn Vader ben, dat jullie in mij zijn en dat ik in jullie ben. Wie mijn geboden kent en zich eraan houdt, heeft mij lief. Wie mij liefheeft zal de liefde van mijn Vader en mij ontvangen, en ik zal mij aan hem bekendmaken’.

Overweging door pastor Jan

I.
Wat op uw weg komt.

Ofschoon de tsaar van Rusland alles had wat hij maar wilde, wist hij niet waarvoor hij leefde. Drie vragen kwelden hem: ‘Wat moet ik doen om Gods wil te volbrengen, met wie en wanneer?’
Na vele geleerden te hebben geraadpleegd sprak hij een boer aan die op zijn akker aan het ploegen was. Deze keek echter nauwelijks op en ging door met zijn werk. Dat ergerde de tsaar behoorlijk: ‘Weet je wel wie er tegen je spreekt?’, riep hij naar de boer. ‘Ik ben de tsaar van alle Russen’. Maar de boer ploegde verder.
Plotseling kwam er een zwaargewonde soldaat het veld op, hij wankelde en viel vlak voor de ploeg neer.
Toen zei de boer tegen de tsaar: ’Help me om deze gewonde man naar huis te dragen’. ‘Dat zal ik doen’, zei de tsaar, ‘als je me eerst antwoord geeft op mijn vragen’.
‘Straks’, zei de boer, en samen brachten ze de man naar de boerderij. ‘Nu kunt u naar huis’, zei de boer, ‘want al uw vragen zijn beantwoord. U moet doen wat op uw weg komt, samen met degenen die u daar aantreft en op het moment dat het zich voordoet’.

Aldus een Russische vertelling.
(Uit: Liturgisch materiaal ‘Midden onder U’,
werkkatern 7 ‘Verhalen vertellen’, nummer 121)

 
II.
Er doen zich in het leven nogal wat situaties voor waarbij je een keuze moet maken. En dan heb ik het niet over een keuze voor koffie of thee, voor ham of kaas, voor hagelslag of jam, maar over keuzes die belangrijke consequenties hebben. Keuzes, die belangrijke gevolgen hebben voor jouw hele leven, keuzes, die misschien ook wel consequenties hebben voor anderen. Ik denk aan keuzes voor een andere school, voor een nieuwe baan (als die gelegenheid zich nog voordoet) of voor een relatie of een levenswijze, waarin jij gelukkig hoopt te worden. Soms ook keuzes of je een bepaalde medische behandeling wel of niet zult ondergaan.
Dit zijn geen gewone keuzes, het zijn keuzes van levensbelang, waar je dan voor staat. Op zo’n moment heb je behoefte aan een ander, aan een vriend die je helpt om de ‘voors’ en de ‘tegens’ tegen elkaar af te wegen. En als die ander dan tegen je zegt: ‘Ja, je zult toch zelf moeten kiezen, je zult toch zelf de beslissing moeten nemen’, dan wordt het er allemaal niet gemakkelijker op. Eigenlijk heb je behoefte aan iemand die je uitzicht geeft, die je steun en kracht biedt, iemand die je helpt weer perspectief te krijgen.

III.
De leerlingen van Jezus waren, in het evangelie van deze zondag, in net zo’n situatie aanbeland. Zij waren op een beslissend moment in hun leven komen te staan. Moesten zij doorgaan op de ingeslagen weg, moesten zij de weg van Jezus blijven volgen. Ook al leek die weg doodgelopen te zijn. Of moesten zij terugkeren naar hun oude bestaan? Moesten zij blijven getuigen van de Verrezene, van nieuwe mogelijkheden ten leven, of moesten zij zich terugtrekken in hun veilige, vertrouwde wereldje? Op dat moment hadden zij behoefte aan een vriend die uitzicht geeft, die steun en kracht biedt, die hen helpt weer perspectief te krijgen.
Ik denk, ik hoop, dat de leerlingen dat uitzicht, dat perspectief ervaren hebben toen Jezus tot hen sprak: ‘Als je mij liefhebt, houd je dan aan mijn geboden. Dan zal ik de Vader vragen jullie een andere pleitbezorger te geven, die altijd bij je zal zijn: de Geest van de waarheid. De wereld kan hem niet ontvangen, want ze ziet hem niet en kent hem niet. Jullie kennen hem wel, want hij woont in jullie en zal in jullie blijven’. En dat de leerlingen steun en kracht ervaren hebben toen Jezus tot hen sprak: ‘Ik laat jullie niet als wezen achter, ik kom bij jullie terug’.

De leerlingen komen niet alleen te staan, nee, ze vinden elkaar, ze vinden zichzelf terug in deze woorden, woorden die hen bemoedigen om op de ingeslagen weg door te gaan, woorden die hen blijvend doen kiezen voor de levenswijze en de levensweg van Jezus. Vanuit die keuze konden zij gehoor geven aan de oproep van Jezus om Zijn geboden te onderhouden. Vanuit die eigen keuze konden zij de wetten van het leven, de wetten van ware liefde eerbiedigen, konden zij Gods liefde voor onze wereld handen en voeten geven. Gods Geest, de Geest van de waarheid, is hen daarin tot steun.

IV.
Diezelfde Geest mag ook ons, ook vandaag, steunen en bemoedigen op onze levensweg. Wanneer wij onszelf openstellen voor die Geest, zijn ook wij misschien in staat tot het maken van keuzes, tot het maken van heel belangrijke keuzes. Wanneer wij onszelf openstellen voor de Geest van de waarheid, kunnen die keuzes gemaakt worden vanuit diezelfde Geest. Dan kunnen er keuzes gemaakt worden die uitzicht bieden en perspectief geven, keuzes die ons steun en kracht bieden, keuzes die hoopvol en heilzaam zijn voor ons allemaal.
Als wij onze keuzes op die manier maken, zitten wij op de goede weg. Dan staan wij op tegen onrecht, dan komen wij op voor alles wat kwetsbaar is, dan maken wij keuzes uit liefde. Daarmee geven wij handen en voeten aan Gods liefde voor onze wereld. Dan doen wij net als de boer en de tsaar uit de vertelling; dan doen wij wat op onze weg komt, samen met degenen die wij daar aantreffen op het moment dat het zich voordoet. Daarin mogen wij weten dat wij gedragen worden door Gods Geest, door Gods levenskracht, die ons allen wil bezielen.
Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

In de afgelopen weken hebben wij ervaren dat plaatsen waar veel mensen in kleine ruimten moeten samenleven bijzonder gevaarlijk zijn voor de overdracht van het Corona-virus. Toen op vrijdag 8 mei in de middag bekend werd dat er in het Asielzoekerscentrum in Sneek 22 mensen positief getest waren op Covid-19, vreesde men het ergste. De 22 besmette personen behoorden tot een groep van 100 geteste personen en er zaten in totaal 550 personen in het AZC in Sneek. Het AZC werd direct voor 72 uur in quarantaine geplaatst. De GGD zou op zaterdag en zondag alle overige bewoners testen. Op maandag in de namiddag hoopte men alle uitslagen binnen te hebben.
Vanzelfsprekend was het voor de bewoners zeer spannend en zoals je kunt verwachten reageerden de mensen ook verschillend. Sommigen reageerden gespannen, sommigen reageerden verdrietig. Maar in de loop van vrijdagavond werden mensen steeds rustiger. De bewoners van het AZC namen de quarantaine heel serieus. Zij spraken uit dat ze het met z’n allen moesten doen, voor elkaar. Zij zeiden: ‘We moeten nu voorzichtig zijn, ook voor de mensen om ons heen’. En daarmee bedoelden zij de bewoners van de wijk. ‘Dat vond ik een heel mooie reactie van de mensen’, zei locatiemanager Benny Schonewille. Gelukkig bleek op maandagmiddag dat de verspreiding op het AZC minder ernstig was dan gevreesd. In totaal bleken 28 bewoners van het AZC besmet met het Corona-virus.
Helaas was dit voor sommigen mensen aanleiding om allerlei hatelijke opmerkingen en negatieve berichten via de sociale media te verspreiden. De onderwijzers en leerlingen van de Master Amikoschool, de basisschool voor nieuwkomers in Sneek, besloten hierop een spandoek te maken om de leerlingen en hun ouders op het AZC een hart onder de riem te steken. Zij schreven op dit spandoek in diverse talen en in grote letters: ‘Hou vol’, ‘Stay strong’, ‘Reste fort’ enz., rondom een rode roos en een hart. Dit spandoek werd opgehangen aan een hoogbouwflat, tegenover het AZC. De kinderen en de leerkrachten wilden graag een positief signaal afgeven. En dat haalde de pers. Een waardige reactie, waar wij allemaal een voorbeeld aan kunnen nemen.

Twee weken geleden vertelde ik jullie het verhaal van de Engelse veteraan kapitein Tom Moore die, ongetwijfeld ook tot zijn eigen stomme verbazing, omgerekend ruim 37 miljoen euro ophaalde door ter gelegenheid van zijn 100e verjaardag 100 rondjes achter de rollator te lopen in zijn achtertuin. Het lijkt er nu zelfs op dat er een ridderslag (‘knighthood’), een hoge Britse onderscheiding, voor hem aan zit te komen.
Van een vergelijkbaar kaliber is het verhaal van mevrouw Margaret Seaman, 91 jaar jong, die zocht naar een manier om iets bij te dragen in deze moeilijke tijd. ‘Vanwege haar leeftijd’ kan zij, zoals zij zelf zegt, ‘helaas niet meer werken’. Maar ze kan wel breien en heeft daarmee ook in het verleden al geld ingezameld. Zij heeft daarom besloten om een model van de Corona-noodhospitalen na te breien. Deze tijdelijke noodhospitalen van de Britse staats-gezondheidszorg, de NHS, waarvan er in april en mei zeven geopend zijn, worden NHS Nightingale genoemd. Zij zijn vernoemd naar de beroemde Engelse verpleegster Florence Nightingale (1820-1910), de grondlegster van de moderne verpleegkunde.
Met een typisch Engelse woordgrap werkt Margaret Seaman nu aan NHS Knittingale Hospital (knitting = breien). Zij hoopt op deze manier £ 5.000 op te halen, omgerekend zo’n € 5.650, die ten goede zal komen aan drie ziekenhuizen in Norfolk, in het uiterste oosten van Engeland. Het loopt een stukje minder snel dan de actie van kapitein Tom Moore, maar op het moment dat ik dit schrijf is de helft van het streefbedrag, een kleine £ 2.400, al bij elkaar gebracht.
Mevrouw Seaman zei dat ze blij was te kunnen helpen in de strijd tegen het Corona-virus. ‘Het houdt me bezig en dat betekent dat ik me thuis niet de hele dag zit te vervelen’, voegde ze er aan toe. Waarvan acte.

Mede namens mijn collega, pastor Paul: Pas goed op jezelf en op elkaar.
pastor Jan van Beek

Klik hier om de opname te zien van de eucharistieviering van zondag 10 mei.

Laat ons weten (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.) wat u vond van deze opname.

Ik ben de deur

In het Evangelie dat we vorige week zondag hebben gelezen zegt Jezus over zichzelf: ‘Ik ben de deur. Als iemand door Mij binnengaat, zal hij worden gered; hij zal in en uitgaan en weide vinden’. (Joh. 10 vers 9).

Je ziet de deur van zo’n ouderwetse schaapsstal voor je. Op de Drentse heide vind je die nog wel. Met riet gedekte stallen. De deur is niet kinderachtig klein, maar fors want er moet een hele kudde schapen tegelijk naar buiten of naar binnen en dat gaat niet zachtzinnig. ‘s Morgens omdat ze de frisse lucht in willen hongerig naar voedsel. ‘s Avonds omdat de schapen beschutting zoeken, onderdak voor de nacht. En schapen zijn niet de makke beesten waarvoor wij de vaak houden. Dat bleek wel uit de preek van pastor Jan de afgelopen zondag.

Dat is ook mijn eigen ervaring want ik heb een tijd in Westerbork gewoond vlakbij een grote stal met Drentse heideschapen. Mijn hond kon het goed vinden met de beide honden van de herder en zo kwamen ook wij als mensen met elkaar in contact. Hij vertelde graag over zijn schapen en over zijn honden. Zo ook over hoe je herdershonden uittest. Een jonge hond zette je dan in een hok bij een ooi en haar lammetje. Het schaap liet de hond dan alle hoeken van het hok zien. En dan ging het er niet mals aan toe. Als de hond het schaap in de hoek kon drijven dan was hij geschikt voor zijn taak als begeleider van een kudde. Anders mocht de hond een prettig leventje hebben bij een hondenliefhebber en drie keer per dag uitgelaten worden, maar kon je hem niet gebruiken als herdershond.

Zoals pastor Jan dus zei (en u kunt dat nalezen in de vorige pastorale nieuwsbrief) zijn schapen geen domme, volgzame beesten. Dus hoeven we ons niet te verbijten als we tot de kudde van gelovigen behoren.

Er spreekt wel een bijzondere liefde voor ons mensen uit, als Jezus ons vergelijkt met schapen die zijn stem ook kennen en die naar Hem luisteren. Hij roept ze bij hun naam en leidt ze naar buiten. Hij staat letterlijk voor ons in, met zijn leven. Toen Hij weg had kunnen vluchten voor de dreigende dood aan het kruis, bleef Jezus op zijn post. Bewust ging hij naar Jeruzalem toen het net zich om Hem sloot. Dat doe je alleen maar als je alles voor mensen over hebt. Dezer dagen hebben we weer veel verhalen gehoord over mensen die stònden voor de vrijheid. Indrukwekkende verhalen van mensen die níét weg hebben gekeken toen joden werden afgevoerd naar Westerbork. Verhalen die verteld moeten blijven worden, ook na 75 jaar bevrijding!

Jezus is de deur. Hij leidt ons naar grazige weiden, zoals psalm 23 zingt. Voedsel in overvloed. Hij biedt ons onderdak, een schuilplaats, waar we beschut zijn tegen regen en ontij, waar we de ons kunnen opwarmen aan de andere leden van de kudde. Dat is waar we nu met de kerksluiting alleen maar van kunnen dromen. Het lijkt er op dit moment op dat er over enige tijd weer meer ruimte is om samen te komen. Wij zijn nog in afwachting van de richtlijnen van de bisschoppenconferentie hierover. Wij moeten er terdege rekening mee houden dat veel dingen dan anders zullen gaan dan wij gewend zijn. Maar wij zullen elkaar tenminste weer mogen ontmoeten, de deur gaat weer open. Wij mogen elkaar dan weer, in de kerk, bemoedigen met de boodschap van Jezus. Gelukkig maar!

Mede namens pastor Jan wens ik u een goede week toe,
pastor Paul Verheijen

pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Pdf - printversie klik hier.

Eucharistieviering op de televisie

Op zondag 10 mei om 10.00 uur komt de Eucharistieviering vanuit het bisdom Haarlem. De viering in de basiliek van de Heilige Nicolaas in Amsterdam wordt voorgegaan door pastoor Eric Fennis. De uitzending is te zien op NPO2.

Feestdag van Sinte Corona, vrijdag 14 mei

Volgens het standaardwerk ‘De heiligen’ van Stijn van der Linden zijn er twee vermeldenswaardige Corona’s: de zalige Corona van Elche (waar weinig van bekend is) en de heilige Corona van Egypte, waar iets meer van bekend is.
De laatste zou rond 160 in Egypte of Syrië zijn geboren en gestorven zijn in 177. In aansprekende verhalen is Corona de jeugdige echtgenote van de bejaarde Sint Victor. Toen Victor de marteldood moest sterven (hij zou met spijkers op een plank zijn vastgeslagen) bekeerde zijn vrouw zich tot het christendom. Onvermijdelijk werd ook zij ter dood gebracht, op gruwelijke wijze. Met veel moeite boog men twee palmbomen naar elkaar toe om vervolgens de arme Corona aan beide bomen vast te binden. Toen men de palmbomen weer uiteen liet zwiepen, werd de zestien of zeventien jarige Corona aan stukken gereten.

De naam Corona verwijst naar de kroon van eeuwig leven, die ze als martelares, gestorven voor het geloof, zou mogen dragen. Haar naam verwijst ook naar de munteenheid Kroon. Corona wordt om die reden aangeroepen door zakenlieden, vooral bij financiële problemen. Ze is de patroonheilige geworden van schatgravers en ook van grafdelvers. En ze is beschermheilige van slagers en van houthakkers. Dat laatste houdt verband met de wijze waarop ze werd gedood. Tenslotte wordt zij aangeroepen bij geloofsvragen en bij ingewikkelde levensproblemen.

Haar feestdag ligt niet helemaal vast. Meestal wordt 14 mei aangehouden. Een heel bekende heilige is ze nooit geworden. Sterker, als we de Corona-crisis niet hadden gehad, hadden velen niet geweten dat er ooit een heilige Corona is geweest. Nu zijn er hier en daar wat artikelen in kranten verschenen. Er zijn overigens wel enkele kerken aan haar en Victor toegewijd, zoals de kerk in Feltre (Noord Italië), in Unterreit (Duitsland) en Ennezat (Frankrijk). Haar stoffelijk overschot wordt sinds 996 bewaard in Aken.

(Ingekort naar een artikel van Ivo de Wijs, geplaatst in het tijdschrift ‘Devotionalia’ van april 2020)

Het Evangelie van de zondag

Johannes 14: 1-12 (Willibrordvertaling, 1975)

In die tijd zei Jezus tot zijn leerlingen: ‘Laat uw hart niet verontrust worden. Gij gelooft in God, gelooft ook in Mij. In het huis van mijn Vader is ruimte voor velen. Ware dit niet zo, dan zou Ik het u hebben gezegd, want Ik ga heen om een plaats voor u te bereiden. En als Ik ben heengegaan en een plaats voor u heb bereid, kom Ik terug om u op te nemen bij Mij, opdat ook gij zult zijn waar Ik ben. Gij weet waar Ik heenga en ook de weg daarheen is u bekend.’ Tomas zei tot Hem: ‘Heer, wij weten niet waar Gij heengaat: hoe moeten wij dan de weg kennen?’ Jezus antwoordde hem: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand komt tot de Vader tenzij door Mij. Als gij Mij zoudt kennen, zoudt gij ook mijn Vader kennen. Nu reeds kent gij Hem en ziet gij Hem.’ Hierop zei Filippus: ‘Heer, toon ons de Vader; dat is ons genoeg.’ En Jezus weer: ‘lk ben al zo lang bij u en gij kent Mij nog niet, Filippus? Wie Mij ziet, ziet de Vader. Hoe kunt ge dan zeggen: Toon ons de Vader? Gelooft ge niet dat Ik in de Vader ben en de Vader in Mij is? De woorden die Ik u zeg, spreek Ik niet uit Mijzelf, maar het is de Vader die, blijvend in Mij, zijn werk verricht. Gelooft Mij: Ik ben in de Vader en de Vader is in Mij. Of gelooft het anders omwille van de werken. Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u: Wie in Mij gelooft, zal ook zelf de werken doen die Ik doe. Ja, grotere dan die zal hij doen, omdat Ik naar de Vader ga.’

Overweging door pastor Paul

Zusters en broeders,

Gespannen zaten we deze week woensdag weer klaar voor de persconferentie van de regering over de Corona-maatregelen. Kon er bij de dalende cijfers van de besmetting en het nog gestaag afnemende aantal mensen op de IC’s van onze ziekenhuizen afgeschaald worden of zijn we nog steeds niet veilig voor het virus? In de samenleving steeds meer gemor over het gesloten houden van de horeca en de terrassen. We zijn toe aan bevrijding (niet alleen 75 jaar na de Tweede Wereldoorlog, maar al na twee maand lockdown). Kleine zelfstandigen zoals kappers, pedicures en nagelstudio’s dreigen ten onder te gaan als ze hun zaken nog langer gesloten moeten houden. Als kerken willen we graag weten wanneer we onze gelovigen weer mogen toelaten in de vieringen. Het kabinet heeft een aantal doortastende maatregelen genomen. Voor sommigen nog te vroeg, anderen zijn teleurgesteld dat hun branche nog tot 1 september op slot blijft. ‘Het is ook nooit goed, verzuchtte de minister-president in het Kamerdebat.’

Zoals zo vaak vallen er duidelijke overeenkomsten te zien met het verhaal van Jezus in het Evangelie. Alhoewel we nu leven in de tijd na Pasen, de tijd na de verrijzenis van Jezus dus, gaan we in het Evangelie van vanmorgen terug naar de zaal van het Laatste Avondmaal. Jezus is daar met zijn leerlingen bij elkaar. Geen ontspannen bijeenkomst, want de dreiging van het verraad van Judas, de anti-stemming tegen Jezus, hangt in de lucht. Als Hij zegt: ‘Laat uw hart niet verontrust worden. Gelooft in God, gelooft ook in Mij’, dan zijn dat geen loze woorden. Want het komt er nu op áán! Is er iets blijven hangen van die drie jaar dat ze samen onderweg zijn geweest?

Als je de reacties van zijn leerlingen hoort dan is er nog veel raadselachtig gebleven bij hen. Thomas, die na de verrijzenis zal twijfelen aan het getuigenis van zijn medeleerlingen omtrent de verrezen Heer, twijfelt nu ook al: ‘Heer wij weten niet waar Gij heengaat: hoe moeten wij dan de weg kennen?’, vraagt hij aan Jezus als die zegt dat Hij heengaat om een plaats voor hen te bereiden en dat de weg daarheen hen bekend is. Dat zouden wìj ‘vragen naar de bekende weg noemen’. Iets wat leerlingen ook vandaag de dag trouwens gráág doen! En hoeveel christenen hebben op dit moment geen vragen bij het idee dat er een hemel is waar we ons leven eeuwig kunnen voortzetten? Jezsus kan dat dan wel mooi vertellen en dat biedt ons ook een perspectief, maar … .

Dat twijfelen zit er bij ons een beetje ingebakken. Deze week had ik samen met een tweetal dominees uit Dokkum een voorbereidings-vergadering van een alternatieve Pinksterviering. Dat moet dan via een zogeheten live-stream bij de mensen in de huiskamer terecht komen. Via het Youtube kanaal kunnen we liederen invoegen en filmpjes van de verschillende deelnemende kerken. Zo willen we toch laten merken dat geloven geen ‘zondagse’ bezigheid is die je naar believen kunt opschorten. Toen we zo wat na zaten te praten sprak één van de collega’s zijn zorg uit over hoe het straks na de crisis zou gaan met onze kerken. Zouden de mensen wel weer terugkomen op zondag? Zijn ze de kerkgang niet ontwend en ligt het bed ook wel heel lekker op een uitslaap-ochtend? Misschien zijn wij als katholieken wel erg optimistisch, maar ik persoonlijk geloof daar wel in, dat u, zodra dat weer kan, graag naar de kerk komt op zondag. Ontberen doet waarderen, is immers het gezegde!

Zou het ook kunnen zijn dat voor geloven hetzelfde geldt als voor de Corona-pandemie: Vijftig procent weten maar ondanks dat wèl 100 procent moeten handelen? Wetenschappers geven graag toe dat er voor hen ook vele onzekere factoren zijn en dat ze regelmatig moeten terugkomen op eerdere stellige uitspraken, zoals bijvoorbeeld over de beschermwaardigheid van mondkapjes of over de immuniteit tegen Corona als je het eenmaal onder de leden hebt gehàd. Dat zou ik tòch willen bestrijden, zusters en broeders. Het virus is nieuw en onbekend. Maar Jezus heeft onder ons geleefd. Hij is gestorven en na drie dagen uit het graf opgestaan. Daarvan getuigen mensen, zijn leerlingen. Ook zij hebben een flinke duw in de rug nodig, maar dan stáán ze er ook voor! We lezen hun verhalen elke zondag in de Paastijd: uit de Handelingen de apostelen. En net zo belangrijk als het is om de verhalen van mensen uit de Tweede Wereldoorlog levend te houden die we de afgelopen weken weer in alle hevigheid hebben kunnen horen, is het belangrijk om het verhaal van Jezus, verteld door zijn leerlingen te horen. Na twintig eeuwen! Nog steeds!

Horen dat het ondersteunen van weduwen en wezen, de armen uit de tijd van Jezus, waarin er nog geen sociaal vangnet was, van alle tijden is. De Voedselbank, lang voordat die bestond. Ik hoorde van mijn collega’s de dominees dat er bij hen nog wel een bijdrage van de gelovigen gevraagd werd ter ondersteuning van mensen in de maatschappij binnen en buiten de kerken. Wellicht een beetje zakelijker ingesteld dan wij, want wij hadden daar nog niet aan gedacht. U hoort en ziet dat er mensen in nood raken doordat ze hun lasten niet meer kunnen betalen en ze net buiten allerlei regelingen vallen. Er zal vast en zeker een beroep worden gedaan op onze kerkelijke hulp. Zou ik daarom, in navolging van de eerste lezing over de steun aan de armen dit keer een beroep op uw vrijgevigheid mogen doen en vragen om een bijdrage op de bankrekening van de beide locaties met de vermelding: ondersteuning? Als u het kunt missen! Maar dat kunt u alleen zelf beoordelen.

Amen.

Ondersteuning!

Wilt u na de oproep van pastor Paul in zijn overweging voor deze ondersteuning een bijdrage overmaken, dan kan dat:
voor Burgum naar: NL42 RABO 0137 1487 63 t.n.v. RK Parochie Pax Christi o.v.v. ondersteuning!
of voor Dokkum op: NL78 ABNA 0470 5421 79 t.n.v. RK Parochie Pax Christi o.v.v. ondersteuning!

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Langzaamaan komt er weer beweging in de situatie rond de Corona-crisis. De eerste versoepelingen van veiligheidsmaatregelen komen er aan. Laten wij hopen dat alles voorspoedig verloopt en wij allemaal binnenkort weer met elkaar kunnen omgaan zoals wij graag zouden willen.

Wat dit voor ons als kerk betekent is nog niet helemaal duidelijk. Wel is duidelijk dat wij in het begin nog met diverse bijzondere maatregelen te maken zullen krijgen, waardoor o.a. vieringen anders zullen moeten verlopen dan wij gewend zijn. Als katholieken denken wij dan misschien allereerst aan de Communiegang, waarbij de anderhalve meter niet gehouden kan worden en het virus -tenminste theoretisch- overgedragen kan worden. Het blijkt echter dat ook zingen risicovol is, met het oog op mogelijke overdracht van het Corona-virus. Tijdens zijn persconferentie op woensdag 6 mei jongstleden zei minister-president Mark Rutte hierover het volgende: ‘Zelf gelovig zijnde moet ik hier een ongemakkelijk punt neerleggen. Dat is dat plekken waar mensen luid schreeuwen, zoals in een stadion en zingen in een kerk, dat dat plekken zijn waar het virus graag is. Dus we gaan hier op geen enkele manier mee marchanderen’. Minister van volksgezondheid Hugo de Jonge vatte die mededeling, onder gelach van Rutte, samen als: ‘Verspreid het Woord en niet het virus’.

Gelukkig hoeven parochiepastores in deze zaken niet allemaal zelf het wiel uit te vinden. Wij wachten in deze eenvoudigweg de richtlijnen van de Nederlandse bisschoppen af. Het zal, ook in de kerk, nog wel even duren voor alles weer ‘business as usual’ is.

Tenslotte: In het boek ’Een handvol verhalen’ van pastor René Hornikx kwam ik een verhaal tegen over communicatie en contact. In deze tijd van Corona wilde ik jullie dat niet onthouden:

De trouwe bezoeker

Parijs. Elke dag op de middag komt een oude zwerver de kerk binnen en stapt een minuut later weer buiten. De koster vindt dit vreemd en vraagt de man wat hij komt doen.
‘Ik kom goedendag zeggen tegen Jezus.’
‘Welk gebed bid je dan?’
‘Bidden kan ik niet. Ik zeg alleen: ‘Jezus, hier is Jim.’’

Enkele jaren later wordt de zwerver ziek en wordt opgenomen in een tehuis voor daklozen. Hij weet de sfeer er in te houden en glimlacht altijd.
Een verpleegster vraagt hem op een keer:
‘Hoe komt het dat jij altijd zo glimlacht?’
‘Dat komt door het bezoek dat ik elke dag krijg.’
‘Bezoek? Maar om hoe laat dan?’
‘Elke dag op de middag.’
‘En wie bezoekt je dan? Je vertelde me dat je geen familie meer hebt.’
‘Dat is waar. Ik krijg bezoek van Jezus.’
‘En wat zegt Jezus dan tegen jou?’
‘Niet veel ... . Alleen maar: ‘Jim, hier is Jezus.’’

Mede namens mijn collega, pastor Paul: Pas goed op jezelf en op elkaar.

pastor Jan van Beek

Pdf versie pastoriale brief klik hier.

De komende week zullen wij allemaal de bijzondere dagen van Dodenherdenking en Bevrijdingsdag -in afzondering- gedenken en vieren. Het zal een memorabele Dodenherdenking worden. De nationale herdenking op de Dam in Amsterdam gaat in aangepaste vorm door, zonder publiek.
Op 5 mei, Bevrijdingsdag, is het 75 jaar geleden dat er een einde kwam aan de bezetting van Nederland door Nazi-Duitsland. Een dag om te gedenken, een dag om bij stil te staan. Gelukkig heeft de geschiedenis echter niet stilgestaan. Het naoorlogse Duitsland heeft zich ontwikkeld tot een vrije, open en stabiele democratie, die zich rekenschap geeft van haar geschiedenis. Om die reden is bondskanselier Angela Merkel uitgenodigd de jaarlijkse 5 mei-lezing uit te spreken. Een mooie illustratie van de veranderde verhoudingen in Europa en in de wereld. Helaas kan de lezing dit jaar op 5 mei -vanwege de overbekende omstandigheden- niet doorgaan. Hopelijk doet zich nog een passende gelegenheid voor, waarbij dit gemis kan worden goedgemaakt.

In de kerk vieren wij deze zondag de vierde zondag van Pasen, de zondag van de Goede Herder. Het is de zondag waarop traditioneel aandacht gevraagd voor roeping tot de verschillende vormen van christelijk leven. Wij moeten het begrip ‘roeping’ niet te beperkt zien, het is veel breder dan enkel binnenkerkelijke roeping. Zelf denk ik op 4 en 5 mei altijd aan de mensen die, op een kruispunt in de geschiedenis, naar voren gestapt zijn en hun verantwoordelijkheid hebben genomen, die hùn roeping hebben waargemaakt. Hun roeping om op te komen voor vervolgde Joden, hun roeping om weerstand te bieden tegen mensenverachting, militarisme en onderdrukking.
Ook vandaag, ook in onze situatie, ook tijdens de Corona-pandemie, zien wij mensen naar voren stappen en hun verantwoordelijkheid nemen, hun roeping waarmaken. Laten wij daar een moment in dankbaarheid en eerbied bij stilstaan.

Ook is er nieuws over het einde van de actie ‘Klokken van hoop’:
Op dinsdag 21 april heeft de overheid nieuwe maatregelen tegen de verspreiding van het Corona-virus bekend gemaakt. Met de opening van de basisscholen in mei worden de eerste, voorzichtige, stappen naar een nieuwe fase gezet.
Op basis hiervan hebben de initiatiefnemers van de ‘Klokken van troost en hoop’, de klokkenluiders van de Oud-Katholieke Paradijskerk in Rotterdam, besloten de actie te beëindigen. Dit zal gefaseerd plaatsvinden. De laatste woensdagluiding zal zijn op woensdag 28 april, op het inmiddels vertrouwde tijdstip van 19.00 – 19.15 uur. Op dinsdag 5 mei, Bevrijdingsdag, zullen de klokken dan nog éénmaal luiden tussen 12.00 – 12.15 uur. Michael van den Bergh: ‘Voor de laatste keer luiden we dan samen de klokken als teken van hoop en troost voor ons land. Daarmee markeren we tevens de dag waarop het 75 jaar geleden is dat Nederland bevrijd is en laten we horen dat we hopen en erop vertrouwen dat we samen Corona kunnen overwinnen’. De Raad van Kerken in Nederland adviseert kerken in den lande zich hiernaar te voegen en zich tot deze twee laatste luidingen te beperken.
De actie Klokken van troost en hoop heeft talloze mensen in de eerste, zeer onzekere fase van de Corona-crisis bemoedigd en een hart onder de riem gestoken. Van Groningen tot Middelburg en van de Waddeneilanden tot in het puntje van Limburg hebben de klokken wekelijks geluid. Zij hebben bijgedragen aan verbondenheid over grenzen en (kerk)muren heen. Mede namens de initiatiefnemers wil de Raad van Kerken in Nederland alle klokkenluiders van harte danken voor hun inzet.

Vanuit verschillende kanten horen wij tenslotte het verzoek of het weer mogelijk is de kerkelijke vieringen, in kleine kring, weer op te starten. Dit is nu helaas nog niet mogelijk. Wij hebben hiervoor te maken met richtlijnen vanuit de overheid en vanuit de Nederlandse bisschoppenconferentie. Tot en met Pinksterzondag 31 mei hebben de bisschoppen alle publieke vieringen afgelast. Feitelijk vinden -in het openbaar- nu alleen uitvaartvieringen plaats, volgens de geldende richtlijnen in de Uitvaartbranche, in (zeer) kleine kring.
Er vindt voortdurend overleg plaats tussen de bisschoppen en de overheid. Wij verwachten in de tweede helft van mei weer nieuwe richtlijnen vanuit de bisschoppenconferentie. Het pastoraal team volgt deze berichten actief en nauwgezet. Zodra het mogelijk is weer vieringen te houden, zullen wij dit via de Zondagskrant en deze Pastorale brief, aan jullie laten weten.

Van harte wens ik jullie, mede namens pastor Paul Verheijen, mooie en goede dagen toe,
pastor Jan van Beek

pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Eucharistieviering op de televisie

Op zondag 26 april om 10.00 uur komt de Eucharistieviering vanuit het bisdom Rotterdam. De viering in de H. Petruskerk in Roelofarendsveen wordt voorgegaan door rector Walter Broeders. De uitzending is te zien op NPO2.

Gedicht over vrijheid

Deze week een gedicht over vrijheid, het is geschreven door Eva Pronk (toen 15 jaar) uit Den Haag. Het zal klinken bij de nationale herdenking op 4 mei op de Dam in Amsterdam.

Vrijheid

de oude man
verstopte joden op zijn zolder,
drukte illegale kranten
en hielp Engelse piloten.
hij loog voor het leven.
hij loog voor de vrijheid.

de vrouw
in de kelder
liet wanneer de vliegtuigen overvlogen
bange mannen, vrouwen en kinderen
schuilen voor de bommen.
zij stond voor het leven.
zij stond voor de vrijheid.
 
de jongen
net achttien
opgeroepen
om te vechten aan het front
nam afscheid van zijn moeder
en zou haar nooit meer zien.
hij vocht voor zijn leven.
hij vocht voor de vrijheid.
deze helden.
gewone mensen zoals jij en ik.
kozen ervoor te vechten
voor de vrijheid.

als een van deze helden
hier niet voor had gekozen.
was mijn opa dan geboren?
had ik dan geleefd?

Het Evangelie van de zondag

Johannes 10: 1-10 (Nieuwe Bijbelvertaling, 2005)

‘Waarachtig, ik verzeker u: wie de schaapskooi niet binnengaat door de deur maar ergens anders naar binnen klimt, is een dief of een rover. Wie door de deur naar binnen gaat, is de herder van de schapen. Voor hem doet de bewaker open. De schapen luisteren naar zijn stem, hij roept zijn eigen schapen bij hun naam en leidt ze naar buiten. Wanneer hij al zijn schapen naar buiten gebracht heeft, loopt hij voor ze uit en de schapen volgen hem omdat ze zijn stem kennen. Iemand anders volgen ze niet, ze lopen juist van hem weg omdat ze de stem van een vreemde niet kennen.’ Jezus vertelde hun deze gelijkenis, maar ze begrepen niet wat hij bedoelde.
Hij ging verder: ‘Waarachtig, ik verzeker u: ik ben de deur voor de schapen. Wie vóór mij kwamen waren allemaal dieven en rovers, maar de schapen hebben niet naar hen geluisterd. Ik ben de deur: wanneer iemand door mij binnenkomt zal hij gered worden; hij zal in en uit lopen, en hij zal weidegrond vinden. Een dief komt alleen om te roven, te slachten en te vernietigen, maar ik ben gekomen om hun het leven te geven in al zijn volheid’.

Overweging door pastor Jan

I.
Morgen, maandag, is het de dag van de Dodenherdenking en overmorgen, dinsdag, gedenken wij alweer 75 jaar vrijheid. Het zijn dagen die wij niet mogen vergeten. Wanneer er oorlog is, wanneer er mensen worden gedood, hun rechten met de voeten worden getreden, gezinnen uiteen worden gerukt, wanneer willekeur regel is en mensen om hun geloof, ras of achtergrond worden gedood, roepen wij vaak: Hoe kan God dit toelaten, hoe kan Hij het laten gebeuren? Machteloos en gefrustreerd staren we omhoog alsof we verwachten dat daar het antwoord zal komen. We voelen ons misschien wel in de steek gelaten.

Ook nu leven wij in een tijd, die door sommigen met een oorlogssituatie vergeleken wordt. Er wordt gesproken over ‘de strijd’ tegen het Corona-virus. Artsen en verpleegkundigen (en vele, vele anderen) staan aan ‘het front’ en voeren ‘heroïsche gevechten’ voor hun patiënten. En er is een televisie-programma dat korte video-opnamen (‘vlogs’) van ziekenhuismedewerkers uitzendt onder de titel ‘Frontberichten’. Zelfs paus Franciscus riep pastores en religieuzen op om de parochianen ook tijdens de Covid-19 pandemie nabij te blijven en niet te ‘deserteren’. Militaire beeldspraak alom. En ook nu kijken mensen, machteloos en gefrustreerd, om zich heen, zoekend waar de redding vandaan kan komen.

II.
In deze situatie horen wij het Evangelie van deze ochtend. Het gaat over schapen in een schaapskooi, die niet luisteren naar een vreemde stem van dieven en bandieten, maar alleen naar de stem van de herder. En die schapen, dat zouden wij mensen dan zijn en die herder Jezus. Nou heb ik schapen altijd gezien als een beetje domme kuddedieren die alles en iedereen volgen en ik vind het bepaald geen compliment om met schapen in een schaapskooi te worden vergeleken. Als domme schaapjes volgen wij onze herder.
Maar uit het verhaal wordt duidelijk dat de schapen de herder goed kennen. Dat de schapen hem volgen, zal eerder gebeuren op grond van vertrouwen in zijn leiderschap, dan van blinde gehoorzaamheid. Ieder schaap wordt bij name gekend. En namen verwijzen in de bijbel altijd naar het gegeven hoe iemand is of welke levensopdracht iemand heeft. Dat is bepaald geen schaapachtig of dom gebeuren. De schapen zien in de herder iemand die hen voorgaat, die hen oproept of uitdaagt om hun roeping te volgen, om aan hun levensopdracht te werken, om naam te maken. Zo iemand volgen is veilig.
De dief en de bandiet worden herkend als de misleiders. Bij hen moeten de schapen niet zijn. Ze herkennen hun stem niet. Wat die bandiet zegt doet niets van binnen opklinken, maar op de stem van de herder reageren ze wel.

Vandaag horen wij de stem van Jezus, de stem van de herder. En Hij vraag aan jou en mij: Waar ga jij voor? Naar wie luister jij? Jezus roept ons op om Hem te volgen. Hij noemt ons bij naam en moedigt ons aan om voor andere mensen te gaan, net als Hij. Wanneer je naar Hem luistert zul je niet bedrogen worden. Wanneer je Hem volgt zul je niet armer worden, maar rijker. Rijker aan liefde, aan vrienden, aan geluk, aan vrede, aan mensen om je heen. Het is de moeite waard om daar voor te gaan.
En misschien zul je dan wel vragen: Maar wanneer hoor ik die stem van Jezus dan? Ja, in de bijbelverhalen natuurlijk, maar verder? Die stem van Jezus kun je horen en herkennen in mensen die goede dingen doen, die voor elkaar klaar staan, die een ander nemen zoals ze zijn zonder gelijk te oordelen, mensen die vechten tegen honger en eenzaamheid, mensen die recht doen aan elkaar, mensen die zorgen, genezen en troosten.
Wanneer deze mensen roepen, dan kun je ze veilig volgen. Want al deze stemmen roepen jou op om wat van jouw leven te maken, met alle kwaliteiten die je hebt, met alles wat je in huis hebt, wat je kunt en wat je wilt. In deze mensen klinkt de stem van Jezus door en aan die stem kun je rustig gehoor geven.

III.
Overmorgen is het Bevrijdingsdag. We gedenken dat Nederland 75 jaar geleden werd bevrijd van de nationaalsocialistische bezetter. Maar ook vandaag de dag valt er nog heel wat te bevrijden. Er is nog steeds oorlog, onrecht, haat, racisme, ongelijkheid, terrorisme, ook in ons eigen land. Er leven nog steeds mensen in onvrijheid, misschien wel midden onder ons. Gods Rijk lijkt soms nog heel ver weg.
Bevrijding gebeurt alleen daar waar mensen hun verantwoordelijkheid op zich nemen en niet met de vinger naar God of naar anderen wijzen. Nederland was in 1945 nooit bevrijd als er geen mensen in verzet waren gekomen, als er geen mensen de handen uit de mouwen hadden gestoken, als er geen mensen uit andere landen zich ons lot hadden aangetrokken. Mensen worden nooit bevrijd als wij alleen maar roepen: God, waarom overkomt ons dit? En dan verder bij de pakken neer blijven zitten.
Ook in deze situatie, nu in de Corona-pandemie, worden wij allemaal geroepen om elk onze eigen roeping tot werkelijkheid te maken, om ons in te zetten voor onze medemensen, om ons eigen steentje bij te dragen, ieder op haar of zijn eigen plaats. Als medewerker in de thuiszorg, als vakkenvuller, als kassa-medewerker, als pakjesbezorger, als bestuurder, als schoonmaker of ook als arts of verpleegkundige. Ook wij kunnen een bijdrage leveren, al is het maar door thuis te blijven, al is het maar door af en toe -op gepaste afstand- om te zien naar onze buren en bekenden.
Jezus heeft ons laten zien dat wij zelf de hemel op aarde kunnen brengen. Wij mogen Gods rijk van liefde zichtbaar maken voor elkaar. En van boven, van God, komt de kracht en de moed die wij nodig hebben. Vandaag op deze zondag, morgen op Dodenherdenking, overmorgen op Bevrijdingsdag en alle dagen opnieuw mogen wij de bevrijdende boodschap opnieuw horen. God wil dat Zijn hemel op aarde gestalte krijgt door handen van mensen. Door onze eigen handen.

En daarover wil ik jullie nog een mooi -anoniem- verhaal vertellen:

IV.
Het kleine stadje in het zuiden van Duitsland had zwaar geleden onder de bombardementen van het laatste oorlogsjaar. De meeste huizen waren totaal verwoest, het stadje leek wel één grote ruïne. Ook van het Middeleeuwse kerkje in het centrum was weinig meer overgebleven. Het dak was ingestort en van de muren stonden er nog maar een paar overeind. Toch waren de mensen langzamerhand weer begonnen met het voorlopige herstel. Overal werden barakken en noodvoorzieningen opgetrokken, zodat de inwoners van het stadje in ieder geval een bescheiden onderdak konden vinden.
Ze werden daarbij geholpen door Amerikaanse soldaten, die aan de rand van het stadje hun kamp hadden opgeslagen. Sommigen van hen waren bezig om te helpen bij het herstel van het oude kerkje. Veel mooie en kostbare dingen lagen nog onder het puin bedolven. Vooral over het Middeleeuwse kruisbeeld maakten de mensen zich zorgen. Wat zou daar van overgebleven zijn? Voorzichtig werd het puin in kruiwagens geladen: brokken steen, dakpannen, stukjes hout en glas.
En eindelijk, na lang zoeken, vond één van hen het houten kruis. Maar wat zag dat er gehavend uit. Zo waren van het corpus beide armen afgebroken. Ze zochten en zochten om ook de laatste stukjes van het kruisbeeld te vinden. Al het puin werd nog eens uitgekamd, maar de armen bleven spoorloos. Toen het gehavende kruis toch aan de muur werd gehangen schreef één van de soldaten met een stuk krijt deze woorden op een bordje aan de voet van het kruisbeeld: ‘I have no hands but yours’. Vrij vertaald: Jullie zijn Mijn handen.

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

In het inleidend woord hebben jullie misschien al gelezen dat de ‘Klokken van troost en hoop’ voor het laatst zullen klinken op Bevrijdingsdag van 12.00 tot 12.15 uur. Het klinkt misschien paradoxaal, maar dit is op zich al een teken van hoop. Het geeft aan dat de eerste, zeer onzekere fase van de Corona-crisis voorbij is en wij nu, in alle voorzichtigheid, met z’n allen op weg zijn naar een meer normale situatie. Zij het dat dit misschien nog een tijd lang het ‘nieuwe normaal’ zal zijn, de ‘anderhalvemeter-samenleving’ waarin nog altijd beperkingen en bijzondere maatregelen blijven gelden.

Vorige week mocht ik jullie melden dat Omroep Friesland op zondag 26 april om 10.00 uur een Eucharistieviering zou uitzenden vanuit de Martinikerk in Franeker. Sinds de kerksluitingen ten gevolge van de Corona-crisis zendt Omroep Friesland iedere zondag om 10.00 uur een kerkdienst uit vanuit de Martinikerk, omdat de Martinikerk passende technische voorzieningen en een geschikte inrichting heeft voor deze uitzendingen. Van aanvang af was het de bedoeling dat de uitzendingen, onder verantwoordelijkheid van de kerkeraad van de Protestantse Gemeente te Franeker, een oecumenisch karakter zouden hebben.
Na enkele weken ontstond het idee de bevriende pastoor van de Jakobusparochie uit te nodigen om een viering te komen doen. Maar wat zou hij dan precies mogen doen? En hoe zou de verantwoordelijkheid van de kerkeraad dan gestalte moeten krijgen?
De pastoor stelde voor om een Eucharistieviering uit te zenden, zoals hij dat in de weekeinde-vieringen altijd deed. Maar ja, een Eucharistieviering onder kerkordelijke verantwoordelijkheid van de ouderlingen van de PKN-kerkeraad is dan ook weer een merkwaardige figuur.
Daarop besloot de kerkeraad, ongetwijfeld in goed overleg met de predikanten, een groot gebaar te maken. De kerkeraad zou zich in dezen terugtrekken en de pastoor mocht voorgaan in de viering, onder zijn eigen -katholieke- kerkordelijke verantwoordelijkheid.
Een bevriende predikante meldde ons, met enig plezier, dat dit de eerste keer sinds de Reformatie was, dat er weer Eucharistie gevierd was in de Martinikerk. Een ontroerend, groot en groots gebaar van de kerkeraad van de Protestantse Gemeente onder bijzondere omstandigheden. Het laat zien hoezeer de kerkeraad bereid en in staat is het grotere kerkelijk perspectief te zien, het gezamenlijk christelijk perspectief dat de kerkgrenzen overschrijdt, en vervolgens ruimte te laten aan anderen. Het laat zien hoezeer het respect en vertrouwen tussen de diverse kerkelijke gemeenschappen in de regio Franeker en hun voorgangers inmiddels gegroeid is.
Naar ik begrijp is deze viering met enthousiasme ontvangen. De programmamakers vonden het mooi om te doen, omdat een Eucharistieviering vele visuele elementen kent, die voor programmamakers uitdagend zijn om mooi in beeld te brengen. Ook hebben diverse predikanten positief gereageerd. Als de periode van kerksluiting nog langer voortduurt (wat wij natuurlijk niet hopen) komt dit misschien nog een keer terug.
Ik vind dit een ontroerend teken van hoop en troost voor de toekomst van de kerkelijke samenwerking tussen broeders en zusters in het éne christelijk geloof en een opsteker voor de oecumene in een moeilijke tijd.
(De viering is desgewenst terug te kijken via de website van Omroep Friesland: de link functioneert bij mij enkel met Internet Explorer. En even terzijde: Voordat iemand met goede kennis van de plaatselijke kerkelijke geschiedenis uit Franeker mij hierin corrigeert. Het is in Franeker, tijdens de ‘zomer van de oecumene’ in de jaren tachtig en begin jaren negentig van de vorige eeuw, misschien al wel eens eerder gebeurd dat er in de Martinikerk, in oecumenische setting, Eucharistie gevierd werd. Het is echter zeker niet eerder gebeurd dat er in deze protestantse kerk Eucharistie gevierd werd onder rooms-katholieke kerkordelijke verantwoordelijkheid. Dat was zeker voor het eerst sinds de Reformatie).

De afgelopen weken hebben jullie misschien het verhaal gevolgd van de Engelse veteraan kapitein Tom Moore, die afgelopen donderdag 30 april 100 jaar oud geworden is. In het verleden is hij aan een gebroken heup geopereerd en hij is nog altijd dankbaar voor de prima verzorging die hij bij die gelegenheid van de NHS, de Britse staats-gezondheidszorg, gekregen had. Op 6 april nam hij zich voor, achter de rollator, honderd rondjes te lopen ter ondersteuning van NHS Charities Together, met als doel om £ 1.000 ( ong. € 1.130 euro) op te halen ter gelegenheid van zijn honderdste verjaardag. In de loop van de dagen werd dit doel opgeschroefd tot £ 5.000 en later tot £ 500.000.
De bijdragen begonnen pas goed binnen te stromen toen de pers lucht kreeg van dit initiatief. Het zal beslist geholpen hebben dat Tom Moore voor zijn leeftijd nog helder van geest en goed van de tongriem gesneden is en de uitstraling heeft van ieders ‘favoriete grootvader’. Hij deed vele media-optredens en werd binnen korte tijd een populaire figuur in het land.
Bij het halen van de finish op 16 april, na honderd rondjes, stond -op anderhalve meter afstand- een erewacht van het Yorkshire Regiment. De finish werd rechtstreeks uitgezonden door de BBC-televisie. Op de dag van de finish had kapitein Tom al meer dan 17 miljoen pond opgehaald. Op het moment dat ik dit schrijf staat de teller op een kleine 33 miljoen pond, oftewel ruim 37 miljoen euro. Bij gelegenheid van zijn 100e verjaardag op 30 april ontving hij 150.000 verjaarskaarten.
De Engelsen staan internationaal bekend als een gereserveerd volkje, ‘stiff upper lip’, maar een 99-jarige veteraan heeft het volk, onder de buitengewone omstandigheden van de Corona-pandemie, in het hart weten te raken met zijn verhaal en zijn volharding. Zijn actie voor de NHS is meer dan welkom nu men ook daar overuren draait om Corona-patiënten op te vangen. Zijn actie is een voorbeeld voor ons allemaal.

Mede namens mijn collega, pastor Paul: Pas goed op jezelf en op elkaar.
Graag tot ziens,

pastor Jan van Beek

Vanmorgen heb ik mijn dagelijkse luisterboodschap ontvangen van mijn collega de stadspastoor van Fulda, pastoor Stefan Busz. In deze tijd hebben we veel meer contact dan in normale tijden. Zo is er elke morgen de Eucharistieviering uit de mooie kerk die midden in het centrum van Fulda ligt, de Blasiuskerk. En ‘s avonds om 6 uur volgt dan het avondgebed. Elke morgen tegen kwart over 7 zendt pastoor Busz een boodschap de wereld in. Daarnaast leest dominee Herman de Vries uit Dokkum, collega en goede vriend ook elke dag een psalm voor begeleid door meditatieve orgelmuziek. Zo begint mijn dag tegenwoordig. En dat is geen slecht begin zo kan ik u verzekeren!

Vanmorgen had mijn collega uit Fulda een opwekkende boodschap die ik graag met u zou willen delen. We klagen nogal wat over wat de huidige crisis aan ongemak met zich meebrengt. We missen de sociale contacten op bijvoorbeeld het kerkkoor. Je kunt niet naar de kerk en daardoor ook niet naar de gezellige nazit bij het koffiedrinken. Kinderen krijgen tot na de meivakantie thuis les van hun ouders, die toch minder geduld hebben dan ze zelf dachten. Je kunt niet meer gezellig een terrasje pikken en daardoor is er ook niet veel lol maar aan het naar de stad gaan. Bedrijven komen langzamerhand echt in de problemen omdat er geen geld meer binnenkomt terwijl de vaste lasten gewoon doorgaan. En zo zou ik nog wel een tijdje kunnen doorgaan. Nadeel is dat je met zijn allen makkelijk in een negatieve spiraal terecht kunt komen. En wie bewijs je daarmee nou een dienst?

Op het eind van de dag, meestal lig ik dan al in bed, doe ik (dat klinkt misschien als iets uit de oertijd) een gewetensonderzoek. Wie heb ik tekort gedaan vandaag. Mensen of God? Ik vraag om vergeving voor mijn fouten en kan daarna meestal goed slapen.

Collega Stefan Busz gaf vandaag de tip: als je nou eens probeert om niet te kijken naar wat je in deze crisis allemaal niet kunt doen, maar eerder naar wat je de crisis aan extra’s geeft. Ik noem maar wat: zelf merk ik dat ik aan mijn gebedsleven veel meer toekom dan anders. En in het leven van een priester is gebed toch onontbeerlijk! Je relatie met God onderhouden staat toch in hoog aanzien? U laat uw partner toch hoop ik ook niet alleen maar tussen neus en lippen door merken dat u om hem of haar geeft! Verder praat ik over de telefoon veel vaker met mensen en dan niet alleen maar over koetjes en kalfjes. Ik geniet van mijn heerlijke tuin. Mensen die belangstellend vragen naar hoe het op de pastorie gaat. Of het daar ook zo stil is. Een praatje met de groenteman die ik nu verkies boven de gemakkelijke loop naar de supermarkt. Een bankje op de Bolwerken. Geen tijd of druk? Dat zou een pertinente leugen zijn. Je eindigt de dag, ook nu, heerlijk als je weer wat oog krijgt voor al dat moois.

Jezus heeft gezegd: Kijk eens naar de vogels in de lucht. Ze maaien niet en ze zaaien niet maar maken alle mensen blij met hun gekwetter. Zo vrij als een vogeltje. Dat zijn we naast alle zorgen, die ik niet ontken. Beslist niet hoor! Maar sluit de dag eens positief af met een opwaartse spiraal!

Mede namens pastor Jan van Beek, pastor Paul Verheijen
pastor Paul: 0519 292476, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
pastor Jan: 06 8386 8271, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Printversie van de pastorale brief klik hier.

Pastorale Brief
Door omstandigheden zal de pastorale brief van volgende week niet op vrijdag, maar pas op zaterdag verzonden worden.

Eucharistieviering op de televisie en op Omroep Friesland
Op zondag 26 april om 10.00 uur komt de Eucharistieviering vanuit het bisdom Breda. De viering in de Sint Antoniuskathedraal in Breda wordt voorgegaan door pastoor Norbert Schnell. De uitzending is te zien op NPO2.

Sinds de kerksluitingen in verband met de Corona-pandemie zendt ook Omroep Friesland, in samenwerking met de kerkeraad van de Protestantse Gemeente te Franeker, op zondag om 10.00 uur op televisie een kerkdienst uit vanuit de Martinikerk in Franeker. Deze week, op zondag 26 april, wordt vanuit de Martinikerk een Eucharistieviering uitgezonden, waarin Marco Conijn, pastoor van de Heilige Jakobusparochie in Noordwest-Friesland, zal voorgaan. Lector in deze viering is de heer Arno Brok, Commissaris van de Koning in Friesland en parochiaan van de Heilige Jakobusparochie.

Gebed
Deze week een gebed om kracht en vertrouwen uit de kring van de Belgische bisschoppen:

God van alle leven,
van oudsher hebt U uw liefde aan de mensen getoond.
In Jezus, uw Zoon, bent U ons heel nabij gekomen.
Hij heeft zieken genezing en vrede gebracht.
Door zijn goedheid en verzoening
heeft Hij nieuwe toekomst geopend
voor mensen die verloren waren.

Kom ons tegemoet met de Geest die Jezus bezielde,
in deze dagen van onrust en onzekerheid.
Geef ons kalmte, wijsheid en moed
om te onderscheiden wat we kunnen doen
om anderen tot steun te zijn
en deze crisis te helpen overwinnen.

Doe ons groeien in hoop en vertrouwen
nu wij allen zo sterk onze kwetsbaarheid ervaren,
en houd in ons het geloof levend
dat U alles ten goede leidt.
Door Christus, onze Heer.

Het Evangelie van de zondag
Lucas 24: 13-35 (Willibrordvertaling, 1975)

In die tijd waren er twee van de leerlingen van Jezus op weg naar een dorp dat Emmaus heette en dat ruim elf kilometer van Jeruzalem lag. Zij spraken met elkaar over alles wat was voorgevallen. Terwijl zij zo aan het praten waren en van gedachten wisselden, kwam Jezus zelf op hen toe en Hij liep met hen mee. Maar hun ogen werden verhinderd Hem te herkennen. Hij vroeg hun: ‘Wat is dat voor een gesprek dat gij onderweg met elkaar voert?’ Met een bedrukt gezicht bleven ze staan. Een van hen, die Kléopas heette, nam het woord en sprak tot Hem: ‘Zijt Gij dan de enige vreemdeling in Jeruzalem, dat Gij niet weet wat daar dezer dagen gebeurd is?’ Hij vroeg hun: ‘Wat dan ?’ Ze antwoordden Hem: ‘Dat met Jezus de Nazarener, een man die profeet was, machtig in daad en woord in het oog van God en van heel het volk; hoe onze hogepriesters en overheidspersonen Hem hebben overgeleverd om Hem ter dood te laten veroordelen en hoe zij Hem aan het kruis hebben geslagen. En wij leefden in de hoop, dat Hij degene zou zijn die Israël ging verlossen ! Maar met dit al is het reeds de derde dag sinds die dingen gebeurd zijn. Wel hebben een paar vrouwen uit ons midden ons in de war gebracht; ze waren in de vroegte naar het graf geweest, maar hadden zijn lichaam niet gevonden, en ze kwamen zeggen dat zij ook nog een verschijning van engelen hadden gehad, die verklaarden dat Hij weer leefde. Daarop zijn enkelen van de onzen naar het graf gegaan en bevonden het zoals de vrouwen gezegd hadden, maar Hem zagen ze niet.’

Nu sprak Hij tot hen: ‘O onverstandigen, die zo traag van hart zijt in het geloof aan alles wat de profeten gezegd hebben ! Moest de Messias dat alles niet lijden om in zijn glorie binnen te gaan?’ Beginnend met Mozes verklaarde Hij hun uit al de profeten wat in al de Schriften op Hem betrekking had. Zo kwamen ze bij het dorp waar ze heen gingen, maar Hij deed alsof Hij verder moest gaan. Zij drongen bij Hem aan: ‘Blijf bij ons, want het wordt al avond en de dag loopt ten einde.’ Toen ging Hij binnen om bij hen te blijven. Terwijl Hij met hen aanlag nam Hij brood, sprak de zegen uit, brak het en reikte het hun toe. Nu gingen hun ogen open en zij herkenden Hem, maar Hij verdween uit hun gezicht. Toen zeiden ze tot elkaar: ‘Brandde ons hart niet in ons, zoals Hij onderweg met ons sprak en ons de Schriften ontsloot?’ Ze stonden onmiddellijk op en keerden naar Jeruzalem terug. Daar vonden ze de elf met de mensen van hun groep bijeen. Dezen verklaarden: ‘De Heer is werkelijk verrezen, Hij is aan Simon verschenen.’ En zij van hun kant vertelden wat er onderweg gebeurd was en hoe Hij door hen herkend werd aan het breken van het brood.

Overweging door pastor Paul

Zusters en broeders,
Het is toch wel bijzonder als je uit het Evangelie opmaakt hoe Jezus de dag van zijn verrijzenis heeft doorgebracht. Eerst is er in de vroege morgen de ontmoeting met de vrouwen aan het graf, pas laat op de avond volgt dan de ontmoeting met de apostelen, maar verder is Jezus eigenlijk de hele dag van Pasen onderweg met twee onbekende leerlingen: van de een weten we de náám niet eens, de ander, Kleopas geheten komen we ook verder nèrgens in het Evangelie tegen. Waarom besteedt Jezus de eerste dag van zijn nieuwe leven aan zomaar twee leerlingen, die in de groep om Hem heen blijkbaar geen enkele rol speelden? Zou het niet logischer zijn geweest met de verantwoordelijken van de groep te spreken en hen de nodige instructies te geven? Zo denken wìj met in ons achterhoofd de paus die tijdens de pandemie de verantwoordelijke kardinalen vast nog wel even gesproken heeft. Zó ga je met de spaarzame tijd die je nog rest òm, denken wij. Maar ik denk dat de evangelist Johannes met deze geschiedenis van de twee onderweg naar Emmaüs heeft willen onderstrepen dat de verrezen Christus meegaat met èlke leerling ook met òns, vandaag in deze crisistijd! Die twee leerlingen die wegtrekken uit Jeruzalem om naar huis toe te gaan, terug naar het leven van alledag, die twee staan voor ons allemaal. Als je de praatprogramma’s volgt op de televisie zien we bezorgde mensen. Hoe moet het verder gaan? Onze gezichten zijn nu vaak bedrukt net zoals de gezichten van de twee leerlingen. En er is toch ook meer dan genoeg reden voor tranen in onze ogen! Grootouders kunnen hun kleinkinderen niet mee even vasthouden. Middenstanders weten niet hoe lang ze hun hoofd nog boven water kunnen houden. Ouderen die kwetsbaar zijn. Kerken die ik weet nog hoe lang gesloten blijven. Kortom: er is genoeg reden voor pessimisme!

Maar op een gegeven moment van de tocht naar Emmaüs komt de Gekruisigde zèlf op hen af en gaat tussen de twee leerlingen ìn lopen. Ze herkennen Hem níét en Hij vraagt aan hen waarom ze eigenlijk zo triest en verslagen zijn. Denk je eens in: nu, één dag nadat je een geliefde vriend naar het kerkhof hebt gebracht komt hij tussen ons in lopen, we herkènnen hem niet, omdat hij de laatste is die we levend verwachten te zien. Hij vraagt: ‘waarom zijn jullie eigenlijk zo bedrukt en waar hèbben jullie het over?’ ‘Zijt gij dan de enige vreemdeling in Jeruzalem, dat gij niet weet wat daar dezer dagen gebeurd is?’ (Lucas 24: 18) Hoe is het mógelijk? Hoe kun je nou níét weten wat daar de afgelopen dagen gebeurd is? Een vreemdeling zeker, stelt Kleopas niet al te vriendelijk vast, een onbenul zouden wìj misschien zeggen, iemand die geen krant leest of televisie kijkt. Maar Kleopas heeft níét in de gaten dat het precies over Hèm gaat, over die vreemdeling! ‘Wij leefden in de hoop dat Hij degene zou zijn die Israël ging verlossen’, zeggen ze, ‘maar met dit al is het reeds de derde dag sinds die dingen gebeurd zijn’. (vers 21)

En ze voegen er haast terloops aan toe, zònder er zelf in te geloven: ‘Wel hebben een paar vrouwen uit ons midden ons in de war gebracht; ze waren in de vroegte naar het graf geweest, maar hadden zijn lichaam niet gevonden, en ze kwamen zeggen dat zij ook nog een verschijning van engelen hadden gehad, die verklaarden dat Hij weer leefde… maar Hem zagen ze niet’. (vers 22-24) Aan de twee leerlingen is de Blijde Boodschap van de verrijzenis verkondigd, maar ze zijn blijven steken in hun verdriet! En inderdaad: de twee vrouwen hebben óók niets gezien! Maar dat geldt voor die twee onderweg naar Emmaüs net zo goed: ze hebben Jezus nota bene tussen hen ìn en ze herkennen Hem niet eens!

Jezus zet hen, weliswaar op een vriendelijke toon, toch even flink op hun nummer: ‘O onverstandigen, die zo traag van hart zijt in het geloof aan alles wat de profeten gezegd hebben’. (vers 25) Nu zijn de rollen omgedraaid, nu zijn zìj, de twee leerlingen de vreemdelingen, die blijkbaar al jaren luisteren naar de verhalen uit de bijbel, maar nóóit hebben gemerkt dat die ergens over gìngen! Het gezelschap van Jezus verandert de leerlingen, verandert niet alleen hun hart, maar hun héle leven! Het Evangelie van Pasen vraagt om gelóóf! We geloven immers in een eeuwig leven, in verrijzenis! En dat is geen mooi oud sprookje, maar het is de kèrn van ons geloof. Wie dàt kwijt is, raakt alles kwijt! Naast heimwee (en dat màg!) kan vreugde om een voltooid leven, een einde aan ziekte en lijden, een nieuw leven bij God, alléén maar reden tot diepe blijdschap zijn!

Tegen het eind van de reis hebben de leerlingen nog maar één eenvoudige wens: ‘Blijf bij ons, Heer’. (vers 29) Jezus neemt de uitnodiging aan en gaat naar binnen. De evangelist vertelt ons over een maaltijd, over brood dat gebroken en uitgedeeld wordt. En tijdens die heilige maaltijd gaan hen de ogen pas open. Ze herkennen Hem! De vreemdeling verdwijnt, maar de Heer blìjft: in hun hàrten!

Ons gaat het nèt zo: er zijn méér mensen gestorven dan normaal. Mensen van wie gehouden werd, waardevolle mensen, zoals ieder schepsel in Gods ogen waardevol is. Maar wat blijft is het Paasevangelie dat Hij letterlijk tot aan de uiteinden van de aarde heeft verkondigd. Wat blìjft is die heilige Maaltijd die ook ik met een paar mensen mag gaan vieren in de kerk van Burgum. Wie blijft is de Heer zelf, de verrézen Heer wel te verstaan. Die zal nooit weer begraven worden. Dat we dat weer spoedig samen mogen vieren dat is mijn hartenwens!

Amen.

Tekens van hoop en troost door pastor Jan

Ook deze week waren er weer een paar mooie berichten te lezen in de media, berichten waar een mens warm en dankbaar van wordt. Dit keer heb ik een paar berichten gevonden in onze eigen regio.

Op de websites van Omroep Friesland en de Leeuwarder Courant vond ik een bericht van afgelopen vrijdagmiddag 17 april:
Op de Nieuwestad stond een grote groep mensen langs de gracht, er lag een kinderwagen in het water. Op dat moment komt er een man, kletsnat, uit de gracht met een baby’tje op zijn arm. Hij overhandigt het kind aan de dankbare moeder, pakt zijn telefoon en fietst -onder groot applaus van de omstanders- weer weg. Andere omstanders halen vervolgens de kinderwagen uit het water.
De held van het verhaal is onbekend. Ook is onbekend hoe de kinderwagen en de baby in het water beland zijn.
Mijn ‘geloof in de mensheid’ krijgt van dit soort verhalen altijd weer een zwieper de goede kant op.

Al vanaf ongeveer 20 maart laat zendt de omroep BNNVARA ’s avonds laat op NPO2 en later nogmaals op NPO1 het programma Frontberichten uit. Het dagelijkse programma duurt ongeveer 10 tot 15 minuten en vertelt, aan de hand van korte video-opnames (‘vlogs’) van betrokkenen zelf, iets over de stand van zaken in Nederland rond het Corona-virus. Het verhaal wordt dus verteld vanuit het standpunt van direct-betrokkenen. Als je slecht kunt slapen van dit soort beelden, moet je het misschien niet ’s avonds kijken, maar ik vind het zelf ongelooflijk leerzaam om te zien.
In de loop van de uitzendingen ben ik fan geworden van dr. Wouter van Geffen, een jonge longarts-oncoloog in het Medisch Centrum Leeuwarden (MCL). Al heel in het begin van de Corona-crisis maakte hij in het programma de opmerking: ‘Pfoeh. Ik vind het nogal wat!’ en in de loop van de uitzendingenreeks horen wij dat vaker. Als longarts-oncoloog (specialist op het gebied van longkanker) is hij gewend ernstige ziektebeelden te zien en regelmatig slecht-nieuwsgesprekken te moeten voeren. Als iemand in zo’n positie onder de indruk is van een bepaald ziektebeeld, dan zegt mij dat wel iets. Wouter van Geffen is daarnaast ook een heel goede communicator, hij heeft een uitgesproken vriendelijke en rustige uitstraling en is heel goed in het verwoorden wat de situatie met hemzelf en met de overige medewerkers van het ziekenhuis doet.
Op woensdag 22 april j.l. opende hij de uitzending door vol trots te vertellen dat men in het MCL (tijdelijk?) een Corona-afdeling had kunnen sluiten. Vervolgens introduceerde hij Corrie: ‘Dit is Corrie. Corrie is één van onze geheime wapens. Corrie gaat nu de kamer, waar tot een uur geleden de laatste Corona-patiënten lagen, voor de laatste keer schoonmaken’. En daarna laat Corrie, van top tot teen in beschermende kleding, vrolijk zien hoe zij het virus ‘van boven naar beneden’ met schoonmaakmiddelen te lijf gaat.
En daarmee brengt Wouter van Geffen op en heel mooie en aansprekende manier in beeld dat het bestrijden van deze crisis een gezamenlijke inspanning is. Het zijn niet alleen de artsen en verpleegkundigen die ‘aan de frontlinie’ ‘heroïsche gevechten’ leveren voor patiënten. Nee, het zijn heel veel mensen, in allerlei posities en omstandigheden, van hoog tot laag, die -soms met gevaar voor hun eigen gezondheid- een bijdrage leveren aan de bestrijding van deze crisis en -zoals de intro van het programma het zegt- ‘meehelpen om Nederland weer gezond te maken’.
Wij horen het regelmatig van onze minister-president: ‘Alleen samen krijgen wij het Corona-virus onder controle’. Wij worden allemaal opgeroepen om ons aan de nieuwe gedragsregels te houden. Wij worden ook allemaal opgeroepen om, ieder op haar of zijn eigen plaats, ons eigen steentje bij te dragen. Dat kan zijn als medewerker in de thuiszorg, als vakkenvuller, als kassa-medewerker, als pakjesbezorger, als schoonmaker of ook als arts of verpleegkundige. Ook wij kunnen een bijdrage leveren, ook wij kunnen ‘één van de geheime wapens’ zijn, zoals Wouter van Geffen het noemt. Al is het maar door thuis te blijven, al is het maar door af en toe -op gepaste afstand- om te zien naar onze buren en bekenden. Alleen samen komen wij deze crisis te boven.

Tenslotte: Via de rondzendbrief van een bevriende parochie werd ik gewezen op een gedicht van een Ierse monnik, de Franciscaan Richard Hendrick ofm.cap. Hij deelde de volgende gedachte al op 13 maart j.l. via Facebook. Ook hij probeert deze crisis niet alleen te zien als bron van angst en zorgen, maar als een kans, als een startpunt voor een eenvoudiger levensstijl en voor een nieuwe economie. Ik deel deze tekst graag met jullie:

Isolatie

Ja, er is angst.
Ja, er is isolatie.
Ja, er wordt gehamsterd.
Ja, er is ziekte.
Ja, er is zelfs dood.

Maar,
ze zeggen dat je in Wuhan na zoveel jaren van lawaai
de vogels weer kunt horen zingen.
Ze zeggen dat na slechts een paar weken van rust
de lucht niet langer stijf staat van de smog
maar blauw en grijs en helder is.

Ze zeggen dat in de straten van Assisi
mensen elkaar toezingen
over de lege pleinen
en hun ramen openhouden,
zodat zij die alleen zijn
de geluiden van familie
om hen heen kunnen horen.

Ze zeggen dat een hotel
in het westen van Ierland
gratis maaltijden aanbiedt
en bezorgt bij hen die aan huis gebonden zijn.

Vandaag is een jonge vrouw die ik ken
druk bezig om in haar buurt
flyers te verspreiden met haar nummer,
zodat ouderen iemand hebben
die ze kunnen bellen.

Vandaag bereiden kerken, synagogen,
moskeeën en tempels zich voor
om dakloze, zieke en vermoeide mensen
te kunnen verwelkomen
en onderdak te bieden.

Over de hele wereld beginnen mensen
te vertragen en na te denken.
Over de hele wereld kijken mensen
op een nieuwe manier naar hun buren.

Over de hele wereld worden mensen
ontvankelijk voor een nieuwe werkelijkheid,
voor hoe groot we eigenlijk zijn
en hoe klein onze feitelijke controle is,
over wat er werkelijk toe doet,
over liefde.

Dus bidden we en wij realiseren ons:
Ja, er is angst,
maar er hoeft geen haat te zijn.
Ja, er is isolement,
maar er hoeft geen eenzaamheid te zijn.
Ja, er wordt gehamsterd,
maar er hoeft geen gierigheid te zijn.
Ja, er is ziekte,
maar de ziel hoeft niet te lijden.
Ja, er is zelfs dood,
maar er kan altijd
een wedergeboorte van liefde zijn.

Word je bewust van de keuzes die je maakt
voor je leven nu.
Adem vandaag.

Luister achter de fabrieksgeluiden van je paniek,
en hoor: De vogels zingen weer.
De lucht klaart op.
De lente is weer in zicht.

En altijd worden we omringd door Liefde.
Open de ramen van je ziel.
En al ben je niet in staat
om de ander over het lege plein aan te raken:
Zing!

Mede namens mijn collega, pastor Paul, alle goeds gewenst. Graag tot een volgende keer,
pastor Jan van Beek